Όταν με ρώτησαν «Ευρώπη πάση θυσία;», μου ήρθε στο νου μια άλλη ερώτηση, ως απάντηση: «τι πρέπει να θυσιάσω, ώστε να πέσω στο επίπεδο της Ευρώπης;». Διότι, προφανώς, όταν μιλάμε για θυσίες, μιλάμε για κάτι που έχουμε περισσότερο από τους άλλους, κι όχι για κάτι που μας λείπει. Κάτι που μας κάνει ανώτερους από τους Ευρωπαίους, και το οποίο θα πρέπει να το χάσουμε.
Μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως η Ευρώπη περιλαμβάνει τις πιο ευημερούσες κοινωνίες, με τους καλύτερους δείκτες δημοκρατικότητας, δικαιοσύνης, πρόνοιας, ασφάλειας, ανταγωνιστικότητας, κι ελευθερίας. Καθώς η Ελλάδα είναι κοντά στον πάτο της Ευρώπης σε όλες αυτές τις κατατάξεις, θα νομίζατε πως δεν υπάρχουν δα και πολλά να «θυσιάσουμε». Θα κάνατε λάθος, όμως.
Πρώτα, θα πρέπει να θυσιάσουμε το παγκόσμιο ρεκόρ αναλογίας συνταξιούχων προς ασφαλισμένους στα ταμεία. Θα αναγκαστούμε να διπλασιάσουμε τους εργαζόμενους (τουλάχιστον), απορροφώντας όλους τους ανέργους, αλλά και όλους τους υγιείς κάτω των 67 που τώρα λαμβάνουν κάποια σύνταξη. Μπορεί να σας φαίνεται ριζοσπαστικό και ρηξικέλευθο, αλλά αυτή είναι μια απαραίτητη θυσία: να δουλέψουμε, ως λαός, για να βγούμε από το τέλμα.
Επίσης, θα χρειαστεί να θυσιάσουμε, σε μεγάλο βαθμό, την εθνική μας υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια, και να μην καταναλώνουμε πλέον Ιταλικό καφέ, Αργεντινά λεμόνια και Κορεάτικα τηλέφωνα. Θα αναγκαστούμε να ζήσουμε με Ελληνικά φασόλια για τη φασολάδα. Ακόμη και τα επαναστατικά Γερμανικά αυτοκίνητα των βουλευτών μας χρειαστεί να θυσιάσουμε στο βωμό της Ευρώπης. Θα αναγκαστούμε να παράγουμε αυτά που καταναλώνουμε, ή –εναλλακτικά– να εξάγουμε περισσότερα απ’ όσα εισάγουμε.
Τέλος, μια ύστατη θυσία μας θα είναι η εξευτελιστική εξυπηρέτηση των αλλοδαπών τουριστών που θα έρθουν στον τόπο μας να ασκήσουν τις συνήθειές τους, όπως να λιάζονται σε ξαπλώστρες, να παίζουν γκολφ, να μεθάνε, να ψωνίζονται, αλλά και να ψωνίζουν (τα Ελληνικά προϊόντα που θα έχουμε αναγκαστεί να παράγουμε). Για αυτούς τους ξένους θα δουλεύουν τα ανακαινισμένα αεροδρόμια, λιμάνια, και τραίνα που θα έχουμε θυσιάσει στο βωμό των Ευρωπαϊκών επενδύσεων.
Φυσικά στο αμείλικτο ερώτημα «Ευρώπη πάση θυσία;», μπορεί και να απαντήσετε αρνητικά. Μπορεί να μη θέλετε να δουλέψετε, να παράγετε, ή να εξυπηρετήσετε κάποιον ξένο. Μπορεί να θέλετε απλώς μια σύνταξη, που θα σας την πληρώνουν οι εργαζόμενοι των 500 Ευρώ.
Καθώς θα φεύγετε από την Ευρώπη, στην περιστρεφόμενη πόρτα θα δείτε να μπαίνουν εκείνοι που αποκαλούμε Σκοπιανούς, κι όλος ο κόσμος ξέρει ως Macedonians. Κι αν θελήσουμε να ξαναμπούμε στην Ευρώπη, κάποτε, θα είναι κόντρα στο δικό τους βέτο. Φυσικά, τους θέλω στην Ευρώπη τους ανθρώπους, αλλά προτιμώ να είμαστε κι εμείς εκεί. Δεν ξέρω για εσάς…
