Αναγκασμένα να ζουν στους χώρους του ΠΑΓΝΗ και μάλιστα συχνά για μεγάλο χρονικό διάστημα, είναι πολλά ασυνόδευτα παιδάκια, που απομακρύνονται από τις οικογένειές τους, μετά από εισαγγελική παραγγελία.
Το πρόβλημα διαρκώς παίρνει διαστάσεις, καθώς δεν υπάρχουν κατάλληλοι χώροι για τη φιλοξενία τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ψυχική τους υγεία και ισορροπία, καθώς οι χώροι ενός νοσοκομείου δεν είναι κατάλληλοι, μπορεί να είναι η μόνη λύση, αλλά όχι η ενδεδειγμένη για τη σωστή ανάπτυξη ενός παιδιού…
Στο θέμα επανήλθαν, πρόσφατα, τα μέλη του συλλόγου των εργαζομένων του ΠΑΓΝΗ, καταγγέλλοντας την ανυπαρξία κατάλληλων δομών.
Και μάλιστα, τα περισσότερα παιδιά είναι ασυνόδευτα, δεν έχουν δηλαδή κάποιον οικείο κοντά τους, και η επιτήρηση γίνεται από το προσωπικό του νοσοκομείου χωρίς την αναγκαία στήριξη από εξειδικευμένο προσωπικό.
Το κενό είναι τεράστιο και το βάρος αλλά και μία τόσο μεγάλη ευθύνη έχει πέσει στις πλάτες των εργαζομένων, των γιατρών και των νοσηλευτών που καλούνται να διαχειριστούν παιδικές ψυχές και μάλιστα τραυματισμένες … και ταλαιπωρημένες!
Μεγάλα κενά σε προσωπικό, υποχρεώνει τους γιατρούς να δουλεύουν πέραν των ορίων τους και αναγκάζει τους ειδικευόμενους να δουλεύουν χωρίς ρεπό (μετά από τις εφημερίες).
Ο εκπρόσωπος των εργαζομένων στο ΠΑΓΝΗ, επισήμανε με κάθε τρόπο και προς πάσα κατεύθυνση ότι λύση είναι οι κατάλληλες κρατικές δομές φιλοξενίας και προστασίας «ασυνόδευτων» παιδιών, με σεβασμό στα δικαιώματα και τις ανάγκες τους και πρόσβαση στην εκπαίδευση και όχι το ‘παρκάρισμα’.
Παράλληλα, το θέμα της έλλειψης εξειδικευμένου προσωπικού έρχεται και πάλι στην επιφάνεια, καθώς απαιτούνται προσλήψεις αλλά κυρίως το μείζον θέμα της επαναλειτουργίας των δομών Πρόνοιας που έχουν κλείσει.
Ελένη Μπουρμά
