Το "ιδιοκτησιακό" καθεστώς της βουλευτικής έδρας

Σε ποιον ανήκουν οι βουλευτικές έδρες στο ελληνικό κοινοβούλιο;

Στα κόμματα υπό την σημαία των οποίων κατέρχονται οι υποψήφιοι ή σ' αυτούς που τελικά εκλέγονται βουλευτές;

Αυτό το ερώτημα με τις πολλές προεκτάσεις θέλει μεγάλη συζήτηση και πάλι άκρη δεν θα βγεί. Γι'αυτό ίσως δεν έχει δοθεί ακόμη μία θεσμική λύση με ένα νόμο που να ορίζει ποιος δικαιούται την βουλευτική έδρα: Το κόμμα ή ο βουλευτής.

Η ασάφεια και η ύπαξη πολλών θεωριών επί του θέματος , έχουν δημιουργήσει μια κατάσταση καθόλου κολακευτική για τη Δημοκρατία μας.

Σύμφωνα με το ισχύον σύνταγμα της χώρας μας, η ελληνική βουλή αποτελείται από 300 βουλευτές, οι οποίοι εκλέγονται κάθε 4 χρόνια ή και νωρίτερα όταν έτσι κρίνει η εκάστοτε κυβέρνηση (επικαλούμενη εθνικούς ή οικονομικούς λόγους ) με προσφυγή στις εθνικές κάλπες.

Στις τελευταίες εθνικές εκλογές που πραγματοποιήθηκαν τον Ιούνιο του 2012, ο ελληνικός λαός εξέλεξε τους 300 εκλεκτούς του με τημ ψήφο του στα κόμματα που πίστευε ότι θα κυβερνήσουν καλύτερα τον τόπο. Συγκεκριμένα στις εκλογές αυτές εκλέχτηκαν: με τη ΝΔ 129 βουλευτές, με τον ΣΥΡΙΖΑ 71, με το ΠΑΣΟΚ 33, με τους ΑΝΕΛ 20, με τη Χρυσή Αυγή 18, με τη ΔΗΜΑΡ 17 και με το ΚΚΕ 12.

Σήμερα όμως, 2 χρόνια μετά τις εθνικές εκλογές του 2012, όλα τα κόμματα ( εκτός ΚΚΕ ) έχουν στην κοινοβουλευτική τους δύναμη διαφορετικό αριθμό βουλευτών απ'αυτόν που εξέλεξαν αρχικά. Κι'αυτό γιατί στο διάστημα που μεσολάβησε, είχαν αποχωρήσεις βουλευτών από τό κόμμα τους, διαγραφές βουλευτών από το κόμμα τους, προσχωρήσεις βουλευτών σε άλλο κόμμα απ'αυτό με το οποίο εξελέγησαν και ανεξαρτητοποιήσεις βουλευτών. Χαρακτηριστικά θα αναφέρουμε ότι οι ανεξαρτητοποιήσεις βουλευτών έφτασαν αισίως τις 23 (!): από τη ΝΔ 6, από το ΠΑΣΟΚ 6, από τους ΑΝΕΛ 5, από τη ΔΗ.ΜΑΡ 3, από τη Χρυσή Αυγή 2 και από το ΣΥΡΙΖΑ 1.

Με τα δεδομένα αυτά είναι πασιφανές ότι αλλοιώθηκε σημαντικά η βούληση του ελληνικού λαού για τη διακυβέρνηση της χώρας με τη ψήφο του στις εθνικές εκλογές του 2012.

