Σαββίδου: Το τραγικό αυτοκινητιστικό ατύχημα που άφησε τον πατέρα της με «μισό» πρόσωπo

H Μαριέλλα Σαββίδου δεν δίστασε να μιλήσει για την παιδική της ηλικία που «σημαδεύτηκε» από ένα πολύ σοβαρό τροχαίο που είχαν οι γονείς της όταν συγκρούστηκαν με μεθυσμένο οδηγό και εκείνη ήταν μόλις τεσσάρων.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου σύμμαχος σε αυτή τη ζωή με τον οποίο μοιράζεσαι τα πάντα μαζί του;
Η οικογένειά μου και οι φίλοι μου, τους οποίους θεωρώ την οικογένεια που επέλεξα.  Μου λείπει επίσης η αδερφή μου που ζει και εργάζεται στην Κύπρο, προσπαθώντας να μεγαλώσει τα δυο αγόρια της με το σκεπτικό της ισότητας και της ανάληψης ευθύνης. Πέρσι τα Χριστούγεννα της είπα τι δώρο να τους πάρω και μου είπε μια κουζινούλα. Τη ρώτησα γιατί και μου απάντησε «Θέλω να τους μάθω τη δημιουργία, το πώς είναι να μοιράζεσαι και τέλος να τους δείξω πως το μαγείρεμα δεν είναι κοριτσίστικη υπόθεση». Από τότε κάθε φορά που πηγαίνω, μου λένε «Θεία, να σου τηγανίσω ένα αβγό;» Και μου φέρνουν εκείνο το ψεύτικο.

Αντιμετωπίζεις τα πάντα θετικά. Διαφορετικά, μετά το σοκαριστικό ατύχημα των γονιών σου (ο μπαμπάς της έχασε το μισό του πρόσωπο και η μαμά της αντιμετωπίζει ακόμα κινητικά προβλήματα μετά από μετωπική σύγκρουση με μεθυσμένο οδηγό) θα είχες ίσως κλειστεί στον εαυτό του.
Έχω μια μάνα που είναι φοβερά εξωστρεφής και αυτό μου έχει δώσει πολλά. Και εγώ στενοχωριέμαι και κλαίω, δεν είμαι πάντα με το χαμόγελο. Όποτε όμως μου τύχει κάτι κακό, δεν ξέρω πως το μυαλό μου το κάνει αυτό, λέω τι τυχερή είμαι που μου συνέβη. Πάντως ναι, το ατύχημα με μεγάλωσε πολύ γρήγορα, με ανάγκασε να δω πράγματα που πριν δεν είχα καμία υποχρέωση να τα δω. Έζησα με μια Γαλλίδα γυναίκα που μας πρόσεχε και που μου έδειξε μια άλλη κουλτούρα, έφερνε στο σπίτι γαλλικά κινούμενα σχέδια με κοινωνικά μηνύματα μέσα, όπως το bullying και ο ρατσισμός, πράγματα που δεν θα είχα την ευκαιρία τότε να δώ μέσα από τα δικά μας κινούμενα σχέδια.

Έχεις ακόμα εφιάλτες από τότε;
Είχα πολλούς και συνεχόμενους σε μεγαλύτερη ηλικία, αλλά το δούλεψα και κατάφερα να το ξεπεράσω. Το να βλέπεις τον πατέρα σου με μισό πρόσωπο δεν ήταν και το πιο εύκολο. Μην ξεχνάς ότι σε όλα τα παραμυθάκια, ο όμορφος είναι πάντα ο καλός και ο άσχημος πάντα ο κακός. Την πρώτη φορά που στάθηκα απέναντί του σκέφτηκα «Θεέ μου, δηλαδή τώρα ο μπαμπάς μου έγινε κακός; Είναι με αυτά τα τέρατα;». Πήγα και έκλαψα σε μια γωνία του νοσοκομείου για να μη με δει, δεν ήθελα να με δει, ντρεπόμουν, ήμουν πολύ υπερήφανη. Αν και ήμουν μόλις 4 χρονών, τα θυμάμαι όλα.