Καλικωτά ή χοχλιοί με λαχανικά εποχής

Είμαστε στην αρχή της καλοκαιρινής περιόδου και στους κήπους έχουν αρχίσει να εμφανίζονται τα πρώτα δροσερά λαχανικά του καλοκαιριού. Η χρυσή εποχή των λαχανικών είναι αναμφίβολα το καλοκαίρι. Όπου υπάρχει νερό…υπάρχουν και οι κήποι. Μικροί παράδεισοι με αρώματα και φρεσκάδα, με γεύση και νοστιμιά, με χρώματα και σχήματα αλλά πάνω από όλα ποιότητα.
Ντομάτες, κολοκυθάκια, μπάμιες, κρεμμύδια, βλίτα, φασολάκια, αγγούρια, πιπεριές έχουν την τιμητική τους.

Για τους χωριανούς μου οι κήποι τις περασμένες δεκαετίες δεν ήταν μόνο ο τόπος που παράγει λαχανικά. Ήταν τόπος απόλαυσης, τόπος δημιουργικής εργασίας, τόπος συνάντησης. Τόποι με αναμνήσεις, με βιώματα, τόποι που έχουν να σου διηγηθούν μικρές ευχάριστες ιστορίες.
Στα παιδικά βιώματα δυο ξαδελφιών του Λεωνίδα του μεγάλου και του Λεωνίδα του μικρού θα αναφερθώ όπως μου τις έχουν διηγηθεί πολλές φορές.
«Μόλις τελείωνε η σχολική χρονιά οι πατεράδες μας πήγαιναν σχεδόν καθημερινά στο μεγάλο μας κήπο στο Θόλο.

Ξεκινούσαμε πρωί με τον παππού και τους πατεράδες μας. Φορτώναμε τα εργαλεία στο γαϊδούρι, τα καλάθια και απαραίτητα… το φλασκί με το κρασί του παππού.
Μπροστά ο παππούς, πίσω οι πατεράδες μας και εμείς καβάλα ο ένας στο σαμάρι και ο άλλος στην καπούλα, κατηφορίζαμε τον κάμπο για τον κήπο.
Ο παππούς ήταν ο μάγειρας. Στο κέντρο του μεγάλου κήπου υπάρχει μια μεγάλη ελιά. Κάτω από αυτή στηνόταν το υπαίθριο μαγειρειό. Στην ρίζα της ελιάς ο παππούς είχε στήσει μια μικρή ξύλινη κουζίνα με μεταλλικά πιάτα, πιρούνια, κουτάλια, μεταλλικά κύπελλα και σε κάποια μικρά βαζάκια αλάτι και πιπέρι και μια γυάλινη μποτίλια με λάδι. Απλά πράγματα.

Μια αμερικάνικη πετρελαιομηχανή έβαζε μπροστά, ένας μονότονος γδούπος κάλυπτε τους ήχους των κυμάτων από την παραλία και μια φουντάνα παγωμένο νερό ξεπηδούσε από το βαθύ πηγάδι για να ποτίσει τα μποστανικά.
Σε δυο πέτρες ένα πήλινο τσικάλι έμπαινε στην φωτιά. Μια βόλτα του παππού στον κήπο γέμιζε το καλάθι κολοκυθάκια, ντομάτες, βλίτα, φασούλες, πατάτες. Ότι ήθελες φρέσκο… μπροστά σου. Από την κουφάλα μιας ελιάς μάζευε μια χούφτα χοχλιούς.
Η φωτιά ζέσταινε σιγά – σιγά, ο παππούς στημένος πάνω από το πετροτσίκαλο έβαζε μέσα ένα – ένα πλυμένα και καθαρισμένα τα λαχανικά μαζί και τους χοχλιούς. Με μια μικρή ξύλινη κουτάλα σάλευε που και που το φαγητό.
Και όταν ο ήλιος μεσουρανούσε πάνω από τον κάμπο, σήμαινε η ώρα του φαγητού. Ο παππούς κατέβαζε το τσικάλι από την φωτιά, ο καθένας έπαιρνε την θέση του κατάχαμα στα χόρτα, τα πιάτα γέμιζαν αχνιστό φαγητό, τα ποτήρια μυρωδάτο κρασί, μια φαντή στον αργαλειό πετσέτα άνοιγε στο κέντρο με παξιμάδι, τυρί και ελιές και εμείς…. ζούσαμε το όνειρο μας».

Με λαχανικά από τον κήπο του πατέρα μου και με χοχλιούς θα φτιάξουμε την ίδια συνταγή που έκανε ο παππούς Λεωνίδας με τα εγγόνια του στο Θόλο. «Καλικωτά» λέμε το φαγητό με διάφορα λαχανικά.