Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας σήμερα, ε; Μάλιστα … Εντάξει, καλώς υπάρχει, δεν λέω – άλλωστε ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω το αν θα πρέπει να υπάρχει ή όχι - αλλά νομίζω ότι αυτή η μέρα έγκειται περισσότερο στα δικαιώματα της γυναίκας παρά στο φύλο ως φύλο. Καθημερινά ακούμε πολλά. Του τύπου ‘’η γυναίκα είναι το αδύναμο φύλο’’ ή ‘’ τη γυναίκα πρέπει να τη σεβόμαστε γιατί είναι εκείνη που στηρίζει ένα νοικοκυριό’’. Με το πρώτο διαφωνώ ενώ με το δεύτερο ταυτίζομαι. Και διαφωνώ με το πρώτο γιατί οι καιροί έχουν αλλάξει. Κι αυτό το ζούμε όλοι. Αν η γυναίκα ήταν το αδύναμο φύλο, σήμερα στην ελληνική αστυνομία δεν θα υπηρετούσαν περί τις 6.500 γυναίκες. Και επέλεξα αυτό το επάγγελμα γιατί όλοι έχουμε συνηθίσει από παλιά να συναντούμε μόνο άνδρες αστυνομικούς. Πάρτε παράδειγμα μία φίλη σας αστυνομικό (όσοι έχετε). Χαίρει της ίδιας εκτίμησης από τους άνδρες συναδέλφους της, έχει τις ίδιες απολαβές, εργάζεται τις ίδιες ώρες και θέτει τη ζωή της σε κίνδυνο τόσο όσο και ο άνδρας. Οπότε δεν νομίζω να είναι και τόσο αδύναμο φύλο η Γυναίκα. Και επειδή είμαστε στο 2014 και επειδή μπορεί να μην χρειάζεται να κάψει δημόσια το στηθόδεσμο της ως άλλη Σουφραζέτα για να απαιτήσει και να διεκδικήσει το αυτονόητο αγαθό που λέγεται ισότητα, αυτό δεν σημαίνει ότι ισότητα στα δύο φύλα υπάρχει σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Πόσες φορές έχουμε παρακολουθήσει στην τηλεόραση να λιθοβολούν μέχρι θανάτου μία γυναίκα για λόγους που στην Ελλάδα ούτε καν θα σχολιάζαμε αρνητικά; Δυστυχώς.
Πάω στη δεύτερη ατάκα που έγραψα παραπάνω και στο ότι ‘’τη γυναίκα πρέπει να τη σεβόμαστε γιατί είναι εκείνη που στηρίζει ένα νοικοκυριό’’. Έτσι δεν είναι άλλωστε; Αν όχι στο 100%, ένα 80% νομίζω ότι της ανήκει δικαιωματικά. Σε καμιά περίπτωση δεν αφήνω τον άνδρα στην απ' έξω. Εκείνον που εργάζεται σκληρά για να φέρει το ψωμί και το γάλα στα παιδιά του. Εκείνον που για χάρη της οικογένειάς του κάνει τα πάντα. Ρισκάρει στη χειρότερη των περιπτώσεων να μπει φυλακή κλέβοντας ένα σαλάμι ή λίγα χρήματα για να μπορέσει να τα θρέψει. Τίποτα στη ζωή όμως δεν είναι κανόνας. Γνωρίζω γυναίκες που μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους επειδή ο σύζυγος τους εγκατέλειψε για μία άλλη ή επειδή απλά βαρέθηκε. Το λίγο και καθημερινό φαγητό στο τραπέζι είναι ένας αγώνας που δίνει με το που ανοίγει τα μάτια της το πρωί μέχρι και που τα κλείνει το βράδυ.
Δεν θα αναφερθώ στο δικό μας φύλο γιατί η μέρα σήμερα αφορά στις γυναίκες. Για εμάς θα γράψω στις 19 Νοεμβρίου οπότε και γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα του Άνδρα.
Η άποψη για την θεσμοθέτηση από τον ΟΗΕ το 1977 να γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου η ημέρα αυτή, με βρίσκει σύμφωνο. Μέχρι εκεί όμως. Μην υπερβάλλουμε κιόλας. Βέβαια, τη γυναίκα δεν πρέπει να τη σεβόμαστε μόνο σήμερα αλλά κάθε μέρα. Και ειλικρινά, νομίζω ότι η μέρα αυτή δεν έχει κανένα νόημα αφού και πάλι χιλιάδες γυναίκες θα δώσουν τον δικό τους αγώνα για ένα πιάτο φαγητό ή για μία θέση στον .. ήλιο. Και πάλι, χιλιάδες γυναίκες θα πέσουν θύματα ενδοοικογενειακής βίας. Δεν ήρθε αυτή η μέρα για να σώσει την κατάσταση. Είναι απλώς ένας μικρός φόρος τιμής σε Εκείνη.
Να το σχολιάσω τώρα ότι η δική μας Παγκόσμια Ημέρα περνάει στο ‘’ντούκου’’ ή να το αφήσω;
Του Γιώργου Ι. Παπαδάκη
