Η Λίζα και η 11η Σεπτεμβρίου

Με τον πανικό της στιγμής άρχισα να την καλώ στο τηλέφωνο. Ηλίθια σκέψη. Αλλά ποιός σκέφτεται λογικά τέτοιες στιγμες; Πέρασα δύο ώρες σε ένα τηλέφωνο που δεν άνοιγε καν γραμμή. Έψαχνα τα τηλεγραφήματα των ειδησειογραφικών πρακτορείων και τρελαινόμουν. Χιλιάδες τα θύματα. Ονόματα πουθενά. Πρεσβείες και Υπουργεία μπλοκαρισμένα από τους αγωνιούντες.

Καθηλωμένοι όλοι στις τηλεοράσεις. Να βλέπουμε το απίστευτο και να το εκλαμβάνουμε ως ταινία με αληθοφανή εφέ. Κάποιος δίπλα μου είπε "Καλά να πάθουν. Οι κωλοαμερικάνοι". Τον κοίταξα αγριεμένη. Η Λίζα δεν είναι αμερικάνα. Ελληνίδα είναι. Αλλά κι αμερικάνα να ήταν, πάλι δεν της άξιζε κάτι τέτοιο. Σε κανέναν δεν αξίζει κάτι τέτοιο. Μου 'ρχοταν να ουρλιάξω.

Το απόγευμα της επόμενης μέρας ήρθε ένα μήνυμα στο e-mail μου.

"Είμαστε καλά από σύμπτωση. Λείπαμε ταξίδι. Θα γυρίσω στην Ελλάδα. Το αποφάσισα".

Τι χρώμα έχει η ανακούφιση; Ροζ, γαλάζιο, μενεξεδί;

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα εισβάλλουν οι ίδιες αναμνήσεις στο μυαλό μου. Σκέφτομαι πόσο εύκολα κρίνουμε τους "πολέμους" των άλλων. Με τις ασφαλείς αποστάσεις του θεατή. Τα "θύματα" που δεν γνωρίσαμε και δεν αγαπήσαμε. Τις "επιθετικές πολιτικές" που δεν μας άγγιξαν. Τις "καταστροφές" που είδαμε σαν ταινία μικρού μήκους. Η Λίζα θα μπορούσε να ζει στο Λίβανο. Ή στο Ισραήλ. Στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν. Έτυχε να ζει τότε στην Αμερική. Και να μου μάθει πώς ένας ξένος "πόλεμος" μπορεί να γίνει δικός σου. Και να σε αφορά.

Μαριάννα Κορνάρου