Φτάσε όπου ΔΕΝ μπορείς !!!

Η φωνή του βαθιά, σκοτεινή, σα να 'βγαινε από το βαθύ λαρύγγι της γης. Έφτασε ως τις ρίζες του μυαλού μου η φωνή του, μα η καρδιά μου δεν τινάχτηκε.
-Παππού, φώναξα τώρα πιο δυνατά, δώσ' μου μιαν πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή.

Μέσα του Φλεβάρη. Ξέραμε πια πως οι διεθνείς παράγοντες .. σοβαρολογούν. Στην Αμερική ήδη είχε ξεκινήσει δειλά ο ψίθυρος πως δεν υπάρχουν αξιολογήσεις ρίσκου για άνθρωπο και θάλασσα σε περίπτωση ατυχήματος. Το πλοίο των .. μεγάλων προσδοκιών και του χημικού εφιάλτη, το Cape Ray ερχόταν στα μέρη μας. Ένας στόλος από Ρώσους, Αμερικάνους, Κινέζους κι Ευρωπαίους φρουρούσε την επιχείρηση κι οι κάνουλες της πληροφόρησης όλο κι έκλειναν. Οι επιστήμονές μας επέμεναν πως το σχέδιο δεν μοιάζει ασφαλές. Βλέπετε, είναι πείραμα. Μπορεί να πετύχει, μπορεί κι όχι. Δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Ο Αμερικανός επικεφαλής της επιχείρησης έστελνε επιστολές στους ... μισθοφόρους του, λέγοντας τους πως πάνε να γράψουν νέα σελίδα στην ιστορία του πλανήτη. Πράγματι! Μαύρη σελίδα όμως για την Μεσόγειο, αν κάτι πάει στραβά. Επιμέναμε με κίνδυνο να φανούμε υπερβολικοί. Το εύκολο θα ήταν να αρκεστούμε στις επιφανειακές και μονότονες διαβεβαιώσεις των πολιτικών μας πως .. όλα θα πάνε καλά. Και να περιμένουμε να καταλάβουμε το αποτέλεσμα στο ... πετσί μας.

Δεν είμαστε ούτε χημικοί, ούτε ωκεανολόγοι. Ζητήσαμε όμως τη γνώμη των επιστημόνων για κάθε στάδιο αυτής της επιχείρησης. Κι όλοι είπαν το ίδιο: κανείς δεν διασφαλίζει το μέλλον της Μεσογείου μετά την υδρόλυση των χημικών. Κανένας δεν έχει καν την ευθύνη του σχεδιασμού, γι' αυτό άλλωστε κι όλες οι εύρωστες δυνάμεις του πλανήτη έφτιαξαν "ασπίδα" γύρω από το πείραμα της γειτονιάς μας. Θα είναι όλες συνυπεύθυνες και καμία ένοχη, αν κάτι πάει στραβά.

Θέλαμε να ακούσουμε την τοποθεσία από τον ίδιο τον βραβευμένο με νόμπελ Ειρήνης Οργανισμό για την καταστροφή των χημικών. Του στείλαμε αίτημα. Κι απάντησε: "ο Τόπος δεν έχει ακόμη επιλεγεί". Κι όμως οι πολιτικοί ήξεραν ήδη το σημείο: μεταξύ Κρήτης και Μάλτας. Σε ύδατα διεθνή που μόνο το δίκαιο της θάλασσας προστατεύει. 

Κι ολομεμιάς, ως να τα πω, μια φλόγα σούριξε ξεσκίζοντας τον αέρα, αφανίστηκε από τα μάτια μου ο αδάμαστος πρόγονος με τις περιπλεγμένες θυμαρόριζες στα μαλλιά του κι απόμεινε στην κορφή του Σινά μια φωνή όρθια, γεμάτη προσταγή, κι ο αέρας έτρεμε:
-Φτάσε όπου ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ παιδί μου !...

Το δίκιο της Κρήτης δεν το λογάριασε κανείς από τους σχεδιαστές αυτής της επικίνδυνης ιστορίας. Τον Μάρτη στο Αρκάδι μαζεύτηκαν πάνω από 10.000 κρητικοί και βροντοφώναξαν ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που έχασαν εισοδήματα, δουλειές, μονιμότητες, βολέματα, ποιότητα ζωής κι όσα ακόμη στέρησε στον τόπο μας η οικονομική μιζέρια των μνημονίων. Είναι εκείνοι που υπέμειναν στωικά τη λεηλασία της καθημερινότητάς τους ή που δεν κατάφεραν να ενωθούν κάτω από ένα κοινό δίκιο. Η συγκέντρωση του Αρκαδίου κατόρθωσε περισσότερα από όσα επιφανειακά φάνηκαν. Τα διεθνή ΜΜΕ θορυβήθηκαν. Η Ιταλία κατάφερε να μάθει τι συμβαίνει στην Κρήτη και να συγχρονίσει τον αγώνα της Καλαβρίας με τον αγώνα του νησιού μας. Οι συντονιστές της υδρόλυσης έγιναν αίφνης πιο προσεκτικοί και πήραν αποστάσεις από τις ευθύνες του πειράματος. Για το θεαθήναι κάποιοι δοκίμασαν επικοινωνιακά τρικ, ανοίγοντας το πλοίο και καλώντας περιβαλλοντικές οργανώσεις για επίδειξη των συστημάτων του ολέθρου. Δεν πήγε κανείς όμως. Τα στόματα άνοιξαν κι όλοι άρχισαν να θυμούνται πως όποιος φτιάχνει θάνατο (χημικά όπλα έστω) πρέπει και να τον ... λούζεται. 

Αύριο Κυριακή του Θωμά όλοι όσοι πούλησαν χημικούς παράγοντες για να φτιαχτούν αυτά τα όπλα θα βρίσκονται δυτικά της Κρήτης. Θα ψελλίζουν πάλι διαβεβαιώσεις ότι έφτιαξαν τις καλύτερες δεξαμενές για να εξουδετερώσουν το θάνατο που οι ίδιοι σπέρνουν. Κι αν καταφέρουν να υλοποιήσουν το πείραμα της Μεσογείου, τότε πράγματι η ανθρωπότητα θα γυρίσει σελίδα. Σε κάθε της γωνιά θα μπορεί άνετα να σταθεί ένα πλοίο και να ξεράσει φρίκη και θάνατο στη θάλασσα. Ένας μόνο τρόπος υπάρχει να σταματήσει αυτό: Η αντίδραση της Κρήτης. Αύριο θα είμαστε όλοι στα Σφακιά. Κι από κει θα φτάσουμε όπου ... δεν μπορούμε. 

Μ.Κ.

Το παρόν άρθρο δημοσιεύεται στο ekriti και υπόκειται στους νόμους περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή του καθ’ οιονδήποτε τρόπο χωρίς την απαραίτητη παραπομπή (link) στην ιστοσελίδα που το δημοσίευσε.
 

Οι υπογραμμισμένες υπομνήσεις είναι από κείμενο του Νίκου Καζαντζάκη