Δια χειρός φαρμακοποιού, της Μαρίας Διακάκη

Εδώ και πολλά χρόνια οι Φαρμακοποιοί της χώρας μας αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για τα δικαιώματα τους, διεκδικώντας αυτονόητα πράγματα που σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες θεωρούνται δεδομένα.

Το επάγγελμα του Φαρμακοποιού στην Ελλάδα, δεν βρίσκεται μέσα στη λίστα των προστατευμένων επαγγελμάτων , γιατί οι περισσότεροι διατηρούν ιδιωτικές επιχειρήσεις. Σαν τιμωρία , ένα πράμα, επειδή κάποιοι θέλησαν να υπηρετήσουν την Υγεία, να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον Έλληνα πολίτη, με ίδια κεφάλαια και προσωπικό ρίσκο.

Η επιλογή τους αυτή όμως, για την πολιτεία, τους κατατάσσει αυτόματα στον κλάδο των “εμπόρων” κι ας λένε ότι η υγεία δεν είναι εμπόρευμα κι ας λένε ότι σέβονται τον επιστήμονα φαρμακοποιό.

Κανείς δεν διαφωνεί, ότι σήμερα, ένας φαρμακοποιός λειτουργεί ένα φαρμακείο , για βιοποριστικούς λόγους. Υπάρχει όμως και πρέπει να αναγνωριστεί, η ιδιαιτερότητα του επαγγέλματος , όπως άλλωστε συμβαίνει με όλα τα επαγγέλματα που ανήκουν στον τομέα της Υγείας.

Η πολιτική για το φάρμακο και η πίεση που ασκείται σε βάρος των φαρμακοποιών, από όλες τις κυβερνήσεις που έχουν παρελάσει μέχρι τώρα από την Ελλάδα ,είναι βεβαίως προς όφελος μιας παγκόσμιας βιομηχανίας που λυμαίνεται τον συγκεκριμένο χώρο και αποκομίζει τεράστια οικονομικά κέρδη.

Ο βωμός του κέρδους είναι το σημείο που θυσιάζονται οι επιστήμονες φαρμακοποιοί, οι οποίοι δέχονται συνεχείς επιθέσεις και από τους οποίους μόνιμα και σταθερά αφαιρείται επαγγελματική ύλη προκειμένου να ικανοποιηθούν τα οικονομικά συμφέροντα των μεγάλων πολυεθνικών.

Τελικός αποδέκτης αυτής της συνεχούς απαξίωσης είναι ο Έλληνας ασφαλισμένος , ο οποίος καλείται πάντα να πληρώσει το μάρμαρο.

Αν και το φάρμακο είναι διατιμημένο είδος και η χορήγηση του, επιβάλλεται να γίνεται “δια χειρός φαρμακοποιού”, η πολιτεία κλείνει τα μάτια, στην θέα διαφόρων, παυσίπονων κυρίως, φαρμάκων στα ράφια ασχέτων επιχειρήσεων. Τα οικονομικά συμφέροντα και μόνον αυτά, καθορίζουν την επικινδυνότητα ενός φαρμάκου που εκτίθεται και πωλείται σε διάφορα καταστήματα, που καμία σχέση δεν έχουν με το φάρμακο.

Από αυτό και μόνο το γεγονός, η προστασία της Δημόσιας Υγείας , της οποίας την ευθύνη φέρει αποκλειστικά η πολιτεία, παύει να υφίσταται, αφού πρωτίστως, αυτό που ενδιαφέρει, είναι το οικονομικό όφελος όσων διακινούν το φάρμακο.

Η απαξίωση όμως και οι πιέσεις δεν σταματούν εδώ. Κατά καιρούς , στο επίκεντρο των αγώνων των φαρμακοποιών βρέθηκαν, το ωράριο, το ποσοστό κέρδους , η απελευθέρωση του επαγγέλματος κλπ.

Τελευταία μπήκε στο χορό και το ιδιοκτησιακό καθεστώς των φαρμακείων, που θα σημάνει και το τέλος των φαρμακείων της γειτονιάς ,δηλαδή τον βασικό κορμό των Ελληνικών φαρμακείων.

Κι εδώ η προστασία της Δημόσιας Υγείας παρακάμπτεται. Η πολιτεία συντάσσεται και υπακούει σε εντολές άνωθεν....(πολύ άνωθεν όμως)..

Παρακάμπτεται επίσης ο ρόλος του επιστήμονα Φαρμακοποιού.

Σε όλους μας είναι γνωστό , ότι το φαρμακείο της γειτονιάς μας, δεν είναι μόνον χώρος που πωλούνται φάρμακα. Είναι και χώρος περίθαλψης , χώρος συμβουλευτικός έως και χώρος εξομολόγησης.

Οι ανθρώπινες σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στον Φαρμακοποιό και τον πολίτη, είναι μια διαχρονικά ανεκτίμητη αξία, που χτίστηκε βήμα βήμα και βασίστηκε στην επιστημονική γνώση του φαρμακοποιού και την εμπιστοσύνη που κέρδισε από τον πολίτη. Σε οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας που θα προκύψει, ο πρώτος κοινωνός είναι ο Φαρμακοποιός.

Ένα κομμάτι αυτής της σχέσης, είναι επίσης τα λεγόμενα “δανεικά” φάρμακα.

Όταν υπάρχει ανάγκη, ο φαρμακοποιός είναι πάντα εκεί να διευκολύνει τον ασφαλισμένο με κάποιο φάρμακο που χρειάζεται άμεσα.

