Μεταφέρω αυτούσιο το κείμενο από τη σελίδα του 10ου Νηπιαγωγείου στο Ηράκλειο.
Και τούτη η μέρα άρχισε με καλημέρες… καλημέρες σε διάφορες γλώσσες. Μια καλημέρα δυνατή, σιγανή, χαμογελαστή, παιχνιδιάρικη, λυπημένη και ανοιξιάτικη!
Κι ύστερα είπαμε καλημέρα στη γλώσσα της Νικολέτας, της Υακίνθης, του Αλέξανδρου, στα ρώσικα, στα αγγλικά, στα αλβανικά, στα γαλλικά, τα γερμανικά, τα βουλγάρικα ,τα τούρκικα και τα αραβικά!
Κι είδαμε ένα μικρό animation video με εικόνες από χώρες διαφορετικές, φτωχότερες από την δική μας. Τα παιδιά εκεί δεν είχαν τα δικά μας παιχνίδια, τα δικά μας σχολεία, την δική μας αυλή.
Άραγε, αναρωτηθήκαμε, σε όλες τις χώρες του κόσμου τα παιδιά πάνε διακοπές;
Έχουν ζεστό φαγητό κάθε μέρα; Έχουν ρούχα καθαρά; Έχουν νερό; Έχουν φαγητό; Έχουν σχολεία;
...Μια σειρά από φωτογραφίες δόθηκαν στα παιδιά και από χέρι σε χέρι τις είδαν όλες. Κι άνοιξαν τα μάτια τους διάπλατα, κι αναρωτήθηκαν, κι ένα σωρό απορίες και ερωτήματα δημιουργήθηκαν. Κι ένα άλλο κορίτσι έκανε τα χέρια του σαν να προσεύχονταν να μην υπάρχουν παιδάκια, μοναχά τους, στον κόσμο. Και περιγράψαμε τα συναισθήματα..
Φόβος, λύπη, στεναχώρια, πείνα, δίψα, ασχήμια!
Κι είδαμε στο χάρτη την Μεσόγειο θάλασσα και την Συρία και ένα σωρό άλλες χώρεςκαι είπαμε πως ο πόλεμος είναι λίγο …μακριά!
Κι ύστερα ξεκίνησε η ιστορία του Χάρη και του Φάρι…ένα παραμύθι που ίσως και να είναι αληθινό, για δυο παιδιά που ενώνονται με τα δεσμά της φιλίας, της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης . Το ένα ζει στην Ελλάδα… το άλλο είναι πρόσφυγας από τη Συρία …
«…Ήταν μια φορά κι έναν καιρό… ή καλύτερα στις μέρες μας… ένα μικρό αγόρι που κάθε μέρα κάνει την ίδια διαδρομή για το σχολειό του, από την άκρη του χωριού, την κεντρική πλατεία και την γέφυρα. Εκεί κάτω από τη γέφυρα μέρες τώρα υπάρχει ένα μικρό γκρι κουβάρι από ρούχα, που το συναντά κάθε πρωί. Ώσπου μια μέρα αυτό το κουβάρι κουνήθηκε και ήταν …ένα παιδί. Ένα μικρό φοβισμένο, κουρασμένο, αδύνατο, εξασθενημένο, βρώμικο παιδί. Ένα παιδί σαν όλα τα παιδιά του κόσμου μόνο που τούτο ήταν λίγο διαφορετικό και δεν έφταιγε που δεν μιλούσε, ήταν που είχε εκείνα τα τεράστια μαύρα μάτια και τα μικρά χέρια που έψαχναν ψίχουλα στο χώμα …
Ο Χάρης, το περιποιήθηκε όσο μπορούσε, του έφερε φαγητό, κουβέρτα, μπισκότα κι εκείνο χαμογέλασε για πρώτη φορά…
Είναι ο Χάρης κι εκείνο το παιδί είναι ο Φάρις και μια φιλία έτσι όπως κτίζουν μόνο τα μικρά παιδιά ξεκινάει… χωρίς λόγια, μόνο με τα μάτια, την καρδιά και το παιχνίδι. Ο Χάρης θέλει να το βοηθήσει, ο μπαμπάς του στην αρχή αρνείται, δεν θέλει μπλεξίματα, η μαμά συγκινείται… και τότε η τύχη του μικρού Φάρι αλλάζει ! Θα βοηθήσει πολύ κι ο δάσκαλος του Χάρη, ο κυρ Αριστείδης που μιλάει αραβικά, αφού ο Φάρις είναι πρόσφυγας από την Συρία, που αναγκάστηκε να φύγει από την χώρα του γιατί είχε πόλεμο. Έχασε τους γονείς του και τα αδέλφια του έγιναν στρατιώτες με το ζόρι… Κι ο κυρ Αριστείδης θα τον βοηθήσει να πάρει …άσυλο!
Κι η τάξη γεμίζει παιδικές φωνές, και γέλια και καλημέρες από γλώσσες που μιλιούνται σε διάφορα μέρη του κόσμου και παιχνίδια που παίζονται από όλους κι ας μην τα γνώριζαν πριν. Όπως εκείνο της γιορτής των Χρωμάτων που καλωσορίζει την Άνοιξη …»
Κι ύστερα αφού γελάσαμε κι εμείς πολύ δώσαμε ονόματα στις εικόνες που είδαμε και βγήκαμε έξω στην αυλή και ζωγραφίσαμε όλα εκείνα τα παιδιά που είναι πρόσφυγες και τους γονείς τους και τα συναισθήματα μας κι ευχηθήκαμε να μπορούν όλα τα παιδιά του κόσμου να είναι χαρούμενα, να έχουν φαγητό και νερό και σχολεία, και σπίτια και τον μπαμπά και την μαμά τους και …μια πατρίδα!
Το κείμενο αφιερώνεται στη σύνοδο των Ευρωπαίων ηγετών για το μεταναστευτικό. Θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει μία σοφή βάση συζήτησης η καθαρή ματιά των παιδιών, που πέφτει με συμπόνια πάνω στους πρόσφυγες.
Μ.Κ.
