Κυριακή της Σαμαρείτιδος: Το ανικανοποίητο της ψυχής
Πέμπτη Κυριακή της περιόδου του πεντηκοσταρίου, Κυριακή της Σαμαρείτιδος και η εκκλησία μας παρουσιάζει το περιστατικό αυτό της συνάντησης του κυρίου μαζί της.
Τα όσα επακολούθησαν αναφέρονται αναλυτικά και περιγράφονται από το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, το οποίο και θα δούμε ευθύς αμέσως:
"Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἕρχεται ὁ Κύριος εἰς πόλιν τῆς Σαμαρείας λεγομένην Συχάρ, πλησίον τοῦ χωρίου ὃ ἔδωκεν Ἰακὼβ Ἰωσὴφ τῷ υἱῷ αὐτοῦ· ἦν δὲ ἐκεῖ πηγὴ τοῦ Ἰακώβ. Ὁ οὖν Ἰησοῦς κεκοπιακὼς ἐκ τῆς ὁδοιπορίας ἐκαθέζετο οὕτως ἐπὶ τῇ πηγῇ· ὥρα ἦν ὡσεὶ ἕκτη. Ἔρχεται γυνὴ ἐκ τῆς Σαμαρείας ἀντλῆσαι ὕδωρ. Λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· δός μοι πιεῖν. Οἱ γὰρ μαθηταὶ αὐτοῦ ἀπεληλύθεισαν εἰς τὴν πόλιν ἵνα τροφὰς ἀγοράσωσι. Λέγει οὖν αὐτῷ ἡ γυνὴ ἡ Σαμαρεῖτις· πῶς σὺ Ἰουδαῖος ὢν παρ’ ἐμοῦ πιεῖν αἰτεῖς, οὔσης γυναικὸς Σαμαρείτιδος; οὐ γὰρ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις.
Ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· εἰ ᾔδεις τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ, καὶ τίς ἐστιν ὁ λέγων σοι, δός μοι πιεῖν, σὺ ἂν ᾔτησας αὐτόν, καὶ ἔδωκεν ἄν σοι ὕδωρ ζῶν. Λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Κύριε, οὔτε ἄντλημα ἔχεις, καὶ τὸ φρέαρ ἐστὶ βαθύ· πόθεν οὖν ἔχεις τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν; Μὴ σὺ μείζων εἶ τοῦ πατρὸς ἡμῶν Ἰακώβ, ὃς ἔδωκεν ἡμῖν τὸ φρέαρ, καὶ αὐτὸς ἐξ αὐτοῦ ἔπιε καὶ οἱ υἱοὶ αὐτοῦ καὶ τὰ θρέμματα αὐτοῦ; Ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῇ· πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος τούτου διψήσει πάλιν· ὃς δι’ ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλὰ τὸ ὕδωρ ὃ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον. Λέγει πρὸς αὐτὸν ἡ γυνή· Κύριε, δός μοι τοῦτο τὸ ὕδωρ, ἵνα μὴ διψῶ μηδὲ ἔρχωμαι ἐνθάδε ἀντλεῖν.
Λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· ὕπαγε φώνησον τὸν ἄνδρα σου καὶ ἐλθὲ ἐνθάδε. Ἀπεκρίθη ἡ γυνὴ καὶ εἶπεν· οὐκ ἔχω ἄνδρα. Λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· καλῶς εἶπας ὅτι ἄνδρα οὐκ ἔχω· πέντε γὰρ ἄνδρας ἔσχες, καὶ νῦν ὃν ἔχεις οὐκ ἔστι σου ἀνήρ· τοῦτο ἀληθὲς εἴρηκας. Λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Κύριε, θεωρῶ ὅτι προφήτης εἶ σύ. Οἱ πατέρες ἡμῶν ἐν τῷ ὄρει τούτῳ προσεκύνησαν· καὶ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἐν Ἱεροσολύμοις ἐστὶν ὁ τόπος ὅπου δεῖ προσκυνεῖν. Λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· γύναι, πίστευσόν μοι ὅτι ἔρχεται ὥρα ὅτε οὔτε ἐν τῷ ὄρει τούτῳ οὔτε ἐν Ἱεροσολύμοις προσκυνήσετε τῷ πατρί. Ὑμεῖς προσκυνεῖτε ὃ οὐκ οἴδατε, ἡμεῖς προσκυνοῦμεν ὃ οἴδαμεν· ὅτι ἡ σωτηρία ἐκ τῶν Ἰουδαίων ἐστίν. Ἀλλ’ ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ προσκυνήσουσι τῷ πατρὶ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ· καὶ γὰρ ὁ πατὴρ τοιούτους ζητεῖ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτόν.
Πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν. Λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· οἶδα ὅτι Μεσσίας ἔρχεται ὁ λεγόμενος Χριστός· ὅταν ἔλθῃ ἐκεῖνος, ἀναγγελεῖ ἡμῖν πάντα. Λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· ἐγώ εἰμι ὁ λαλῶν σοι. Καὶ ἐπὶ τούτῳ ἦλθον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, καὶ ἐθαύμασαν ὅτι μετὰ γυναικὸς ἐλάλει· οὐδεὶς μέντοι εἶπε, τί ζητεῖς ἢ τί λαλεῖς μετ’ αὐτῆς; Ἀφῆκεν οὖν τὴν ὑδρίαν αὐτῆς ἡ γυνὴ καὶ ἀπῆλθεν εἰς τὴν πόλιν, καὶ λέγει τοῖς ἀνθρώποις· δεῦτε ἴδετε ἄνθρωπον ὃς εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα· μήτι οὗτός ἐστιν ὁ Χριστός; Ἐξῆλθον οὖν ἐκ τῆς πόλεως καὶ ἤρχοντο πρὸς αὐτόν. Ἐν δὲ τῷ μεταξὺ ἠρώτων αὐτὸν οἱ μαθηταὶ λέγοντες· ραββί, φάγε.
Ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἐγὼ βρῶσιν ἔχω φαγεῖν, ἣν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε. Ἔλεγον οὖν οἱ μαθηταὶ πρὸς ἀλλήλους· μή τις ἤνεγκεν αὐτῷ φαγεῖν; Λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἐμὸν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με καὶ τελειώσω αὐτοῦ τὸ ἔργον. Οὐχ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἔτι τετράμηνός ἐστι καὶ ὁ θερισμὸς ἔρχεται; Ἰδοὺ λέγω ὑμῖν, ἐπάρατε τοὺς ὀφθαλμοὺς ὑμῶν καὶ θεάσασθε τὰς χώρας, ὅτι λευκαί εἰσι πρὸς θερισμὸν ἤδη. Καὶ ὁ θερίζων μισθὸν λαμβάνει καὶ συνάγει καρπὸν εἰς ζωὴν αἰώνιον, ἵνα καὶ ὁ σπείρων ὁμοῦ χαίρῃ καὶ ὁ θερίζων. Ἐν γὰρ τούτῳ ὁ λόγος ἐστὶν ὁ ἀληθινός, ὅτι ἄλλος ἐστὶν ὁ σπείρων καὶ ἄλλος ὁ θερίζων.
Ἐγὼ ἀπέστειλα ὑμᾶς θερίζειν ὃ οὐχ ὑμεῖς κεκοπιάκατε· ἄλλοι κεκοπιάκασι, καὶ ὑμεῖς εἰς τὸν κόπον αὐτῶν εἰσεληλύθατε. Ἐκ δὲ τῆς πόλεως ἐκείνης πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς αὐτὸν τῶν Σαμαρειτῶν διὰ τὸν λόγον τῆς γυναικός, μαρτυρούσης ὅτι εἶπέ μοι πάντα ὅσα ἐποίησα. Ὡς οὖν ἦλθον πρὸς αὐτὸν οἱ Σαμαρεῖται, ἠρώτων αὐτὸν μεῖναι παρ’ αὐτοῖς· καὶ ἔμεινεν ἐκεῖ δύο ἡμέρας. Καὶ πολλῷ πλείους ἐπίστευσαν διὰ τὸν λόγον αὐτοῦ, τῇ τε γυναικὶ ἔλεγον ὅτι οὐκέτι διὰ τὴν σὴν λαλιὰν πιστεύομεν· αὐτοὶ γὰρ ἀκηκόαμεν, καὶ οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ σωτὴρ τοῦ κόσμου ὁ Χριστός"
Όπως κάθε Κυριακή, έτσι και σήμερα δεν θα προσπαθήσω να αναλύσω όλη την ευαγγελική περικοπή. Την Πλήρη ανάλυση του ευαγγελίου θα την βρείτε εδώ
Πορευόμενος λοιπόν ο κύριος προς την Γαλιλαία δια μέσου της Σαμάρειας, μόνος του από το γεγονός ότι οι μαθητές του είχαν πάει στην πόλη για προμήθειες, σταμάτησε να ξαποστάσει σε ένα πηγάδι όπου είχε ανοιχθεί από τον Ιακώβ, και εκεί συνάντησε μια γυναίκα Σαμαρείτιδα, αντλώντας νερό. Μεσημέρι καθώς ήταν, διψασμένος της ζήτησε λίγο για να ξεδιψάσει. Στην απορία της για το πώς εκείνος ως Ιουδαίος τολμά να της ζητάει οτιδήποτε, εκείνος της αποκρίνεται το εξής:
"Εάν πραγματικά γνώριζες την δωρεά του Αγίου πνεύματος και ποιός είναι εκείνος που σου ζητάει νερό, τότε εσύ θα ζητούσες από αυτόν και εκείνος θα σου έδινε το νερό της ζωής, που πίνοντας το δεν θα διψάσεις ποτέ ξανά!"...
και συνεχίζει...
"διότι όσο και να πίνεις από αυτό το νερό που αντλείς από το πηγάδι, πάλι θα διψάς...
εκείνος όμως που θα πιεί από το νερό το οποίο εγώ δίνω στον άνθρωπο, γίνεται μέσα του αστείρευτη πηγή ζωής, ώστε να μένει εις τον αιώνα!"
... αργότερα και μετά από τον διάλογο του με την Σαμαρείτιδα, όταν οι μαθητές του γύρισαν από την πόλη, με τις προμήθειες τους, τότε προτρέπουν τον κύριο να φάει. Εκείνος όμως τους απαντά.
"Ἐγὼ ἔχω φαγητὸν νὰ φάγω, τὸ ὁποῖον σεῖς δὲν ξέρετε. Ἔλεγαν τότε οἱ μαθηταὶ μεταξύ τους· μήπως τοῦ ἔφερε κανεὶς νὰ φάγῃ; Λέγει εἰς αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς· τὸ φαγητόν μου εἶναι νὰ κάνω τὸ θέλημα ἐκείνου, ποὺ μὲ ἔστειλε καὶ νὰ τελειώσω τὸ ἔργο του...
Ο κόσμος αυτός που ζούμε, καθώς και τα σώματα όλων των ανθρώπων και όλων των έμβιων όντων που είναι πλασμένα από τα ίδια φθαρτά υλικά, υπόκειται στην φθορά και τον θάνατο. Δεν είναι ούτε αιώνιος ούτε αθάνατος! Έχει αρχή και τέλος. Η έστω και λίγη αυτή ζωή που μας δίδεται εδώ, δεν είναι "αυτόφωτη" και όπως όλος ο κόσμος, όλο το σύμπαν αν θέλετε, έτσι και το σώμα μας χρειάζεται ενέργεια για να συντηρηθεί. Την ενέργεια αυτή την λαμβάνουμε από τις τροφές και από το νερό. Έτσι για λίγο συντηρούμε το σώμα μας μέχρι να εξασθενήσει η ενέργεια που λάβαμε και νιώσουμε την ανάγκη να ξαναλαβουμε τροφή και ούτω καθεξής, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο που η φθορά στο σώμα θα έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην μπορεί καμία τροφή αυτού του κόσμου να το συντηρήσει πλέον και αναγκαστικά, φτάνουμε στο σημείο της εξόδου μας...
Ως ψυχοσωματική οντότητα ο άνθρωπος, εκτός από την συντήρηση του σώματος χρειάζεται- καί ας μην το γνωρίζει-τροφη για να συντηρηθεί και η ψυχή. Όμως στην προσπάθεια του να εξασφαλίσει την τροφή για το σώμα, εμπλέκεται συνεχώς και εφευρίσκει νέες "ανάγκες" με αποτέλεσμα να τυφλώνεται πνευματικά και να βυθίζεται σταδιακά μέσα στον υλισμό, στην μέριμνα του πλούτου και την αλαζονεία του βίου, ανύμπορος να δεί καθαρά ποιο είναι το πραγματικό του συμφέρον και ανάγκη για τροφή και τυφλός όπως είναι αδιαφορεί για την "ενέργεια" που χρειάζεται η ψυχή του.
Οι περισσότεροι εξ ημών, όσα υλικά αγαθά και αν κατέχουμε, είτε πλούσιοι είτε φτωχοί, αδυνατούμε να καλύψουμε το κενό αυτό της ψυχής μας, το οποίο προκύπτει από την στέρηση πνευματικής τροφής. Οι έχοντες τον υλικό πλούτο, τον αναλώνουν κυρίως για την ικανοποίηση του σώματος, νομίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο, δίνοντας δηλαδή χαρά και τέρψη στο σώμα, τρέφεται και η ψυχή.
