«Ήταν ένα πρωινό του Αυγούστου και ξύπνησα πρωί-πρωί, γιατί η ζέστη που έκανε και τα τζιτζίκια που τραγουδούσαν ασταμάτητα, δε με άφηναν να κοιμηθώ περισσότερο.
Ξύπνησα όλο χαρά για να πω στη μαμά και το μπαμπά να πάμε για κανένα μπανάκι στη θάλασσα.
Άλλωστε έχουμε να πάμε τόσο καιρό, γιατί να μου χαλάσουν το χατίρι?
Πήγα λοιπόν και τους ανακοίνωσα την επιθυμία μου, αλλά προτού προλάβω να τελειώσω την κουβέντα μου, πετάχτηκε η μαμά και μου είπε τα μπανάκια στη θάλασσα να τα ξεχάσω.
Άρχισα να κλαψουρίζω και να ρωτάω γιατί, αφού αγαπάω τόσο πολύ τη θάλασσα και μ' αρέσει τόσο πολύ να κάνω μπάνιο και να παίζω στην άμμο.
Τότε ο μπαμπάς μου εξήγησε ότι δε μπορούμε να πάμε, γιατί η θάλασσα είναι μολυσμένη.
Γιατί κάποιοι απερίσκεπτοι αποφάσισαν να καταστρέψουν, κάποια λέει, χημικά όπλα στη θάλασσα μας, στη θάλασσα κοντά στην Κρήτη.
Κάποιοι λέει, που υπηρετούν συμφέροντα μεγάλων, αποφάσισαν, χωρίς να λάβουν υπόψιν τους τις συνέπειες που μπορεί να έχει αυτή η πράξη, να προχωρήσουν στην καταστροφή αυτών των χημικών και δεν τους νοιάζει , αν θα μολυνθεί η θάλασσα μας.
Όση ώρα ο μπαμπάς μου εξηγούσε όλα αυτά, που πολύ δύσκολα προσπαθούσα να καταλάβω -πολλές άγνωστες λέξεις-, στενοχωρήθηκα, γιατί το μόνο που υπήρχε μέσα στο μυαλό μου, ήταν πώς ήθελα τόσο πολύ ένα μπανάκι στη θάλασσα.
Από μικρός μου έλεγαν όλοι ότι η θάλασσα είναι υγεία, η θάλασσα κάνει καλό και τώρα…..
Κατάλαβα όμως μετά που το ξανασκέφτηκα καλύτερα ότι αφού είναι έτσι η κατάσταση, μάλλον θα ξαναδώ τη θαλασσίτσα μου, μόνο… με κιάλια.
Εκείνη η μέρα, που έμαθα όλα αυτά τα σημαντικά πράγματα, αλλά και που με στενοχώρησαν τόσο πολύ, πέρασε, όπως πέρασαν και πολλές άλλες.
Πάντα όμως μέσα στο μυαλό μου, μία ερώτηση: Γιατί ? Γιατί? Γιατί?
Εγώ τι φταίω? Εμείς τα παιδιά, που τόσο αγαπάμε τη θάλασσα, τι φταίμε να πληρώνουμε τα λάθη των μεγάλων?»
Κάπως έτσι φαντάζομαι θα αποτυπώνονται οι σκέψεις του γιου μου, αλλά και των άλλων παιδιών της ηλικίας του, όταν στο σχολείο κληθούν να γράψουν έκθεση με θέμα την εξουδετέρωση των χημικών της Συρίας στη Μεσόγειο και τις συνέπειες που θα έχει στο θαλάσσιο περιβάλλον του νησιού μας.
Ο αγώνας λοιπόν για όλους είναι κοινός.
Ας σταματήσουμε αυτό, που θα αλλάξει τα μέχρι τώρα δεδομένα των παιδιών μας, γιατί η θάλασσα και το μπάνιο το καλοκαίρι σε αυτήν, αποτελούν δεδομένο στη ζωή τους!!!!!!
Γωγώ Ξυπάκη
