Σε ένα άρθρο-καταπέλτη προχωρά ο απεσταλμένος της Διεθνούς Επιτροπής Διάσωσης στη Λέσβο, Kirk Day, για τη στάση της ΕΕ απέναντι στη δεύτερη κρίση που λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα, αυτής της μαζικής εισροής προσφύγων.
Στο άρθρο του που δημοσιεύεται στο section της βρετανικής εφημερίδας, που χρηματοδοτεί το Ιδρυμα Γκέιτς, Global Development, ο Day διευκρινίζει ότι οι χιλιάδες αφιχθέντες στα ελληνικά νησιά δεν είναι μετανάστες, αλλά πρόσφυγες και κατακεραυνώνει την ΕΕ γράφοντας: «Ενώ η Ευρώπη γυρνά την πλάτη της, οι χτυπημένοι από την κρίση Ελληνες προσφέρουν με συμπόνοια κι εθελοντικά τη βοήθειά τους, παρά τη σκληρή λιτότητα. Ντροπή για τη διεθνή κοινότητα».
Ο Day εξαίρει τους κατοίκους της Λέσβου και ιδίως αυτούς που συνάντησε στον καταυλισμό του Καρά Τεπέ, γράφοντας: «Η ανιδιοτέλεια και η αφοσίωση των ντόπιων εθελοντών, που αντιμετωπίζουν την κρίση σχεδόν αβοήθητοι για αρκετά χρόνια, προκαλεί δέος».
Και παραθέτει, αναφέρει το iefimerida, τέσσερα ερωτήματα-επιχειρήματα που χρήζουν απάντησης από τη διεθνή και ευρωπαϊκή κοινότητα.
Γιατί τα μίντια και οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι αναφέρονται επανειλημμένως στην κρίση ως κρίση του μεταναστευτικού;
Ο Day διευκρινίζει ότι τουλάχιστον για την Ελλάδα ο οποιοσδήποτε όρος που περιέχει τη λέξη μεταναστευτικό και παράγωγά της είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα, καθώς στη συντριπτική τους πλειοψηφία -σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες- το 85% είναι πρόσφυγες.
Αυτή η κρίση δεν ήταν αναμενόμενη.
Ο Day απαντά στους ισχυρισμούς των αξιωματούχων, πως πολλοί διεθνείς οργανισμοί, όπως και η Διεθνής Επιτροπή Διάσωσης είχαν προειδοποιήσει εδώ και πολύ καιρό πως οι συνεχιζόμενες συγκρούσεις θα προκαλέσουν και κύμα προσφυγιάς και καλεί την Ευρώπη να αναγνωρίσει πως με το να κάνει τα στραβά μάτια, το πρόβλημα δεν θα λυθεί.
Γιατί ο περισσότερος κόσμος στρέφει μακριά το βλέμμα του από την κρίση στη Μεσόγειο;
Ο απεσταλμένος στη Λέσβο της Διεθνούς Επιτροπής Διάσωσης τονίζει ότι για πάρα πολύ καιρό οι ελληνικές τοπικές αρχές από κοινού με τους εθελοντές του νησιού έχουν επωμιστεί ένα βάρος που δεν τους αναλογεί (σ.σ.: αναφορικά με τη στέγαση και τη σίτιση των προσφύγων και την καθαριότητα), ιδίως σε μια περίοδο πολύ δύσκολη για την Ελλάδα που υποφέρει από μια βαθιά χρηματοπιστωτική κρίση. Ομως, ο Day τονίζει ότι «παρά τις δυσκολίες, η συμπόνια και η γενναιοδωρία των τοπικών ομάδων προκαλούν ντροπή στη διεθνή κοινότητα. Και το μόνο πιθανό είναι ότι η προσφυγική κρίση στην Ελλάδα θα επιδεινωθεί».
Γιατί τα κράτη-μέλη της ΕΕ διαιωνίζουν αυτή την επαναλαμβανόμενη παρωδία ασύλου, εξαναγκάζοντας τους πρόσφυγες να θέσουν σε περαιτέρω κίνδυνο τη ζωή τους, απαιτώντας από αυτούς να ταξιδέψουν κρυφά στον επιθυμητό προορισμό τους για να λάβουν άσυλο;
Ο Kirk Day υποστηρίζει ότι η πολιτική ασύλου που ακολουθείται στην Ευρώπη σημαίνει ότι ένας πρόσφυγας πρέπει να κάνει αίτηση για άσυλο στη χώρα που φτάνει για πρώτη φορά, που συνήθως είναι η Ιταλία και η Ελλάδα, αλλά οι πρόσφυγες που έρχονται από τη Λιβύη και την Τουρκία είναι απελπισμένοι να επανενωθούν με τις οικογένειές τους που μπορεί να ζουν σε χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά κι έτσι αποφασίζουν να ταξιδέψουν παράνομα.
Και τέλος, ο Day σχολιάζει: «Εν τέλει, σε ποιο σημείο καταλήγουμε όλοι ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν υποφέρει αρκετά και αξίζουν βοήθεια στην πτήση τους προς την ασφάλεια; Η Διεθνής Επιτροπή Διάσωσης έχει ήδη αποφασίσει».
