"Άσπρο μαντήλι ... ανέμιζε" (βίντεο)

Στα λημέρια του νότου τα μνημόσυνα έχουν χρόνους παράταιρους. Γίνονται άξαφνα, ανάμεσα σε δύο ρακές, που στάζουν σαν χοές για το "καλοτάξιδος". Στερούνται ψαλμωδίας και προτιμούν το παράπονο της λύρας. Κάπως έτσι αποχαιρετίσαμε τον Μάριο Τόκα. Όχι σαν επετειακή ... απώλεια που κάλυψε το πεντάλεπτο των πολιτιστικών ειδήσεων, ούτε σαν Κύπριο που "μπολιάστηκε" με το δράμα της Μεγαλονήσου. Απλά σαν άνθρωπο, που μας άγγιξε χορδές ευαίσθητες. Πέρασαν κιόλας 6 χρόνια που μας έφυγε. 27 Απριλίου του 2008. Η ζωή του Μάριου Τόκα και οι εμπνεύσεις που μας άφησε φιλοξενούνται εδώ αναλυτικά.

 

Στα στερνά του ο Τόκας αντάμωσε με την Κρήτη. Η φωνή του Βασίλη Σκουλά ζωντάνεψε τα τραγούδια του και οι στίχοι του Κώστα Φασουλά "άσπρο μαντήλι ανέμισαν". 
Είπαν μερικοί πως ο Τόκας δεν ξεπέρασε τον εαυτό του τότε. Δύσκολο να ξέρεις τις συνθήκες του άλλου στον σωστό χρόνο. 

Ακούγοντας τον Βασίλη Σκουλά να ερμηνεύει τούτα τα τραγούδια με νότες που στάζουν συγκίνηση, τα θεώρησα το καλύτερο μνημόσυνο για τον απόντα.

To "μέσα μου σημάδι" θα το βρείτε εδώ στο βίντεο που ακολουθεί

 

Και το "Πέρνα με απέναντι στο φως" ακολουθεί