Πριν από δύο χρόνια, η κρίση χρέους στην Ελλάδα έφερε την ευρωζώνη σχεδόν στα πρόθυρα της διάλυσης, ενώ σήμερα - σύμφωνα με αξιωματούχους της ΕΕ - οι Ευρωπαίοι εταίροι προετοιμάζονται να αμβλύνουν το βάρος του ελληνικού χρέους χωρίς την παραγραφή μέρους των ελληνικών δανείων, αλλά παρατείνοντας το χρόνο ωρίμανσής τους από τα 30 στα 50 έτη και μειώνοντας περαιτέρω ορισμένα επιτόκια, επισημαίνει ο Paul Taylor σε στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας New York Times.
Την περασμένη εβδομάδα, η Ελλάδα πραγματοποίησε μια επιτυχή, αν και τεχνικώς μεθοδευμένη, επιστροφή στις μακροχρόνιες κεφαλαιακές αγορές για πρώτη φορά μετά το δανεισμό της το 2010 και σχεδόν δύο χρόνια αφότου επέβαλε μεγάλες απώλειες στους ιδιώτες πιστωτές της.
Ωστόσο, συνεχίζει ο Taylor, με την οικονομία της κατακερματισμένη, η χώρα απέχει μακράν από την εξεύρεση χρηματοδότησης στις διεθνείς αγορές χωρίς επιπλέον βοήθεια. Από την πλευρά του, το ΔΝΤ δηλώνει ότι η Ελλάδα θα χρειαστεί ενδεχομένως επιπρόσθετη οικονομική βοήθεια από την ευρωζώνη για την επόμενη διετία.
Ένας από τους λόγους για τους οποίους η πώληση του πενταετούς ομολόγου ύψους €3 δις με απόδοση 4.95% ήταν τόσο ομαλή, την παραμονή της επίσκεψης αλληλεγγύης της Γερμανίδας Καγκελαρίου Α. Merkel στην Αθήνα, ήταν ότι οι επενδυτές προσδοκούν σε μεγάλο βαθμό μια επίσημη παραγραφή χρέους.
Το εάν οι προσδοκίες αυτές θα υλοποιηθούν πλήρως, θα αποσαφηνιστεί αργότερα, εντός του 2014, όταν ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις με την ευρωζώνη και το ΔΝΤ αναφορικά με τη μακροχρόνια χρηματοδότηση της Ελλάδας και τον τερματισμό του εξουθενωτικού δανειακού προγράμματος της χώρας.
Ωστόσο, υπογραμμίζει ο Taylor, οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν κοινό συμφέρον στο να βοηθήσουν την ευάλωτη κυβέρνηση συνασπισμού του συντηρητικού Πρωθυπουργού Α. Σαμαρά να διατηρηθεί στην εξουσία αντί να δουν τον αριστερό, αντιμνημονιακό Αλέξη Τσίπρα να αναλαμβάνει τα ηνία απαιτώντας μια μαζική παραγραφή χρέους.
Οι πιστώτριες χώρες της Βορείου Ευρώπης αντιτίθενται σθεναρά σε μια σαφή παραγραφή χρέους, που ορισμένοι επικριτές ισχυρίζονται ότι θα επιβραβεύσει άδικα την προηγούμενη ελληνική κακοδιαχείριση. Οι βουλευτών των χωρών αυτών και οι ευρωσκεπτικιστές μπορεί να αντιδράσουν ιδιαιτέρως έντονα ή να αμφισβητήσουν δικαστικώς μια ενδεχόμενη παραγραφή χρέους.
Αντιθέτως, διευκρινίζει ο ανταποκριτής, η επιμήκυνση του χρόνου ωρίμανσης του δανείου και η μείωση του κόστους δανεισμού έχει ήδη γίνει μια φορά και θα ήταν λιγότερο προκλητική από πολιτικής απόψεως στη Γερμανία, την Ολλανδία και την Φινλανδία. Οι αξιωματούχοι της ΕΕ δηλώνουν ότι μια ενδεχόμενη παράταση του χρόνου ωρίμανσης των δανείων (“The Great Stretch”) ίσως να μην επεκταθεί πέραν της Ελλάδας στην Ιρλανδία, η οποία έχει ήδη επιστρέψει στην αγορά χρηματοδότησης, ή στην Πορτογαλία, η οποία αναμένεται να εξέλθει από το δανειακό πρόγραμμα τον επόμενο μήνα χωρίς να αιτηθεί επιπρόσθετης επίσημης στήριξης. Εντούτοις, καταλήγει ο Taylor, θα ήταν λογικό να ισχύσουν ανάλογοι όροι και στις χώρες αυτές, προκειμένου να επιταχυνθεί η ανάκαμψή τους και να αμβλυνθεί το πολιτικά επικίνδυνο χάσμα μεταξύ βορρά- νότου.
