Ένα «αντίο» στον Βασίλη Φθενό. Του Γιώργου Λαμπράκη

Δύσκολη η σημερινή ημέρα Βασίλη... Δεν θα σε συναντήσω για να μου πεις πάλι τις ιστορίες από την Κύπρο, ούτε θα σμίξουμε για να πάμε στο Μάλεμε, στο ετήσιο προσκύνημά μας στο μνημόσυνο των παλικαριών που έπεσαν στα αιματοβαμμένα χώματα της μαρτυρικής νήσου το «μαύρο» καλοκαίρι του ΄74...

Αυτή τη φορά, θα σμίξουμε για να σου πω το «τελευταίο αντίο». Για να σε «αποχαιρετίσω» αν και η σεμνή και καθαρή σου μορφή δεν πρόκειται να μισέψει...
Σε γνώρισα ως δήμαρχο, μα σε αγάπησα ως Καταδρομέα, κι ας είχαν περάσει δέκα και πλέον χρόνια από την αποχώρησή σου από τις Ένοπλες Δυνάμεις. (Το πως και το γιατί έφυγες, το ξέρουν οι «εμπλεκόμενοι»...).

Η πρώτη μας συνέντευξη, με έκανε να καταλάβω πως απέναντί μου είχα ένα γενναίο και ευθύ άνθρωπο, που τίμησε τον πράσινο μπερέ. Η αλήθεια είναι πως μίλαγες λίγο μα έλεγες πολλά. Δεν ξεκινούσες ποτέ να μιλήσεις για εκείνες τις ημέρες, αν δεν σε ρωτούσα... Δεν έλεγες ποτέ «εγώ» αλλά «εμείς», ανέφερες σπάνια τον Φθενό αλλά συνέχεια τα παλικάρια της Μοίρας. Αυτή την μεγάλη οικογένεια της Α΄ Μοίρας Καταδρομών που κίνησε από το Μάλεμε για το ραντεβού με το πεπρωμένο της.

Η προετοιμασία, το τραγούδι μέχρι το αεροδρόμιο της Σούδας, η φόρτωση των αεροπλάνων, η επιβίβαση, η ριψοκίνδυνη πτήση, η τραγωδία με το «Νίκη 4», η επόμενη μέρα της απόλυτης φρίκης στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας, η ανασυγκρότηση, η μάχη του αεροδρομίου, ο Αττίλας 2 και τα χρόνια που ακολούθησαν... Μετρημένες και απόλυτα ακριβείς οι περιγραφές, από έναν μετρημένο και απόλυτα σεμνό άνθρωπο.

Θυμάμαι ακόμα τον αγώνα σου, για να γίνει σε στηθεί σε κάθε χωριό της Κρήτης που έκλαψε κι ένα παλικάρι της στα γεγονότα της Κύπρου, μια προτομή και ένα μνημείο. Για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Και τα κατάφερες! Αυτό Βασίλη, είναι το μεγαλύτερο έργο σου. Η τιμή στους πεσόντες, τα μαρμάρινα σημεία αναφοράς, βάλσαμο για τις οικογένειες, τους συγγενείς και τους ταπεινούς προσκυνητές.

Σε λίγες ώρες, η γη του χωριού σου θα σε υποδεχθεί. Θα αναπαυθείς εν ειρήνη, στις Γωνιές Μαλεβιζίου. Θα είμαστε όλοι εκεί για το τελευταίο «αντίο», τυπικά βέβαια, γιατί θα ζεις για πάντα στο μυαλό και στην καρδιά μας.

Ξέρω ότι εκεί που θα πας, στη Μοίρα των ουρανών, θα ξαναδείς τον Διοικητή σου, τον Γεώργιο Παπαμελετίου, τον Παπαμελέτη όπως τον λέγατε, που «έφυγε» και αυτός πρόσφατα, θα δεις τον Υποδιοικητή σου τον Άγγελο Αβραμίδη, θα συναντήσεις όλους τους συμπολεμιστές σου, και έχετε να πείτε πολλά. Αυτό κάπως απαλύνει τον πόνο...

Βασίλη, καλό σου ταξίδι...

Γιώργος Λαμπράκης