Ένας σκεπτόμενος άνθρωπος που έχει νοιώσει τον ρατσισμό βαθειά στο πετσί του δεν μπορεί να είναι ρατσιστής. Ένας άνθρωπος που κάποιοι από τους απέναντι του τον έχουν λοιδορήσει, τον έχουν χλευάσει για κάτι που τον κάνει διαφορετικό από την πάρτη τους, δεν μπορεί, δεν γίνεται, είναι αδύνατον να ανταποδώσει τα ίσια.
Και εγώ τον έχω νοιώσει βαθειά μέσα μου τον ρατσισμό. Άκουσα και δεν είναι λίγες οι φορές, ανθρώπους γύρω μου να λένε, τάχα μεταξύ αστείου και σοβαρού, πως είμαι άξια της μοίρας μου που κουράζομαι τόσο πολύ. Τι τα ήθελα και τα απέκτησα τόσα πολλά παιδιά; Με είπαν δεικτικά γύφτισσα, με αποκάλεσαν δήθεν χαϊδευτικά κουνέλα, με….
Βέβαια στην περίπτωση μου ισχύει εκείνο που μας δίδαξε με την ιστορία της αλεπούς ο παππούς Αίσωπος. Δηλαδή,
ΟΣΑ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ Η ΑΛΕΠΟΥ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΚΡΕΜΑΣΤΑΡΙΑ.
Δεν είμαι ρατσίστρια!
Ή μήπως έγινα ρατσίστρια αντικρίζοντας το πονεμένο βλέμμα της καταταλαιπωρημένης Μυρτούλας; Τρομάξαμε να μάθουμε από πού ήρθε και πόσο χρονών είναι το τέρας που κούρσεψε τη ζωή αυτού του πανέμορφου λουλουδιού. Που πήρε τα νιάτα, την ομορφιά, τη ζωντάνια, την δροσιά, το μέλλον ενός μπουμπουκιού και άφησε πίσω του συντρίμμια.
Αλλά τι τον νοιάζει εκείνον; Η πίστη του του επιτρέπει, για να μην πω τον προτρέπει να ασελγεί πάνω στα γυναικεία κορμιά. Ένα τίποτα η γυναίκα για την Μουσουλμανική κοσμοθεωρία. Αντικείμενο. Και το αντικείμενο το κάνεις ότι θέλεις. Και το πετάς, και το σπας, και το κομματιάζεις και του βάζεις και φωτιά και το καις. Γούστο σου. Έτσι και ο Πακιστανός. Άκουσε τη φωνή της ράτσας του και τώρα απορεί για την κατάληξη που είχε η πράξη του. Δηλαδή, τι έκανε; Ότι κάνουν όλοι. Μονάχα που θέλησε την ατιμωρησία μια και δεν ήταν στον τόπο του για να έχει την επιβράβευση.
Και εγώ που πονάω αντικρίζοντας το πονεμένο βλέμμα της καταταλαιπωρημένης Μυρτούλας και δεν συμπάσχω με το δράμα του Πακιστανού, είμαι ρατσίστρια μήπως;
Δεν είμαι ρατσίστρια!
Ή μήπως έγινα ρατσίστρια όταν έμαθα για το κρούσμα φυματίωσης και τα 52 άτομα, μαθητές και καθηγητές, που βρέθηκαν θετικοί σε Λύκειο της πόλης; Ναι φυματίωση εν έτει 2014. Και εκεί που νομίσαμε, από τη δεκαετία του ’60 που κλείσανε τα Σανατόρια, πως απαλλαχτήκαμε από το <χτικιό> όπως το αποκαλούσε η γιαγιά μου, νάτο πάλι στην πόρτα μας πεσκέσι από τις …<αναπτυσσόμενες> χώρες. Με το να έχουμε …εύκολη την πρόσβαση στην χώρα, σε κάθε <καρυδιάς καρύδι>, αμφιβόλου προέλευσης τις περισσότερες φορές, γίναμε και υποδοχείς και των ασθενειών που πιθανόν κουβαλάνε. Το κρούσμα είναι η επιβεβαίωση.
Και εγώ πονάω αλλά και θυμώνω για το παιδί που παλεύει στο Νοσοκομείο της Αθήνας για να νικήσει ένα δύσκολο μικρόβιο, χωρίς να φταίει. Και είμαι στο πλάι των παιδιών και των καθηγητών τους που περιμένουν με αγωνία τα αποτελέσματα που θα καθορίσουν την πορεία τους από εδώ και πέρα. Είμαι ρατσίστρια που δεν καταλαβαίνω τον λαθρομετανάστη που μας γύρισε στο μακρινό πονεμένο παρελθόν; Μήπως πρέπει να τον ευχαριστήσω και από πάνω που μας προτίμησε και δεν πέρασε στην Ευρώπη από την άλλη εν δυνάμει είσοδο που λέγεται Βουλγαρία; Είμαι ρατσίστρια λοιπόν;
Δεν είμαι ρατσίστρια!
Ή μήπως έγινα ρατσίστρια από τη στιγμή που με φόβισαν τα σημάδια και δεν μπορώ να περπατήσω μονάχη στους δρόμους της μικρής, ήσυχης πόλης μου, που πρέπει να διπλοκλειδώνω και μονίμως να έχω έννοια και φόβο για το τι μπορεί να με βρει; Και να περπατάω στο δρόμο με χαμένη την ανεμελιά του παρελθόντος και στο μυαλό την θύμηση της επίθεσης και του βιασμού κάποιων άτυχων κορμιών και ψυχών;
Ή μήπως έγινα ρατσίστρια από τη στιγμή που την πρώτη φορά οι κατά τα άλλα συμπαθείς γηγενείς Ρομά και την δεύτερη φορά η συμμορία κάποιων Αλβανών, διέρρηξαν το σπιτικό μου, έκλεψαν, τσαλαπάτησαν, ρήμαξαν και βρώμισαν όχι μονάχα το βιός μου αλλά και την ψυχή μου; Και τσιμένταραν μέσα μου έναν φόβο που δεν γνώριζα πως υπήρχε.
Δεν είμαι ρατσίστρια!
Μήπως με κάνανε;
ΠΟΤΟΥΛΑ ΠΑΣΧΑΛΙΔΗ, ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
