Ένα προσφυγόπουλο από το Αφγανιστάν, σημαιοφόρος στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου

Η κλήρωση για την ανάδειξη των σημαιοφόρων και των παραστατών για τις μαθητικές παραστάσεις, μία πρακτική που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά φέτος στα ελληνικά σχολεία, δέχθηκε ποικίλες κριτικές. Άσχετα, όμως, από τα όσα ακούστηκαν υπέρ ή κατά της νέας αυτής διαδικασίας, ποιος θα φανταζόταν ότι η «θεά τύχη» θα έφερνε έναν πολύ ιδιαίτερο συμβολισμό για την ελληνική πραγματικότητα: ένα προσφυγάκι από το Αφγανιστάν, στους πρώτους μήνες του στο ελληνικό σχολείο, να σηκώσει την ελληνική σημαία στη μαθητική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.

Ο Αμίρ, είναι 11 χρονών και έχει έρθει με τη μητέρα και τα δύο αδερφάκια του, τον Βαλί και τη μικρή Ελνάζ, από την Χεράτ του Αφγανιστάν πριν από ενάμιση χρόνο. Το ταξίδι από την πόλη, που αιώνες πριν, στο πέρασμά του ο Μέγας Αλέξανδρος ονόμασε «Αλεξάνδρεια», ως το Καρά Τεπέ της Λέσβου και από εκεί στη Δάφνη της Αθήνας, μεγάλο και δύσκολο. «Η κατάσταση στο Αφγανιστάν δεν είναι καλή. Έχουμε πόλεμο, ειδικά στην περιοχή μας. Δε μου αρέσει ο πόλεμος», λέει ο Αμίρ χαμηλώνοντας το βλέμμα, «εδώ είναι καλύτερα».

Πριν λίγο καιρό, ο Αμίρ και η οικογένειά του, πήγαν να μείνουν σε έναν από τους ξενώνες που διαθέτει ο δήμος Αθηναίων για τους πρόσφυγες και άρχισαν να πηγαίνουν στο σχολείο, μαζί με τα ελληνόπουλα της γειτονιάς. Και λίγες ημέρες πριν, έμαθε ότι η κλήρωση για σημαιοφόρο του σχολείου έβγαλε το δικό του όνομα. «Εγώ δεν ήμουν ενήμερος ότι συμμετείχα στη διαδικασία, απλά μου είπαν ότι βγήκε το όνομά μου. Είμαι πολύ χαρούμενος που θα παρελάσω μαζί με τους συμμαθητές μου», λέει ο Αμίρ και με χαμόγελο προσθέτει ότι όλοι οι συμμαθητές του τού έδωσαν τα συγχαρητήριά τους.

Ο Αμίρ, που πηγαίνει στην Ε' δημοτικού, είναι μετρημένος στα λόγια και τις αντιδράσεις του, η μητέρα του, όμως, η Αριζού, δεν κρύβει τον ενθουσιασμό της. «Πολύ χάρηκα όταν με ενημέρωσαν για την επιλογή αυτή. Δεν ήξερα τι να πω ούτε τι να κάνω. Στο Αφγανιστάν δεν έχουμε μαθητική παρέλαση. Είναι καινούρια εμπειρία», λέει. Η Αριζού εξηγεί ότι στη χώρα τους υπάρχουν μόνο στρατιωτικές παρελάσεις και δεν επιτρέπεται να τις παρακολουθούν. «Δεν θα μπορούσαμε να είμαστε θεατές ή κοντά στους επισήμους και τους πολιτικούς», λέει, «και εδώ μας δόθηκε αυτή η ευκαιρία, όχι μόνο να παρακολουθήσουμε παρέλαση, αλλά να συμμετέχει και ο Αμίρ και να είναι σημαιοφόρος».
Τι κι αν η αριστεία εξαλείφθηκε πια από προϋπόθεση για να κρατήσει ένας μαθητής τη σημαία στην παρέλαση, ο Αμίρ φαίνεται να έχει στόφα καλού μαθητή και όνειρα μεγάλα. Θέλει να σπουδάσει και να γίνει οδοντίατρος και το αγαπημένο του μάθημα στο σχολείο είναι τα ελληνικά. «Τα μαθήματα στο σχολείο είναι ωραία, δεν είναι δύσκολα. Το αγαπημένο μου, είναι η Ελληνική Γλώσσα», λέει και συμπληρώνει ότι η δεύτερη ξένη γλώσσα που μαθαίνει είναι η γερμανική.
Και ποια γλώσσα είναι πιο δύσκολη από τις δύο; Ο Αμίρ αμέσως απαντά τα γερμανικά. «Τα ελληνικά μου αρέσουν γιατί είναι εύκολα», λέει, «και θέλω να τα μάθω καλά για να επικοινωνώ με τους φίλους μου».

