20 χρόνια χωρίς την… «Τελευταία Ελληνίδα Θεά» (βίντεο)

Μελίνα Μερκούρη: «η τελευταία Ελληνίδα Θεά»

6 Μαρτίου 1994... 6 Μαρτίου 2015... Κάνω την αφαίρεση και πράγματι γίνηκαν είκοσι ένα τα χρόνια που έχει φύγει η αγαπημένη ηθοποιός και πολιτικός των Ελλήνων, η Μελίνα Μερκούρη, μα σαν εχτές μου μοιάζει που την άκουγα να ψιθυρίζει στίχους του Ρίτσου από τη Σονάτα του Σεληνόφωτος: "Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα, μονάχος στη δόξα και στο θάνατο... "  Η Μελίνα Μερκούρη όμως δεν ήταν μονάχη της, είχε ολόκληρο τον ελληνισμό στο πλάι της.

Η ζωή της πολύμορφη και πολυσήμαντη, όπως ο χαρακτήρας της. Πρωτοστάτησε στον αγώνα κατά της χούντας, σαν γνήσια ... Μπουμπουλίνα. Άφησε το ανεξίτηλο σημάδι της στην ιστορία της Έβδομης Τέχνης σαν ηθοποιός στο θεατρικό σανίδι και στο κινηματογραφικό πανί. Ως πολιτικός έφερε στο προσκήνιο τον πολιτισμό της Ελλάδας και εργάστηκε γι’ αυτόν μέχρι το θάνατο της.

Τιμήθηκε με μετάλλια και διακρίσεις από πολλούς αρχηγούς κρατών, πανεπιστήμια (Βοστόνη, Οξφόρδη κ.α) διεθνείς οργανισμούς (Unesco κ.α) οργανώσεις, αλλά και από δήμους ολόκληρης της χώρας για την κοινά παραδεκτή προσφορά της στην τέχνη, στον πολιτισμό, στο κοινωνικό σύνολο.

Σταθμός στη πορεία της ο αγώνας για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα.  Ακόμη και σήμερα τα λόγια της είναι επίκαιρα: «Πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα για μας», έλεγε. «Είναι το καμάρι μας. Είναι οι θυσίες μας. Είναι το υπέρτατο σύμβολο ευγένειας. Είναι φόρος τιμής στη δημοκρατική φιλοσοφία. Είναι η φιλοδοξία και το όνομά μας. Είναι η ουσία της ελληνικότητας μας». Δήλωνε με θέρμη το 1982 στο Μεξικό, όταν σαν ως Υπουργός Πολιτισμού έθεσε το θέμα επίσημα στη Διεθνή Διάσκεψη Υπουργών Πολιτισμού της UNESCO. Η ιδέα της επιστροφής των Μαρμάρων της γεννήθηκε κατά τη δεκαετία του ΄60, όταν, στα γυρίσματα της ταινίας «Φαίδρα», οι Βρετανοί ζήτησαν πληρωμή για να αφήσουν το ελληνικό συνεργείο να κινηματογραφήσει τα γλυπτά. Εκείνο που ο περισσότερος κόσμος δε γνωρίζει είναι ότι η σκέψη της για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα πρωτοειπώθηκε στα Χανιά, στην Κρήτη. Οκτώβρης του 1981 και η Μελίνα έδινε συνέντευξη στο BBC.

Τα μάρμαρα δεν έχουν ακόμα επιστρέψει στην Ελλάδα και η Μελίνα δεν ζει πια, μα η ένταση των λόγων της αντιλαλεί σαν αναστάσιμη καμπάνα: «Αν με ρωτήσετε εάν θα ζω όταν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα επιστρέψουν στην Ελλάδα, σας λέω πως ναι, θα ζω. Αλλά κι αν ακόμη δεν ζω πια, θα ξαναγεννηθώ».

"Ώρα καλή Μελίνα μας και στ' ουρανού το δρόμο, ελγίνες να μη ξαναβρείς μα Παρθενώνες μόνο!" ήταν ο κρητικός αποχαιρετισμός στην κηδεία της...

Άνθρωποι σαν τη Μελίνα Μερκούρη δεν πεθαίνουν ποτέ, πως θα μπορούσε άλλωστε μιας και το όνομα της είναι συνυφασμένο με την ελπίδα τη πίστη και το όνειρο.

Διαβάστε επίσης το άρθρο: Μελίνα της Κριτσάς 

Το παρόν άρθρο δημοσιεύεται στο ekriti και υπόκειται στους νόμους περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή του καθ’ οιονδήποτε τρόπο χωρίς την απαραίτητη παραπομπή (link) στην ιστοσελίδα που το δημοσίευσε.