Συνθήκη Της Μπολόνιας

Ίσως είδατε τα παιδιά στο κέντρο της πόλης του Ηρακλείου σήμερα. Το θέαμα δεν ξαφνιάζει πια. Μία ακόμη κινητοποίηση. Γίνονται τόσες κάθε μέρα. Μόνο που αυτά τα παιδιά είναι οι μαθητές του μοναδικού Ευρωπαϊκού Σχολείου της χώρας μας, εκείνου που χρόνια πριν κάποιοι επέλεξαν να στεγαστεί στο Ηράκλειο, θεωρώντας πως εδώ υπάρχει υποδομή, κουλτούρα και έμψυχο υλικό για να δοκιμαστεί μία διαφορετική παιδαγωγική προσέγγιση στη γνώση. 

Αυτά τα παιδιά ξεκίνησαν την σχολική τους χρονιά φέτος περιμένοντας ... email στον υπολογιστή τους. Στην αρχή το περίμεναν για να μάθουν -μετά τον καθιερωμένο αγιασμό- πότε θα μπορέσουν να ξαναπάνε στο σχολείο τους. Μετά περίμεναν να βρεθούν οι καθηγητές (συμβασιούχοι οι περισσότεροι) για να καλυφθούν τα κενά της διδασκαλίας. Τώρα .. κουράστηκαν να περιμένουν και βγήκαν στους δρόμους, παλεύοντας να μας δείξουν πως το σχολείο τους δεν πρέπει να κλείσει.  Όχι απλά γιατί είναι "Ευρωπαϊκής Παιδείας" αλλά γιατί η Ευρώπη .. είναι απότοκο της Ελληνικής Παιδείας. Γιατί είναι παραπάνω από αναγκαίο στον τόπο που γέννησε την Ευρώπη να υπάρχουν σχολεία ανοιχτών οριζόντων και να προστατευθούν ως επένδυση στον πολιτισμό και στην μάθηση για να μείνουν αλώβητα από την κρίση και την γενικότερη ένδεια.

Ο τόπος μας ίσως καταφέρει να αντέξει τα μνημόνια, τις οικονομικές επιτηρήσεις, την συμπίεση των εισοδημάτων, την ανεργία, τους φόρους, την κατήφεια και τη μιζέρια. Τις .. εκπτώσεις και την κατρακύλα της παιδείας των νέων ανθρώπων του όμως δεν θα τις  αντέξει. Οι τελευταίες γενιές έμαθαν να στερούνται και να υπομένουν για να προσφέρουν όλο το "οξυγόνο" της μάθησης στους επόμενους. Αν αυτό το στοιχείο κοπεί, τότε ο τόπος μας δεν έχει ελπίδα. 

Ο καλός συνάδερφος Ανδρέας Ζαμπούκας έγραφε χθες για το σχολείο αυτό: Το σχολείο του Ηρακλείου είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί. Όχι για να μπει απλά τάξη σε ένα ακόμα ελληνικό σχολείο, αλλά γιατί είναι το μοναδικό ελληνικό ευρωπαϊκό σχολείο! Είναι το σχολείο που συνυπάρχει η εθνική με την ευρωπαϊκή κουλτούρα, που «συστεγάζονται» ο Σολωμός με τον Γκαίτε, ο Σοφοκλής με τον Σαίξπηρ, ο Βενιζέλος με τον Ντε Γκωλ, ο γιατρός Παπανικολάου με τον Ζακόμπ. Είναι ο χώρος που μπορεί να «χτιστεί» ο Ευρωπαίος πολίτης, απαλλαγμένος από τα βαρίδια του συμπλέγματος και της απομόνωσης.