Γιατί λοιπόν συμβαίνει αυτό το φαινόμενο;

Όταν ένας βουλευτής εκλέγεται κάτω από την πολιτική στέγη ενός κόμματος, δικαιούται στη συνέχεια να δηλώνει ανεξάρτητος, να συνεχίζει να παίρνει τον παχυλό μισθό του βουλευτή και να απολαμβάνει όλα τα βουλευτικά προνόμια; ( δωρεάν γραφείο, δωρεάν μετακινήσεις, δωρεάν φιλοξενία κλπ ). Είναι ηθικό και τίμιο όταν ένα κόμμα εκλέγει με το ποσοστό του, ένα αριθμό βουλευτών κάποιοι από αυτούς στη συνέχεια να χαράζουν τη δική τους πορεία φεύγοντας από το κόμμα με το οποίο εξελέγησαν ή παίρνοντας μεταγραφή για άλλο κόμμα; Ούτε στο ποδόσφαιρο δεν γίνονται αυτά. Εκεί υπάρχουν θεσμοί, υπάρχουν νόμοι. Ένας ποδοσφαιριστής ποτέ δεν μπορεί να αποφασίσει ότι ''δεν μ'αρέσει η ομάδα μου'', ''δεν  παίζω άλλο, παίρνω τον μισθό μου'' ή ''πάω σε άλλη ομάδα'', χωρίς κυρώσεις.

Οι βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου που βρίσκουν το δικαίωμα αυτό;

Αν δεν τους αρέσει η πολιτική του κόμματος τους παραιτούνται και πάνε σπίτι τους. Αυτό είναι το ηθικό και το έντιμο. Γιατί πρέπει ο ελληνικός λαός να πληρώνει όλους αυτούς που δεν σέβονται την ετυμηγορία του;

Καλώς ή κακώς η εκλογή των βουλευτών γίνεται υπό την κομματική σημαία. Αν κάποιος εκλεγμένος δεν συμφωνεί με το κόμμα του να παραιτείται. Όχι να ανεξαρτητοποιείται. Γιατί οι έδρες που λαμβάνει κάθε κόμμα, ανήκουν στο ίδιο το κόμμα κι όχι στα πρόσωπα που κακώς τις οικειοποιούνται.

Το εκλογικό σύστημα της χώρας μας, απαιτεί κάθοδο στις εκλογές οργανωμένων κομματικών σχηματισμών και όχι μεμονωμένων προσώπων (σημ: μπορούν να κατέλθουν στις εκλογές και μεμονωμένα πρόσωπα αλλά για την εκλογή τους χρειάζεται το 3% του συνόλου των ψηφοφόρων της επικράτειας).

Αν οι κύριοι βουλευτές που ανεξαρτητοποιούνται πιστεύουν στις ικανότητες τους ας κατέλθουν μόνοι τους στις επόμενες εκλογές και να δούμε '' πόσα απίδια βάνει ο σάκος ''.

Αυτό το φαινόμενο κι αυτή η τακτική των ανεξαρτητοποιήσεων, μεταγραφών κ.λ.π. των βουλευτών πρέπει να ρυθμιστεί το συντομότερο γιατί αλλιώς θα γίνεται το λειτούργημα του βουλευτή επάγγελμα!!

Ένα άλλο σημαντικό θέμα είναι η απόφαση του αρχηγού ενός κόμματος ή ενός κομματικού οργάνου, να διαγράφει έναν εκλεγμένο βουλευτή. Η πράξη αυτή (της διαγραφής) αποτελεί πολιτική εκτροπή για το ίδιο το κόμμα. Γιατί ο βουλευτής που επιλέγεται από χιλιάδες πολίτες να τους εκπροσωπήσει, πρέπει να έχει άποψη και δικαιώματα. Δεν μπορεί να άγεται και να φέρεται σύμφωνα με τη βούληση του εκάστοτε αρχηγού. Τότε δεν θα έχουμε δημοκρατία αλλά δικτατορία!!!

Καλό θα είναι όλα τα παραπάνω ζητήματα να ρυθμιστούν θεσμικά για να μην έχουμε το φαινόμενο σήμερα, δυο χρόνια μετά τις εθνικές εκλογές του 2012, το 10% των εκλεγμένων βουλευτών ( μαζί με τους προφυλακισμένους βουλευτές της Χρυσής Αυγής ) να μη μετέχουν στις εργασίες του κοινοβουλίου με τα κόμματα που εξελέγησαν.

Β.Σ