"Απ΄τα χώματα σου" του Δημήτρη Θεοδοσάκη στην Ανδρόγεω
Ο Παγκρήτιος Σύλλογος Φίλων Βυζαντινής Μουσικής " Ο Όσιος Ιωάννης ο Κουκουζέλης" παρουσιάζει το μουσικοποιητικό έργο του Δημήτρη Θεοδοσάκη "Απ΄τα χώματα σου" την Δευτέρα 26 Μαρτίου 2018, στις 19.30 στην Ανδρόγεω. Στην εκδήλωση συμμετέχει και η Βυζαντινή Χορωδία Κρήτης, υπό την διεύθυνση του Γιάννη Δαμαρλάκη.
Λίγα λόγια για τον ποιητή
Ο Δημήτρης Ν. Θεοδοσάκης, του Κάστρου Ταχυδρόμος, ήδη έχει στη «φαρέτρα» του 27 πονήματα, 16 ποιητικές συλλογές και 11 συλλογές διηγημάτων, όλα στην ντοπιολαλιά της περιοχής της Βιάννου, του δικού του τόπου. Η πιο πρόσφατη ποιητική συλλογή του «απ’ τα χώματά σου» είναι ένας ευχαριστήριος ύμνος, ένας από καρδιάς (απο)χαιρετισμός, σ’ εκείνους που βίωσαν και αγάπησαν την αγροτική ζωή του χωριού και υπερασπίστηκαν τον λαϊκό πολιτισμό.
Ένα αφιέρωμα στους τελευταίους ανθρώπους του χωριού, που είχαν ένα άλλο ήθος, ό,τι παρηγορούσε, καλλιεργούσε και δυνάμωνε τις αντιστάσεις της ψυχής τους. Τιμητική προσφορά στον φίλο του (και φίλο μου) ποιητή και συγγραφέα Γιάννη Νιωτάκη, «υπηρέτη» κι εκείνον της παράδοσης και «εργάτη» των τηλε-επικοινωνιών.
Περισσότερες από 60 στιγμές ανακαλεί ο ποιητής στη μνήμη του, εικόνες μοναδικές από όλο τον κύκλο της ζωής και της γης, στις τέσσερις εποχές της, και δίνει όλα τα αρώματα της φύσης και τα χρώματα του π. Μιχάλη Πατεράκη, που μαζί με τον φίλο του προκαλούν όλες τις αισθήσεις και τους λογισμούς μας. Τι να πρωτοακούσουμε και τι να πρωτοκοιτάξουμε; Διαβάζοντας και βλέποντας κάθε στιγμή, την ζούμε ολοζώντανα!
Σκηνές όπως του μισεμού, του συζευτή, της σποράς, του λιομαζώματος, στον κάμπο του χωριού, στα χοχλιδομαζώματα..., αλλά και των Χριστουγέννων, της Λαμπρής, στη λιτανεία και στη χαρά της Ανάστασης «ξυπνούν» και ενεργοποιούν όλες τις μνήμες και τις αισθήσεις μας. Αυτή είναι η δύναμη της παράδοσης, που ο ποιητής την κάνει ακόμα πιο δυνατή με τον τρόπο του, και κυρίως με τη γλώσσα που του δίδαξε η μάνα του, αλλά και η μάνα όλων μας, η γη, η φύση, ο τόπος που γεννηθήκαμε και δεν ξεχνούμε ποτέ, ούτε τον λησμονούμε, γιατί τον ακούμε και τρέχουμε κοντά του, όποτε μας προσκαλεί!
Αυτή η θέση είναι η άλλη κραυγή αγωνίας του ποιητή, ό,τι τον κάνει να αναζητά πνευματικούς συνοδοιπόρους για το χαμένο ήθος του παλιού καιρού, κι εκείνου του κόσμου που έφυγε, και να ξαναστήσει μαζί με αυτούς τον νέο κόσμο στα ίδια γερά και ακατάλυτα θεμέλια της ομορφιάς και της λεβεντιάς, με πρόσβαση σε όσους είναι έτοιμοι για μια ουσιαστική πνευματική «μεταλαβιά».
