Ενετικό Λιμάνι Ηρακλείου

Ένας καινούργιος κόσμος ανοίγεται μπροστά σου, καθώς ποδηλατείς στην πόλη του Μεγάλου Κάστρου. Η πόλη μπορεί να είναι εντελώς αφιλόξενη για τους ποδηλάτες, δεν έχει παρά ελάχιστες υποδομές με αποτέλεσμα όποιος καβαλά ποδήλατο να θεωρείται τολμηρός και ριψοκίνδυνος, αλλά η αίσθηση της ορθοπεταλιάς και μόνο είναι ικανή να σου φτιάξει τη διάθεση.

Αφού … έστησε ο έρωτας χορό με τον ξανθό Απρίλη, είπα κι εγώ να ξεπορτίσω για να δω αν οι συμπολίτες μου δράττονται της ευκαιρίας να βαδίσουν στα χορευτικά στρατούλια της άνοιξης.

Αφού βγήκα ζωντανή από τους κεντρικούς δρόμους κίνησα κατά το Ενετικό Λιμάνι. Σαν πέρασα την είσοδο με χάιδεψε το θαλασσινό αγέρι που πλήθος κόσμου εκμεταλλευόμενοι την πρόσφατη αλλαγή της ώρας απολάμβαναν ποικιλοτρόπως.

Κάποιοι με φόρμες και αθλητικά έτρεχαν ρυθμικά ιδρώνοντας με επιμονή. Μια παρέα ασπρομάλληδων συζητούσαν για τις επικείμενες εκλογές κάνοντας τον απογευματινό τους περίπατο. Ο μπαμπάς, η μαμά και τα δυο τους παιδάκια, ποδηλατούσαν χαχανίζοντας ενώ ρουφούσαν με λαχτάρα κάθε λεπτό της κοινής τους δραστηριότητας, κάτι που η αδηφάγος καθημερινότητα δεν τους επιτρέπει συχνά. Ένα τσούρμο γυμνασιοκόριτσα μέσα στη ξεγνοιασιά της νιότης τους σιγοτραγουδούσαν χαρωπά το τελευταίο σουξεδάκι, ενώ κάποιες κυρίες με μια σακούλα πασατέμπο τις παρατηρούσαν και μετρούσαν ρυθμικά (τσίκι τσίκι φτου) τα λόγια και τα χρόνια που περάσανε από τότε που εκείνες διασκέδαζαν με τραγούδια από το Νέο Κύμα.