Ηγεσίες. Του Θανάση Παπαμιχαήλ
Από σόι, από τζάκι, από κομματική επετηρίδα από μεταγραφή. Θέση προσήκουσα από τα προσόντα του κάθε υποψηφίου, για μια από τις θεσμικές θέσεις που αφθονούν.
Νεποτισμός, οικογενειοκρατία, φαινόμενα φεουδαρχικά, κομματικές επετηρίδες, κομματικοί σωλήνες, μεταγραφικά δικαιώματα, ευδοκιμούν στα πολιτικά δρώμενα της χώρας μας, πάντα προς το συμφέρον της αντίστοιχης δυναστείας και φυσικά προς όφελος του λαού!
Μια μοναδική Ελληνική ‘’ιδιαιτερότητα’’ επινόηση των εκάστοτε ισχυρών πολιτικών προσώπων είτε προς επαγγελματική αποκατάσταση των γόνων και προώθησής τους σε ανώτερα αξιώματα, είτε σε μετακινήσεις, μεταγραφές από τη μια παράταξη στην άλλη, για λόγους πολιτικής επιβίωσης σε θέσεις εξουσίας. Κάποτε λεγόταν "αποστασία", στις μέρες μας απλά "μεταγραφή"!
Ανάμεσα σε αυτό το σύνολο υποψηφίων ηγετών, καλούνται οι πολίτες να εκλέξουν τον καταλληλότερο ακόμη και από τον "Κανέναν"!
Σε όλες τις περιπτώσεις, το οικογενειακό όνομα, είναι το πιο ασφαλές εφαλτήριο ανόδου. Ανοίγει τον πολιτικό δρόμο, σχεδόν νομοτελειακά. Μικρή αξία έχει η προσωπικότητα, γιατί για κάποιους ‘’αδιευκρίνιστους’’ λόγους, οι πολίτες-ψηφοφόροι πιστεύουν πως ο κληρονόμος του ονόματος, ο επίγονος, είναι και ικανός συνεχιστής.
Στη συνέχεια, αν θα μεγαλουργήσει προς δόξα του προγόνου του ή θα καταβαραθρωθεί, θα το δείξει η ιστορία και στη δεύτερη περίπτωση θα τη πληρώσουν και οι ψηφοφόροι του και οι μη.
Τα μνημόνια καραδοκούν.
Στην άλλη πλευρά έχουμε ηγεσίες με κομματικές ρίζες, μακρόβιες, που έχουν το προνόμια της αμέριστης συμπαράστασης του μεγαλύτερου μέρους του κομματικού μηχανισμού και με το σκεπτικό ‘’ αυτόν ξέρουμε, αυτόν εμπιστευόμαστε, να μας οδηγήσει στις θέσεις ευθύνης’’.
Το αποτέλεσμα της επιλογής ηγεσίας, είτε ελέω τζακιού είτε κομματικού σωλήνα, είναι ορατό και αυξανόμενο σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Αποτέλεσμα, η απαξίωση από το πολιτικό σώμα και η αποχή να αυξάνεται με ρυθμό γεωμετρικό. Έφτασε το ποσοστό της, πάνω από το σαράντα της εκατό, στο σύνολο του εκλογικού σώματος και ανεβαίνει ραγδαία. Αποχή από την κάλπη, μια στείρα πολιτική πράξη αλλά πράξη.
Οι ψηφοφόροι δεν θέλουν πια κλειστά κομματικά κλαμπ, να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή τους ούτε φυτώρια ‘’γόνων’’ και επιγόνων’’. Όσοι δείχνουν την εκλογική τους δυσφορία, με την αποχή, θέλουν ένα διαφορετικό σύστημα διακυβέρνησης όχι ένα διαφορετικό πολιτικό σύστημα. Αυτό, για να μην μπερδεύει κάποιους το ποσοστό της αποχής, με ιδέες ‘’επαναστατικές’’!
Οι ψηφοφόροι έχουν πια την ωριμότητα, να κρίνουν τις ηγεσίες όχι από το όνομα, τις υποσχέσεις και το παρελθόν τους αλλά από το όραμα, τις γνώσεις και τις ικανότητες, να τους βγάλει από το τέλμα.
Αδιαφορούν πλήρως για το πολιτικό DNA του ηγέτη και τον κρίνουν καθημερινά για τα έργα του.
Οι πολίτες χόρτασαν από λόγια, από στείρα και εμμονική άρνηση, από στρεβλή και λειψή ενημέρωση από μεγαλοϊδεατισμούς και αμφιβόλου αξιοπιστίας υποσχέσεις, για ένα καλύτερο αύριο.
Δεν θέλουν να θεωρούνται από τις ηγεσίες, ως κομπάρσοι αλλά ως πρωταγωνιστές, ως συν δημιουργοί του αύριο.!
***Ο Θανάσης Παπαμιχαήλ είναι επικοινωνιολόγος
Διαβάστε επίσης:
