Οδοκαθαριστής με πτυχίο μηχανολόγου μηχανικού του Μετσόβιου Πολυτεχνείου
«Τα όνειρα μου κόκκινα τα όνειρά μου άσπρα..» φαίνεται να σκεφτόταν ο νέος όταν έδινε πανελλήνιες χωρίς να υπολογίζει την επέλαση της κρίσης και τα επακόλουθα της. Νέος , ωραίος ευθυτενής ο Δημήτρης μ’ ένα γέλιο - Άνοιξη γέμιζε η ψυχή σου σαν τον θωρούσες, καθάριο βλέμμα και κοφτή σκέψη:
«Σπούδασα με πολύ μεγάλο κόπο και θυσίες, προσωπικές και της οικογένειας, είχα πολλά όνειρα όταν ξεκίνησα αλλά τα πρόλαβε η κρίση αυτή. Η κρίση που ισοπεδώνει τα πάντα στο διάβα της, δίχως να συλλογιέται τα θύματά της αν τα πληγώσει ή όχι. Συναισθηματισμοί σε τέτοιου είδους παιχνίδια δεν χωρούν, επικρατεί ο πιο ισχυρός ή μάλλον εκείνος που η ψυχή του δεν έχει λυγίσει, που γελάει και στοχεύει ψηλά όπως κάποτε εκείνος που τη ροή των ονείρων του δεν άφησε κανείς και για κανένα λόγο να τη διακόψει, εκείνος λοιπόν είμαι εγώ κι ας μη ληφθεί ως εγωιστικό».
Τα λόγια του ηχούσαν στ’ αυτιά μου σαν λόγια επανάστασης, εσωτερικής επανάστασης ενάντια στη νέα τάξη πραγμάτων, στους νέους χειραγωγούς της ανθρώπινης υπόληψης, ενάντια στους θήτες των ονείρων, ενάντια στην ορμή της νιότης και στη διάθεσή της να πετάξει. Ναι, ναι ενάντια σε όλους εκείνους που έκαψαν τα φτερά της νιότης αφήνοντας ανάπηρους τους νέους, μόνο με ψυχή τίποτα άλλο.
Κι όμως ο Δημήτρης τόλμησε κι αγάπησε, έκανε οικογένεια και δεν έχει πια επιλογές, είναι μονόδρομος τα όνειρά του, να βρει δουλειά κι ό,τι να ‘ναι! Δεν έχει δικαίωμα να στερήσει το χαμόγελο και τη χαρά στα όμορφα παιδιά του, δεν έχει το δικαίωμα να τους αφαιρέσει τη δυνατότητα να ονειρεύονται, γι αυτό και η επιλογή του να δουλέψει ως οδοκαθαριστής. Παράγει, αμείβεται- πολυτέλεια την σήμερον ημέρα - και δίνει χαρά στους ανθρώπους της ψυχής του. Είναι χαρούμενος δεν θέλει τίποτα άλλο, αγγίζει μ’ ένα δάχτυλο τον ουρανό κι εκείνος απλόχερα του χαρίζει το γαλάζιο, για να ταξιδέψει στο μέλλον με τα φτερά του Δαίδαλου και του Ικάρου.
Σημεία των καιρών μας… τα όνειρα μου κόκκινα, τα όνειρά μου άσπρα…
[Αληθινή ιστορία]
Εύα Καπελλάκη - Κοντού
