Αυτό το φαινόμενο , να υπάρχουν για δεκαετίες στο προσκήνιο τα ίδια πολιτικά πρόσωπα, μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει. Τα περισσότερα κράτη ορίζουν συγκεκριμένη χρονική θητεία για τους πολιτικούς τους. Εδώ, η πολιτική είναι περίπου, σαν επάγγελμα δια βίου. Κι αυτό συμβαίνει γιατί το πολιτικό σύστημα είναι φτιαγμένο με τέτοιο τρόπο, που να εξυπηρετεί ακριβώς τα συμφέροντα αυτών που το δημιούργησαν.
Η ανανέωση των πολιτικών προσώπων είναι μικρή κι όχι τόσο σε ηγετικά στελέχη. Συνήθως αλλάζουν μικρομεσαία στελέχη, απλά για την έξωθεν καλή εικόνα του κόμματος (συνήθως στις εκλογές προστίθενται μερικά νέα πρόσωπα). Οι ηγεσίες παραμένουν οι ίδιες.
Σε όλα τα συστημικά κόμματα, την πολιτική την εξασκούν (και την ορίζουν) ένας στενός πυρήνας περίπου 10 ατόμων, που είναι οι λεγόμενοι άνθρωποι του Προέδρου. Οι υπόλοιποι, που εκλέγονται, απλά και μόνο συμπληρώνουν τον αριθμό των βουλευτών και είναι υποχρεωμένοι να λένε πάντα «ναι», σε ότι αποφασίζει ο Πρόεδρος (όποιος διαφωνεί διαγράφεται). Όταν το κόμμα γίνεται κυβέρνηση τα πρόσωπα του στενού περιβάλλοντος του Προέδρου - Πρωθυπουργού αναλαμβάνουν όλες τις κρίσιμες θέσεις και υπουργεία.
Δεκαετίες τώρα, βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα να φιγουράρουν στις κορυφαίες θέσεις των κομμάτων. Αν το κόμμα χάσει τις εκλογές τότε αλλάζει ο Πρόεδρος. Τα πρόσωπα παραμένουν τα ίδια (ίσως σε διαφορετικούς ρόλους).
Πάρτε παράδειγμα, όποιο κόμμα θέλετε: στη ΝΔ άλλαξαν Προέδρους , τον Καραμανλή, τον Αβέρωφ, τον Μητσοτάκη, τον Έβερτ, τον Κώστα Καραμανλή και τον Σαμαρά όμως, μετρήστε σήμερα πόσα ίδια πρόσωπα συνεχίζουν από τότε ή πόσα άλλα ήταν βουλευτές μέχρι τα βαθειά τους γεράματα. Στο ΠΑΣΟΚ τα ίδια. Από τον ιδρυτή Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι τον Βενιζέλο σήμερα, ανακυκλώνονται τα ίδια πρόσωπα. Αν δείτε τα στελέχη που παρευρίσκονται στις κομματικές εκδηλώσεις νομίζετε ότι βλέπετε την ίδια φωτογραφία. Στον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι που ήταν στο 4% έβλεπες τα ίδια πρόσωπα (μόνο οι Πρόεδροι άλλαζαν). Τώρα με την εκλογική άνοδο αναδείχθηκαν νέα φυντάνια κυρίως από άλλους πολιτικούς χώρους , που βρήκαν εκεί προσοδοφόρο έδαφος για να παραμένουν στο προσκήνιο. Στο ΚΚΕ ισχύουν τα ίδια. Η Παπαρήγα ήταν γενική γραμματέας του κόμματος περίπου 30 χρόνια. Επίσης τα ίδια πρόσωπα πρωταγωνιστούν χρόνια τώρα και στο ΚΚΕ.
Τα ερωτήματα που τίθενται είναι τα εξής: όλοι αυτοί που ασχολούνται με την πολιτική, ποιες εμπειρίες και γνώσεις έχουν για τα θέματα που πραγματεύονται; Πόσοι από αυτούς , που έχουν διατελέσει και Πρωθυπουργοί , έχουν διοικήσει έστω και ένα περίπτερο; Με ποια προσόντα διοίκησαν και διοικούν τη χώρα;
Φυσικά , απάντηση δεν περιμένουμε. Είναι όμως μερικά ερωτήματα που πρέπει να τα έχουν στο μυαλό τους οι ψηφοφόροι , όταν ψηφίζουν. Η ψήφος δεν αποτελεί προϊόν συναλλαγής. Μου ‘κανε ο πολιτικός ένα ρουσφέτι , άρα είμαι υποχρεωμένος να τον ψηφίσω. Αυτά όλα (η αμφίδρομη δηλαδή σχέση πολιτικού-ψηφοφόρου) , μας οδήγησαν στην δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε σήμερα.
Επίσης εκείνο που θα επισημάνουμε ακόμη, είναι ποιοι βουλευτές της περιφέρειας (σε όλες τις κυβερνήσεις των 40 τελευταίων χρόνων) έχουν καθορίσει ουσιαστική κυβερνητική πολιτική; Μάλλον κανένας. Όλοι τους , διεκδίκησαν ένα μικρό κομμάτι παροχών για μικροθέματα της εκλογικής τους περιφέρειας και κάποιες μεταθέσεις στρατιωτών. Μέχρι εκεί.
Έτσι που είναι δομημένο το πολιτικό μας σύστημα είναι δύσκολο ν’ αλλάξει. Μόνο με ριζικές αλλαγές και τολμηρές αποφάσεις μπορεί κάτι να γίνει. Πράγμα , πολύ δύσκολο προς το παρόν.
Τέλος , θα επισημάνουμε το τεράστιο χρέος όλων των κομμάτων προς τις τράπεζες και το ίδιο το κράτος (με τις επιχορηγήσεις). Αφού οι εργολάβοι της πολιτικής δεν μπορούν να διαχειριστούν τα του οίκου τους, περιμένουμε να σώσουν την Ελλάδα;
Βασίλης Σκουταράς