Στη Γερμανία, όμως, τους περιμένει ο πατέρας του, ο οποίος είχε φύγει από το Αφγανιστάν πριν από δύο χρόνια. Έχουν κάνει ήδη προσπάθειες να επανενωθεί η οικογένεια, αλλά μέχρι στιγμής, έχουν καταστεί άκαρπες. Κι αν ήταν στο χέρι του, ο Αμίρ λέει ότι θα ήθελε να μείνει στην Ελλάδα. Ακόμα κι αν πάει στη Γερμανία, είναι αποφασισμένος να γυρίσει και πάλι εδώ. «Λίγο καιρό θα μείνω στη Γερμανία, μετά θα γυρίσω», λέει.
«Εμάς μας αρέσει εδώ. Είμαστε περήφανοι που φιλοξενούμαστε εδώ», συμπληρώνει και η Αριζού. Δίπλα της, ο Βαλί, που πηγαίνει στη Δ' δημοτικού δείχνει περήφανος τα βιβλία και τα τετράδιά του, ενώ η μικρή Ελνάζ, που πηγαίνει στην πρώτη δημοτικού «επιβλέπει» τις φωτογραφίες που βγάζει η φωτορεπόρτερ του ΑΠΕ-ΜΠΕ.
«Σηκωνόμαστε κάθε πρωί, πηγαίνουμε στο σχολείο, γυρνάμε και διαβάζουμε», λέει ο Αμίρ. «Και βλέπουν τηλεόραση μέχρι το βράδυ», συμπληρώνει η μαμά. Γελάνε.
Και ποιο από τα τρία αδέρφια είναι καλύτερος μαθητής;

Δεν προλαβαίνει να πει «εγώ» ο Αμίρ και η Ελνάζ με το χέρι της σηκωμένο φωνάζει «εγώ, εγώ, εγώ!». Ο Βαλί δεν απαντά. «Εγώ είμαι καλός στα αγγλικά», λέει ντροπαλά.
Το σχολείο τούς αρέσει πολύ. Λένε για τους φίλους τους. «Με βοηθάνε και αν έχω κάποια δυσκολία», λέει ο Αμίρ και η μητέρα του συμπληρώνει: «Μου αρέσει να είναι τα παιδιά μου δίπλα στα άλλα παιδιά στο σχολείο, δίπλα στους Έλληνες. Είμαι πολύ χαρούμενη που τους δόθηκε αυτή η δυνατότητα».

Η συνέντευξη έχει τελειώσει. Ενώ τα αγόρια μάς ξεναγούν στο δωμάτιό τους, η μικρή Ελνάζ μάς κερνάει το ζεστό κέικ σοκολάτας που μόλις έφτιαξε η μητέρα της. Ο Αμίρ σε λίγες ημέρες θα σηκώσει την ελληνική σημαία στη μαθητική παρέλαση και μαζί και το βάρος του συμβολισμού. Ένα βάρος, που μαζί του, καλείται να σηκώσει περήφανα και η ελληνική κοινωνία.