Υπηρεσίες που δίδονται από τον Έλληνα φαρμακοποιό στον πολίτη, αβίαστα και όχι πάντα χωρίς κόστος, αλλά που δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ από την πολιτεία.

Ένα τρανταχτό παράδειγμα , είναι οι αμοιβές των διανυκτερεύσεων. Όλες οι χώρες της Ευρώπης (αλλά και η χώρα μας σε άλλα επαγγέλματα), αναγνωρίζουν την νυχτερινή υπηρεσία και μάλιστα σε μια τέτοια θέση ευθύνης.

Για τους Έλληνες φαρμακοποιούς , αυτό απλά είναι ένας ευσεβής πόθος.

Οι καθυστερήσεις στις πληρωμές των συνταγών του ΕΟΠΥΥ, είναι ένα άλλο μεγάλο και άλυτο πρόβλημα που δεν αφορά μόνο τα χρόνια της κρίσης. Είναι μια πάγια κατάσταση εδώ και δεκαετίες.

Αντ αυτών, ο Έλληνας φαρμακοποιός , έχει να αντιμετωπίσει την επιθετική, εχθρική κι ανάλγητη στάση των εκάστοτε κυβερνήσεων, την συνεχή απαξίωση του επαγγέλματος-λειτουργήματος του, που τον αφήνουν όχι μόνο έκθετο στα αρπακτικά των μεγάλων πολυεθνικών αλλά ύποπτο και υπόλογο για οτιδήποτε συμβεί, αμφισβητώντας ταυτόχρονα και το επιστημονικό του κύρος.

Η Ελληνική πολιτεία , δυστυχώς, θεωρεί τον Έλληνα φαρμακοποιό εκ προοιμίου ύποπτο παρανομίας και φοροδιαφυγής, ενώ γνωρίζει καλά ότι το φαρμακείο είναι μια από τις πλέον διαφανείς επιχειρήσεις.

Οι αρχιτέκτονες αυτής της πολιτικής τακτικής, στοχεύουν σαφώς στον αφανισμό του Ελληνικού φαρμακείου και στην αύξηση του κέρδους των μεγιστάνων του τομέα των φαρμάκων, με την εφαρμογή μεθόδων εξόντωσης ,για τον ευάλωτο και ευαίσθητο Κλάδο των φαρμακοποιών.

Οι αγώνες των φαρμακοποιών, άλλοτε δικαιώθηκαν, άλλοτε όχι. Το βέβαιο είναι ότι βρίσκονται σε συνεχή εγρήγορση , γνωρίζοντας καλά τις διαθέσεις του μεγάλου κεφαλαίου.

Μέσα σε αυτό το, ούτως ή άλλως, απαξιωτικό περιβάλλον,έρχεται τώρα και η αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς του Ελληνικού φαρμακείου.

Αυτό πρακτικά σημαίνει , ότι θα μπορεί κάθε είδους επιχειρηματίας, είτε να προσαρτά στην επιχείρηση του και ένα φαρμακείο, είτε να δημιουργεί νέο, είτε να δημιουργεί αλυσίδα φαρμακείων, αφού δεν θα είναι υποχρεωμένος να έχει πτυχίο Φαρμακοποιού!

Να σημειώσουμε εδώ, ότι η ισχύουσα φαρμακευτική νομοθεσία, επιτρέπει μόνον σε πτυχιούχο Φαρμακοποιό , μια και μοναδική άδεια ιδρύσεως φαρμακείου.

Παρ όλο που στις αλλαγές που προωθούνται, προβλέπεται η συμμετοχή φαρμακοποιού, αυτός θα έχει ένα ρόλο υποβαθμισμένο, όντας υπό τις εντολές του ιδιοκτήτη επιχειρηματία, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς των Φαρμακείων , σημαίνει την απαξίωση του επιστήμονα φαρμακοποιού , την εξαφάνιση των φαρμακείων της γειτονιάς , την εμφάνιση μεγάλων επιχειρήσεων με στόχο το κέρδος και όχι τον άνθρωπο, μιας και θα επιτρέπει σε οποιονδήποτε επιχειρηματία να μετατρέπει ένα χώρο Υγείας σε, αποκλειστικά, χώρο οικονομικού ενδιαφέροντος.

Η πολιτική για το φάρμακο σε μια πολιτεία που θεωρεί ότι αυτό είναι κοινωνικό αγαθό και έχει την πολιτική βούληση να προστατέψει την Δημόσια Υγεία, πρέπει να είναι διάφανη, υπέρ του πολίτη και όχι με προσανατολισμό τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.

Οι κυβερνητικοί χειρισμοί στο θέμα των φαρμακείων κάτω από τις οδηγίες και τις εντολές των

“ εταίρων”, οδηγούν στην πλήρη σύνθλιψη των 12.500 φαρμακείων της χώρας, αποκλείουν την ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών στο φάρμακο και το καθιστούν εμπορικό προϊόν στα χέρια κάθε επιτήδειου.

Δια της συνθλίψεως όμως , η διάλυση είναι μη αναστρέψιμη, ιδιαίτερα σε ένα τόσο ευαίσθητο τομέα, όπως η Υγεία που , στον τόπο μας, νοσεί βαρέως και χρειάζεται άμεσα εξυγίανση.

Μαίρη Ν. Διακάκη
Φαρμακοποιός
Μέλος Ν.Ε. ΛΑ.Ε Ηρακλείου