Εθνική για κλάματα...

Η εμφάνιση της εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου στην πρεμιέρα της στο μουντιάλ της Βραζιλίας με αντίπαλο την Κολομβία, σκόρπισε λύπη, αγανάκτηση και προβληματισμό.

Λύπη, γιατί η ήττα της με 3-0 στεναχώρησε όλους τους Έλληνες  (φιλάθλους και μη) γιατί πάνω της είχαν εναποθέσει πολλές ελπίδες για κάποιες χαρούμενες στιγμές, στη δύσκολη οικονομική περίοδο που διανύουν.

Αγανάκτηση, γιατί αυτή η ομάδα δεν είχε καμιά συνοχή. Ούτε αρχή ούτε τέλος.

Οι παίχτες της εθνικής έδειξαν κουρασμένοι, ανήμποροι να ακολουθήσουν τους αντιπάλους τους και το 3-0 ήρθε φυσιολογικά. Δεν είναι δυνατόν σε μια παγκόσμια ποδοσφαιρική διοργάνωση όπου στα παιχνίδια κυριαρχεί η δύναμη και το αδιάκοπο τρέξιμο, η ομάδα μας να χρησιμοποιεί παίκτες που έχουν '' φάει τα ποδοσφαιρικά τους ψωμιά '' (Κατσουράνης, Καραγκούνης, Σαλπιγγίδης κλπ.).

Εκτός κι αν οι διοικούντες το ελληνικό ποδόσφαιρο, νομίζουν ότι στη Βραζιλία γίνεται μουντιάλ παλαιμάχων....

Προβληματισμό, γιατί η εκπροσώπηση της χώρας (και στο ποδόσφαιρο) σε όλες τις διεθνείς διοργανώσεις πρέπει να είναι πάνω από όλα, τουλάχιστον αξιοπρεπής. Η επιλογή αυτών που θα μας εκπροσωπήσουν πρέπει να γίνεται με αντικειμενικά κριτήρια κι όχι γιατί αγωνίζονται στην Α' ή στη Β' ομάδα ή γιατί έτσι διατάσσουν  κάποιοι μάνατζερ παικτών με ''άκριες'' για να ανεβάσουν το κασέ τους.

Η συμμετοχή στην εθνική ομάδα είναι εθνική υπόθεση. Και πρέπει να γίνεται -όπως προαναφέραμε- μόνο με αγωνιστικά κριτήρια. Και νομίζω ότι στην Ελλάδα υπάρχουν παίχτες πολύ καλύτεροι απ' όσους πήγαν στη Βραζιλία και με ποδοσφαιρικά προσόντα και με φιλότιμο, που σίγουρα θα προσέφεραν περισσότερα (και στην προσπάθεια) στον αγώνα.

Με όλα τα παραπάνω, δεν μειώνουμε σε καμιά περίπτωση την τεράστια επιτυχία της εθνικής να προκριθεί στο μουντιάλ της Βραζιλίας. Άλλο όμως η πρόκριση κι άλλο η εμφάνιση στη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διοργάνωση του πλανήτη.

Το μόνο -ίσως- που μας παρηγορεί χωρίς να αγνοούμε τα προαναφερθέντα, είναι ότι στο ποδόσφαιρο υπάρχουν και χειρότερα. Όπως η ήττα με 5-1 της Ισπανίας...

Β.Σ.