Σε κίνδυνο η δεύτερη μεγαλύτερη αποικία πιγκουίνων

Η δεύτερη μεγαλύτερη αποικία πιγκουίνων στον κόσμο κατέρρευσε μέσα σε λίγες δεκαετίες, πέφτοντας από μισό εκατομμύριο αναπαραγωγικά ζευγάρια στη δεκαετία του '80 σε μόλις μερικές δεκάδες χιλιάδες το 2017.
Οι αναπαραγωγικές αποικίες των πιγκουίνων «βασιλιάδων» του είδους Aptenodytes patagonicus βρίσκονται κυρίως στα νησιά του Νότιου Ωκεανού και στα νότια κομμάτια του Ειρηνικού και του Ινδικού, συμπεριλαμβανομένου του απομακρυσμένου ακατοίκητου νησιού Ιλ ω Κοσόν (Νήσου των Γουρουνιών) στο αρχιπέλαγος Κροζέ στο νότιο Ινδικό Ωκεανό. Εικόνες από ελικόπτερα και δορυφόρους που ελήφθησαν το 1982 και το 1988 έδειξαν ότι το νησί φιλοξενούσε περίπου 500.000 αναπαραγωγικά ζευγάρια, έναν πληθυσμό που συνολικά ίσως άγγιζε τους δύο εκατομμύρια πιγκουίνους και υστερούσε σε μέγεθος μόνο της αποικίας των πιγκουίνων του είδους Pygoscelis antarctica στα νότια νησιά Σάντουιτς.

Αναλύοντας νέες εικόνες από ελικόπτερα και δορυφόρους μεταξύ 2015 και 2017, ο Ανρί Βαϊμερσκίρς και οι συνεργάτες του από το Γαλλικό Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Έρευνας και το Κέντρο Βιολογικών Μελετών στο Σιζέ της Γαλλίας, διαπίστωσαν ότι το μεγαλύτερο μέρος του χώρου αναπαραγωγής των πιγκουίνων καλύπτεται πλέον από βλάστηση. Η ομάδα εκτιμά ότι οι αριθμοί των αποικιών μειώθηκαν κατά 88% σε 35 χρόνια, αριθμώντας πλέον 60.000 ζευγάρια αναπαραγωγής.
Το απομακρυσμένο νησί είναι τόσο απρόσιτο ώστε οι ερευνητές δεν έχουν πραγματοποιήσει εκτιμήσεις πληθυσμού για δεκαετίες, αφήνοντας ένα μυστήριο πάνω από το ακριβές αίτιο της πτώσης του πληθυσμού. Ωστόσο, σύμφωνα με το Naftemporiki.gr, υπάρχουν διάφοροι πιθανοί παράγοντες, οι οποίοι δημοσιεύθηκαν την περασμένη εβδομάδα σε επιστημονικό περιοδικό για την Ανταρκτική, συμφωνα με το greenagenda.gr.

Η κλιματική αλλαγή θα κάνει πιθανώς το αρχιπέλαγος Κροζέ μη βιώσιμο για τους πιγκουίνους μέχρι το 2050. Η μετανάστευση δεν είναι επιλογή επειδή δεν υπάρχουν άλλα κατάλληλα νησιά κοντά.
Ένα ισχυρό φαινόμενο Ελ Νίνιο το 1997, το οποίο θερμαίνει τον νότιο Ινδικό Ωκεανό, ώθησε προσωρινά τα ψάρια και τα καλαμάρια, που αποτελούν πηγή τροφής των πιγκουίνων, σε πιο μακρινά, νότια νερά. Τα φαινόμενα Ελ Νίνιο συμβαίνουν κάθε δύο έως επτά χρόνια, αλλά γίνονται πιο ακραία από την υπερθέρμανση του πλανήτη.

«Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την πτώση του πληθυσμού και επηρέασε αρνητικά την αναπαραγωγή», δήλωσε ο Βαϊμερσκίρς, που επισκέφθηκε το νησί το 1982 και σχεδιάζει να μεταβεί πάλι το 2019, ώστε να εξακριβώσει το λόγο πίσω από την κατάρρευση του πληθυσμού.
Ο υπερπληθυσμός ή η εισβολή χωροκατακτητικών ειδών μπορεί επίσης να συνέβαλε στη μείωση του πληθυσμού, λόγω της αύξησης του ανταγωνισμού, ενώ πιθανή αιτία θεωρείται και μία ασθένεια που ονομάζεται «χολέρα των πτηνών».