Στο σκοτάδι να απαντάς με φως
Ορμώμενη από μια ταινία για την ζωή του μεγάλου συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη, αποφάσισα να πω δύο λόγια για το έργο του.
Σκοπός μου δεν είναι να τον αντιγράψω αλλά να μεταφέρω μέσα από την δική μου πένα τον αγώνα του.
Να δώσω στα συναισθήματα πνοή και στην μνήμη ζωή.
Να σου πω πως ποτέ δεν πρέπει να παραιτείσαι.
Και στο σκοτάδι να απαντάς με φως. Στην θλίψη με γέλιο και στην σκλαβιά με ελευθερία.
Αυτά είπε και εμείς αυτά οφείλουμε να κάνουμε. Και όχι επειδή πρέπει αλλά γιατί μας αξίζει.
Αξίζει να ζούμε την κάθε στιγμή σαν μια αιωνιότητα χωρίς να κοιτάμε το αύριο. Θάνατος δεν υπάρχει. Το μόνο που υπάρχει είναι ένας βαθύς ύπνος, μια ανάσταση που σε μεταφέρει σε άλλη ύπαρξη και υπόσταση.
Να απαντάς λοιπόν, με φως, σε οποιοδήποτε παρελθόν ή παρόν σε κάνει άδηλο και άκριτο. Να φεύγεις από δυσοίωνες καταστάσεις και να χρησιμοποιείς την αιδημοσύνη εκεί που η πληγή ραγίζει και η σιωπή κάνει κρότο. Να κοιτάς τον ανήφορο και μην σε νοιάζει αν φαίνεται ανάρμοστος στα μέτρα σου.
Για αυτό άλλωστε υπάρχεις. Για να αγωνίζεσαι.
Και ο αγώνας δεν σταματά στην νίκη. Δεν είναι αυτή το έπαθλο. Αλλά η ψυχή σου.
Αυτή να κυνηγάς μέχρι να σωθεί. Δεν είναι μια ψυχεδέλεια ύπαρξη αλλά ζωντανή. Πάντα υπήρχε και θα συνεχίσει να ζει μέσα από αδόκητες ζωές.
Να κοιτάς τον αετό που πέφτει από ψιλά και να λες’’ Υπάρχει Θεός και με ακούει’’. Να αποσείεις τα φτερά σου όχι από διελκυστίνδα αλλά από ταπεινότητα.
Να απαντάς στην κακία με καλοσύνη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμωρία από τούτη.
Είμαστε Έλληνες και ως λαός ποτέ δεν θα πρέπει να πάψουμε να υπάρχουμε.
Κάθε μέρα να διεκδικείς την ελευθερία σου. Αυτή που με κόπο, αίμα και πίκρα άλλοι θυσίασαν για να ζεις το τώρα. Πόσο αδαείς μπορούμε να γίνουμε; Πόσο εύκολα θυσιάζουμε τα πάντα στο βωμό μιας άχρωμης κομπορρημοσύνης; Πού πήγε η αγάπη, η ζωή και η ελπίδα; Έγιναν αντίρροπες δυνάμεις και αναλώσιμα προιόντα. Άσπονδοι φίλοι και Ασπόνδυλες σπίθες, που όταν τις πετάξεις καίνε και φέρνουν θυμό.
Μην καταντήσουμε την ζωή μας από εθελοδουλία και ανυπαρξία. Να την κεντάμε και να τις δίνουμε αποχρώσεις που αξίζουν την δικαίωσή μας.
Στο Σκοτάδι λοιπόν, να απαντάς με φως και τότε όλα τα μαύρα σύννεφα θα αλλάξουν ήλιο και θα φέρουν λάμψη που γεμίζει την βούλησή σου.
Πέρασα πολλά για να καταλάβω πως η ευτυχία ασκεί και ασκείται από εσένα τον ίδιο.
Στο χέρι σου είναι το φως.
Πρόσεξε μόνο να μην το καλύπτεις. ‘Αφησέ το να ξεπροβάλει από παντού και άσε την ζωή να σου δείξει τον δρόμο.
«Στην μνήμη αυτού του μεγάλου συγγραφέα. Μπορεί πια να μην υπάρχει αλλά η ζωή έχει τον τρόπο να δίνει τις απαντήσεις.»
Νικόλ Παπαδοπούλου
