Καθαρή Δευτέρα

(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Explore Nature της
εφημερίδας ΕΘΝΟΣ, τ. 12, Μάρτιος 2009)

Στη Δυτική Μακεδονία οι γυναίκες...

Γλασέ χαρτί ήταν; Δεν είμαι σίγουρη πια. Κόλλες μεγάλες από το βιβλιοπωλείο. Να κόψουμε όμορφα σχήματα και να τα κολλήσουμε προσεκτικά να μη βρει χαραμάδες ο άνεμος. Ξυλαράκια από το μαραγκούδικο του κυρ Παναγιώτη. Να μας κυνηγάει γελώντας κάτω από τα σκονισμένα του μουστάκια. Σπάγκο ελαφρύ για τα ζύγια. Εφημερίδες ψαλιδισμένες στην ουρά. Κι η καλούμπα στεριωμένη στο κέντρο. 
Μέρες παλεύαμε να τον ... αναστήσουμε. Μπλεγμένα στη φαντασία μας όλα τα σύνεργα. Ψαλίδια, ξυλοκοπτική, χαρτοκοπτική. Οι τέμπερες που 'βαζαν το χρώμα. Κι η ψυχή να φτερουγάει μη βρέξει. Να 'ναι ο ουρανός του καλοτάξιδος. Να πάει ψηλά. Να δει και να μας φέρει ... κόσμους.

Κι ο Θεός των ανέμων δεν είχε πάντα κατανόηση στα ντέρτια μας. Μας κρυφοκοίταζε στο δασάκι που πασχίζαμε. Κι άλλοτε γέλαγε κρατώντας την κοιλιά του με τις τρεχάλες μας. Κι άλλοτε έπαιζε μαζί μας κι αυτός, φυσώντας δυνατά τις ελπίδες μας. Και τότε η καλούμπα ξέκοβε, ανασαίνοντας ... ελευθερία. Μέναμε να τον κοιτάμε να μακραίνει, το ίδιο λεύτερα και ξέπνοα κουρασμένοι.

Επιστροφή. Έψαχνα τη "γαλάζια μου σκέπη" με το βλέμμα. Να τον εντοπίσω. Να βρω πόσο αλλάργεψε και που σιμώνει. Και μόλις βράδιαζε ρωτούσα: "Φτάνει τώρα στη Σαλονίκη; Αύριο θα 'ναι στην Αγγλία; Πόσο θέλει για Αμερική;" Άσχετη στους παγκόσμιους χάρτες από τότε! Όπου δεν έφτανε το βλέμμα μου, όλα ξενιτεμένα.

Έκλεινα τα μάτια και τον έβλεπα να πετά ακούραστος. Ένα τοσοδούλικο φτεράκι στον άνεμο. Η κουκίδα που 'στειλα στα πέρατα. Τότε πίστευα πως μια μέρα θα τον ξαναβρώ. θα λύσω τα ξυλίκια και θα μάθω όσα είδε. Σαν εικόνες να δίπλωνε για χάρη μου στα ζύγια. Παιδιάστικες σκέψεις ...

Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός. Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη και όταν ...