Αλλάζοντας την ατζέντα αλά ... Αλαμουντίν
«Τρείς μέρες μόνο»…όχι ,δεν είναι ο τίτλος νέου ελληνικού σήριαλ, αλλά ο χρόνος που χρειάστηκε για να «αλλάξει» ο μέσος Έλληνας σελίδα στη ζωή του, ν’ αφήσει κατά μέρους τη μιζέρια , να ξεχάσει τα μνημόνια και να διαγράψει από το λεξιλόγιο του τον ΕΝΦΙΑ.
Τόσο διήρκεσε το ταξίδι στην Αθήνα της διάσημης -λόγω ειδυλλίου και εσχάτως γάμου με τον «ορκισμένο εργένη» μέλλοντα πολιτικό Τζώρτζ Κλούνεϊ- Αμάλ Αλαμουντίν.
Τι κι αν εκείνες τις ημέρες εκσφενδονίζονταν καταγγελίες για χρηματισμούς βουλευτών, τι κι αν η σύγκρουση Σαμαρά-Τσίπρα χτυπούσε κόκκινο, τι κι αν το Χρηματιστήριο κατρακυλούσε , η Ελλάδα ζούσε σε ρυθμούς ..Αλαμουντίν.
Η αγωνία για το ποιος είναι ο σχεδιαστής των συνόλων που φόρεσε η νεαρή δικηγόρος ήταν μεγαλύτερη από το αν θα βγούμε από τα μνημόνια, οι αναζητήσεις στο Google του Ιταλού που κατασκεύασε την τσάντα της ήταν περισσότερες από τις εισόδους στο TAXISNET.
Τηλεοπτικά κανάλια και ηλεκτρονικά sites μονοπώλησαν το χρόνο και τις σελίδες τους σημειώνοντας πόσο όμορφη είναι η Αμάλ, πόσο αδύνατη είναι, πόσο κομψή..Μέσα σε 3 ημέρες μάθαμε απέξω κι ανακατωτά το βιογραφικό της, το βιογραφικό της μητέρας της κι αν κάποιος ήταν λίγο πιο παρατηρητικός ίσως και να «έπιανε ξώφαλτσα» και τα ονοματάκια των δύο έμπειρων δικηγόρων που τη συνόδευσαν στο ταξίδι της και κατέληξαν «γλάστρες» στις συναντήσεις της.
Και βέβαια θα σκεφτεί κανείς γι αυτή την εικόνα φταίει η βρετανολιβανέζα δικηγόρος; Φυσικά και όχι, αυτή για άλλο λόγο ήλθε: για να στηρίξει με την παρουσία της την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα, που καταλήξαμε να ξεχάσουμε προτάσσοντας το κουτσομπολιό και την επιφάνεια των πραγμάτων.
Ψυχολόγος δεν είμαι, ούτε και κοινωνιολόγος για να μπορώ να αναλύσω και να ερμηνεύσω αυτή τη συμπεριφορά ιθαγενούς που του χαρίζουν καθρεφτάκι , υποθέσεις μόνο μπορώ να κάνω και να νιώσω στενάχωρα βλέποντας και πάλι να κοιτάζουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος.
Τέτοιες στιγμές ,αντί να μας απασχολεί το ντύσιμο της Αλαμουντίν, θα έπρεπε όλοι να ενώσουμε τις φωνές μας και να διεκδικήσουμε μαζί της και ο καθένας χωριστά να επιστρέψουν οι πολιτιστικοί μας θησαυροί.
Τέτοιες στιγμές θυμάμαι τη Μελίνα Μερκούρη και το δικό της αγώνα να γυρίσουν τα μάρμαρα στην Ελλάδα, θυμάμαι την ομιλία της στην Oxford Union το 1986, όταν είχε πει : «Πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνουν για μας τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Είναι η υπερηφάνειά μας, είναι οι θυσίες μας. Είναι το ευγενέστερο σύμβολο τελειότητας. Είναι φόρος τιμής στη δημοκρατική φιλοσοφία. Είναι οι φιλοδοξίες μας και το ίδιο τ' όνομά μας. Είναι η ουσία της ελληνικότητας»
Άραγε εξακολουθούν και σήμερα τα μάρμαρα να είναι όλα αυτά για εμάς ,κι αν είναι πως το δείχνουμε;
Ελένη Βασιλάκη