Όμως είναι τόσο μεγάλο το κενό, που δεν μπορεί να το καλύψει κανένα υλικό αγαθό, όσο ποιοτικό και να είναι. Από την άλλη εκείνοι που δεν κατέχουν τον πλούτο, νομίζουν ότι αποκτώντας χρήματα, θα καταφέρουν να καλύψουν το κενό της ψυχής τους, πέφτοντας όμως και αυτοι ουσιαστικά στην ίδια παγίδα.
Οι καλές πράξεις, οι αγαθοεργίες, οι ευεργεσίες, τα κατορθώματα, οι πράξεις ανδρείας, η ελεημοσύνες οι επαίνοι, η επίτευξη των στόχων, θα μπορούσε να είναι μια ψυχική τροφή, αλλά σίγουρα όμως υποβαθμισμένη, για τον λόγο ότι όσο καλα και να φαίνονται όλα αυτά, τα κίνητρα που μας κάνουν να νιώθουμε ωραία και συνεπώς να τρέφεται η ψυχή μας, συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η υπερηφάνεια και ο εγωισμός. Έτσι λοιπόν καταλήγουν τα ίδια τα πάθη μας να μας τρέφουν, με αποτέλεσμα το κενό αυτό που νιώθουμε να συνεχίζει να υπάρχει μέσα μας, με την ψυχή μας να είναι συνεχώς διψασμένη!
Ούτε η υλική φτώχεια λοιπόν, ούτε και οι καλές πράξεις, δύνανται να ξεδιψάσουν και να ξεπεινάσουν το πνεύμα μας...
Και ο άνθρωπος συνεχώς ψάχνει!...Ψάχνει Χωρίς να μπορεί ο ίδιος να γνωρίζει το "τι ψάχνει" "γιατί ψάχνει" και το που θα το βρει. Άλλοι εστιάζουν στο να απαντήσουν στα αιώνια υπαρξιακά ερωτήματα, άλλοι ψάχνουν να βρουν την αλήθεια του κόσμου, άλλοι να ανακαλύψουν τα μυστικά του σύμπαντος, άλλοι στρέφονται σε αλλοτριες θρησκείες, άλλοι ψάχνουν να βρουν τον έρωτα της ζωής τούς... μα πάντοτε, όσο κοντά και αν νομίζουν ότι φτάνουν, κάθε φορά θα υπάρχει ένα κενό, ένα αιώνιο "ανικανοποίητο" μέσα στην ψυχή μας, που συνεχώς μας ωθεί σε νέες έρευνες, για να το καλύψουμε. Έρχεται όμως η ίδια η ζωή δια της εμπειρίας και την πάροδο του χρόνου, μα μας διδάξει ότι, αυτό το ανικανοποίητο, αυτό το κενό, δεν πρόκειται να καλυφθεί ποτέ, διότι είναι η δίψα και η πείνα που νιώθει το πνεύμα μας!
Αυτό όμως το ανικανοποίητο, αυτή μας η ανθρώπινη ψυχική δίψα έγινε το πάθος μας για έρευνα! μας έβγαλε από τις σπηλιές! δημιούργησε πολιτισμούς, ανέπτυξε την φιλοσοφία, έφτιαξε οργανωμένες κοινωνίες, εφηύρε την Δημοκρατία.
Ανέπτυξε την επιστήμη, και την τεχνολογία, δια της οποίας εξάλειψε ασθένειες, αύξησε το προσδόκιμο ζωής, έδωσε λύσεις, απάντησε σε μεγάλα αιώνια ερωτήματα και θα συνεχίζει να το κάνει για πάντα, όσο υπάρχει κόσμος, όσο υπάρχει άνθρωπος! Εν τούτοις όμως η ψυχή δεν ξεδιψάει ποτέ και ο άνθρωπος φεύγει από αυτόν εδώ τον κόσμο πάντοτε με ένα ψυχικό κενό, είτε μικρό, είτε μεγάλο.
Δύο χιλιάδες χρόνια η φωνή του Ιησού Χριστού δια του ευαγγελίου μας υπενθυμίζει!
...ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς· ὁ ἐρχόμενος πρός με οὐ μὴ πεινάσῃ, καὶ ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ διψήσῃ πώποτε...
... ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος...
...ἐγὼ τῷ διψῶντι δώσω ἐκ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς δωρεάν...
...καὶ ὁ διψῶν ἐρχέσθω, καὶ ὁ θέλων λαβέτω ὕδωρ ζωῆς δωρεάν...
...ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ ἔχει ζωὴν αἰώνιον. ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς. οἱ πατέρες ὑμῶν ἔφαγον τὸ μάννα ἐν τῇ ἐρήμῳ καὶ ἀπέθανον· οὗτός ἐστιν ὁ ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνων, ἵνα τις ἐξ αὐτοῦ φάγῃ καὶ μὴ ἀποθάνῃ...
...ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς· ἐάν τις φάγῃ ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα... καὶ ὁ ἄρτος δὲ ὃν ἐγὼ δώσω, ἡ σάρξ μού ἐστιν, ἣν ἐγὼ δώσω ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς...
...οὗτός ἐστιν ὁ ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, οὐ καθὼς ἔφαγον οἱ πατέρες ὑμῶν τὸ μάννα καὶ ἀπέθανον· ὁ τρώγων τοῦτον τὸν ἄρτον ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα...
Ψάξαμε παντού!
Ερευνήσαμε όλον τον κόσμο, απαντήσαμε στις περισσότερες ερωτήσεις μας!
δοκιμάσαμε τα πάντα! Και όμως η ψυχή δεν ξεδίψασε ποτέ!
Ουδέποτε όμως ως σύνολο, ως κοινωνία, ως ανθρωπότητα, ή έστω ως χριστιανοί, δεν ασχοληθήκαμε συντεταγμένα και μεθοδευμένα, τι είναι αυτό που εννοεί ο Ιησούς Χριστός όταν λέει
"...ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς· ὁ ἐρχόμενος πρός με οὐ μὴ πεινάσῃ, καὶ ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ διψήσῃ πώποτε..."
Είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που κάποιοι από εμάς συνέλαβαν ακριβώς αυτό το σωτήριο μύνημα του κυρίου και ενέργησαν ανάλογα και ως ο έμπορος της παραβολής που έψαχνε καλούς μαργαρίτες, όταν βρήκε έναν τότε πούλησε όλα όσα είχε για να τον αγοράσει! ή ως εκείνον που βρήκε σε ένα χωράφι έναν κρυμμένο θησαυρό, και πούλησαν και αυτοί ότι είχαν για να αγοράσουν τον αγρό!
Και είναι άραγε τόσο σημαντικό να πιστέψουμε σε αυτό το μύνημα;
Ναι είναι! Και είναι γιατί μονάχα στην ανακάλυψη αυτού του θησαυρού, υπάρχει η
αληθινή ζωή! Αυτός ακριβώς, ο θυσαυρός ο κρυμμένος, είναι η πνευματική τροφή για την οποία αναφέρεται ο κύριος.
Είναι η ένωση μας με το Άγιον Πνεύμα, το οποίο φέρει ως καρπό, την Αγάπη, την χαρά, την ειρήνη, την μακροθυμια, την χρηστότητα, την αγαθοσύνη, την πίστη, την πραότητα και την εγκράτεια... "Ο πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. Τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν· οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦμα ῞Αγιον..."
Αυτή και μόνο αυτή είναι η τροφή που χρειάζεται η ψυχή του ανθρώπου για να ζήσει! Μπορεί να μην λείπουν οι καλές μας πράξεις... Όμως οταν το Πνεύμα λείπει από μέσα μας, τότε οι αγαθοεργίες μας έχουν εγωιστικά κίνητρα, και η ψυχή μας μένει πάντοτε διψασμένη.
Και το εντυπωσιακό είναι ότι δίδεται δωρεάν δια της αδιάλειπτης προσευχής! Δεν χρειάζεται να πληρώσουμε ούτε να κοπιάσουμε!
Σε λίγο θα φτάσουμε στην μεγάλη ημέρα της Πεντηκοστής. Ήταν τότε που ο Κύριος εποίησε τους αλιείς "πανσόφους" καταπέμψας αυτοίς το Πνεύμα το άγιον, και δι’ αυτών σαγήνευσε ολόκληρη την οικουμένη!! Εύχομαι σε όλους μας, το Πνεύμα του Θεού το Άγιον, να γίνει τροφή, για την διψασμένη μας ψυχη! Να γίνει Φως χαρά και ειρήνη για όλη την ανθρωπότητα
Ώστε να έλθει η Αγνή αγάπη του Χριστού, να κατοικήσει σε κάθε διψασμένη ψυχη!
Σ'αυτον η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας Αμήν
Μιχάλης Καβλεντακης Α ψάλτης ιερού ναού Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ηρακλείου
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
- Νέα πρόκληση Ερντογάν: Διάβασε στίχους από το κοράνι μέσα στην Αγία Σοφία
- Η συμβολή της Εκκλησίας, μέσω της εκπαίδευσης, στην απελευθέρωση της Κρήτης
- Ο ρόλος της Εκκλησίας της Κρήτης στην Επανάσταση του 1821. Του Μανόλη Κ. Μακράκη*
