Η Αρπαγη Της Ευρώπης

Ο σοφός ελληνικός μύθος λέει πως η Ευρώπη ήταν μία πανέμορφη αλλά αφελής κορασίδα. Έπαιζε ξέγνοιαστη κι αμέριμνη στην ακρογιαλιά, όταν ο Δίας, που σαγηνεύτηκε από τα κάλλη της, πήρε τη μορφή λευκού ταύρου και την πλησίασε. Ο ύπουλος και πανούργος Θεός καμώθηκε τον ακίνδυνο ταύρο, μέχρι που η Ευρώπη ξεθάρρεψε κι άρχισε να τον χαϊδεύει. Κι έμοιαζε τόσο άκακος και πράος που η Ευρώπη στο τέλος ξεγελάστηκε κι ανέβηκε στη ράχη του, νομίζοντας πως είναι ασφαλής. Το θεριό όμως τότε άλλαξε πρόσωπο και χύθηκε μανιασμένο στο πέλαγος, αρπάζοντάς την μαζί του. 
​Πλησιάζοντας στις κάλπες αυτής της Κυριακής -πέρα και πίσω από κόμματα και χρώματα- ίσως πρέπει να αναρωτηθούμε όλοι αν θέλουμε να συμπράξουμε συνειδητά σε μία δεύτερη ... αρπαγή της Ευρώπης. Η γλυκιά και ρομαντική ιδέα της ένωσης λαών και πολιτισμών, περιφερόταν για χρόνια ως δέλεαρ. Μόνο που εσχάτως ένας άλλος ταύρος -εξίσου πανούργος κι επικίνδυνος με τον Δία- κάθισε νωχελικά πλάι στην Ενωμένη Ευρώπη μας και την ξεγελούσε συστηματικά, προσποιούμενος πως ο φασισμός, η ξενοφοβία, η απομόνωση κι ο άκρατος εθνικισμός είναι άλλοθι στην οργή του ταλαιπωρημένου κόσμου της. Κι ο ίδιος ταύρος "σχεδίαζε" μεθοδικά την απαγωγή της.  Αν αυτή τη φορά η αφελής Ευρώπη καθίσει στη ράχη του η ιστορία της αρπαγής θα επαναληφθεί ως φάρσα. 

Ίσως είδατε τα παιδιά στο κέντρο της πόλης του Ηρακλείου σήμερα. Το θέαμα δεν ξαφνιάζει πια. Μία ακόμη κινητοποίηση. Γίνονται τόσες κάθε μέρα. Μόνο που αυτά τα παιδιά είναι οι μαθητές του μοναδικού Ευρωπαϊκού Σχολείου της χώρας μας, εκείνου που χρόνια πριν κάποιοι επέλεξαν να στεγαστεί στο Ηράκλειο, θεωρώντας πως εδώ υπάρχει υποδομή, κουλτούρα και έμψυχο υλικό για να δοκιμαστεί μία διαφορετική παιδαγωγική προσέγγιση στη γνώση. 

Αυτά τα παιδιά ξεκίνησαν την σχολική τους χρονιά φέτος περιμένοντας ... email στον υπολογιστή τους. Στην αρχή το περίμεναν για να μάθουν -μετά τον καθιερωμένο αγιασμό- πότε θα μπορέσουν να ξαναπάνε στο σχολείο τους. Μετά περίμεναν να βρεθούν οι καθηγητές (συμβασιούχοι οι περισσότεροι) για να καλυφθούν τα κενά της διδασκαλίας. Τώρα .. κουράστηκαν να περιμένουν και βγήκαν στους δρόμους, παλεύοντας να μας δείξουν πως το σχολείο τους δεν πρέπει να κλείσει.  Όχι απλά γιατί είναι "Ευρωπαϊκής Παιδείας" αλλά γιατί η Ευρώπη .. είναι απότοκο της Ελληνικής Παιδείας. Γιατί είναι παραπάνω από αναγκαίο στον τόπο που γέννησε την Ευρώπη να υπάρχουν σχολεία ανοιχτών οριζόντων και να προστατευθούν ως επένδυση στον πολιτισμό και στην μάθηση για να μείνουν αλώβητα από την κρίση και την γενικότερη ένδεια.

Ο τόπος μας ίσως καταφέρει να αντέξει τα μνημόνια, τις οικονομικές επιτηρήσεις, την συμπίεση των εισοδημάτων, την ανεργία, τους φόρους, την κατήφεια και τη μιζέρια. Τις .. εκπτώσεις και την κατρακύλα της παιδείας των νέων ανθρώπων του όμως δεν θα τις  αντέξει. Οι τελευταίες γενιές έμαθαν να στερούνται και να υπομένουν για να προσφέρουν όλο το "οξυγόνο" της μάθησης στους επόμενους. Αν αυτό το στοιχείο κοπεί, τότε ο τόπος μας δεν έχει ελπίδα. 

Ο καλός συνάδερφος Ανδρέας Ζαμπούκας έγραφε χθες για το σχολείο αυτό: Το σχολείο του Ηρακλείου είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί. Όχι για να μπει απλά τάξη σε ένα ακόμα ελληνικό σχολείο, αλλά γιατί είναι το μοναδικό ελληνικό ευρωπαϊκό σχολείο! Είναι το σχολείο που συνυπάρχει η εθνική με την ευρωπαϊκή κουλτούρα, που «συστεγάζονται» ο Σολωμός με τον Γκαίτε, ο Σοφοκλής με τον Σαίξπηρ, ο Βενιζέλος με τον Ντε Γκωλ, ο γιατρός Παπανικολάου με τον Ζακόμπ. Είναι ο χώρος που μπορεί να «χτιστεί» ο Ευρωπαίος πολίτης, απαλλαγμένος από τα βαρίδια του συμπλέγματος και της απομόνωσης.