Μήπως τελικά ο "ένας και μοναδικός" είναι μύθος;

«Είσαι ο ένας και μοναδικός, δεν θα βρω άλλον σαν και σένα». Πόσες φορές το έχουμε ακούσει αυτό από το στόμα πρωταγωνιστών στις μεγάλες (ή... μικρές) οθόνες και λαχταράμε να ζήσουμε κι εμείς στην πραγματική μας ζωή την σκηνή από την αγαπημένη μας ταινία;

Τι γίνεται, όμως, αν το «ένα» δεν υπάρχει ή αν ανήκετε σε αυτούς που δεν το πιστεύουν; Αυτό σας κάνει μη ρομαντικούς και ισοπεδωτικούς απέναντι στην αγάπη ή απλά έξυπνους;

Δεν αρνούμαστε πως οι άνθρωποι νιώθουν ο ένας έντονα συναισθήματα για τον άλλον. Ζουν πάθη, τρελούς έρωτες και φτάνουν την αγάπη. Απλά η νοοτροπία του «ένα» είναι κάτι που έχει δημιουργηθεί, δηλαδή πως θα συναντήσετε τον τέλειο άνθρωπο, την τέλεια στιγμή, στο τέλειο μέρος και κάνοντας τελικά την τέλεια σχέση.

Το κυνήγι του απόλυτου δεν έχει κανένα νόημα και αυτό δεν σας κάνει κυνικούς απέναντι στην αγάπη, απλά ρεαλιστές και ανεξάρτητους. Η αγάπη κάνει αρκετούς να εξαρτώνται από αυτή γιατί πιστεύουν πως από εκεί πηγάζει ευτυχία και η ολοκλήρωση, ξεχνώντας πως η ζωή έχει και άλλες πτυχές.

Την ίδια ώρα, πολλοί που είναι σε σχέση με «τον έναν ή τη μία» επαναπαύονται σε αυτά που έχουν δει και ακούσει, με αποτέλεσμα να χάνονται μέσα στη συνήθεια. Πιστεύοντας πως ποτέ δεν θα χωρίσουν, δεν προσπαθούν για τη σχέση, δεν προσφέρουν κάθε μέρα και κάτι άλλο, δεν κάνουν εκπλήξεις. Εχουν απλά μέσα τους πως επειδή βρήκαν την «μοναδική αγάπη» θα γεράσουν μαζί της. Αποτέλεσμα, λοιπόν, είναι η καθίζηση και το ξεφούσκωμα της καρδιάς - μπαλόνι. Η αγάπη δεν συντηρεί μια σχέση, ο άνθρωπος το κάνει. 

Αν ακόμα πιστεύετε πως έχετε γνωρίσει τη «μία και μοναδική αγάπη» προσπαθήστε γι' αυτή, ακόμα και αν έχετε χωρίσει, τολμήστε και ίσως γίνετε ταινία. Αν πάλι ανήκετε στους άλλους, σε αυτούς που δεν πιστεύουν σε αυτό, συνεχίστε και απλά βιώστε τα έντονα συναισθήματα κάθε σχέσης, μέχρι να βρείτε αυτή που σας κάνει ευτυχισμένους.