Στην Κρήτη κυνηγούμε ανεμόμυλους, του Φώτη Κοκοτού

Σα σύγχρονοι Δον Κιχώτες, κάποιοι Κρητικοί κυνηγούν ανεμόμυλους. Αν και είμαστε γενικά ευγενείς με τους ξένους, προσηνείς κι ευπροσήγοροι οικοδεσπότες (όπως ήταν και ο ίδιος ο δον Αλόνσο Κιχάνο του Θερβάντες) κουβαλούμε ταυτόχρονα και την «τρέλα» του μυθιστορηματικού αυτού χαρακτήρα.

Ο Don Quixote συνέθετε κι απήγγειλε ιπποτικά τραγούδια ανδραγαθημάτων, όπως και οι συντοπίτες μου, αλλά έχανε πάσα λογική όταν τον τσιμπούσε η μύγα της περηφάνιας και επιτίθονταν αφηνιασμένος στον ανεμόμυλο Caraculiambro. Αυτά βλέπω τώρα να γίνονται και στην Κρήτη.

Κυνηγούν ανεμόμυλους ωσάν να ήταν γιγάντιοι εχθροί. Παρασυρμένοι από προπαγάνδα, μοιάζουν σε αυτό και με τον Σάντσο Πάντσα, που ενώ ήταν κακόπιστος σε όλα, αναγνωρίζοντας (προς τιμήν του) την ημιμάθειά του, πίστεψε εύκολα τις φανφάρες του αφέντη του. Αλλά, τουλάχιστον, έβλεπε την παράνοια και προσπάθησε σε όλο το βιβλίο να τη γιατρέψει. Ας το κάνουμε κι εμείς τώρα.

Οι ανεμόμυλοι, που τώρα λέγονται ανεμογεννήτριες, έχουν εξάψει πάθη στους Κρητικούς τα οποία είναι υποκινούμενα. Το πανίσχυρο λόμπι του πετρελαίου, που παράγει ενέργεια στην Κρήτη με κόστος περίπου 220 Ευρώ ανά μεγαβατώρα , βλέπει εχθρικά το κόστος των περίπου 80€ της αιολικής μεγαβατώρας και κρατά τον νησί μας αιχμάλωτο της βρώμικης ενέργειας.

Το παραμύθι πως υπάρχει «λόμπι των αιολικών» χρησιμοποιείται κι αυτό ως σκιάχτρο για να μην βλέπουμε το προφανές: το λόμπι του πετρελαίου. Η κοινωνία πληρώνει παραπάνω 771 εκατομμύρια το χρόνο στη βρώμικη ενέργεια για να ηλεκτροδοτεί τα νησιά. Με φθηνή και καθαρή ενέργεια κερδίζουν όλοι∙ και ο επενδυτής και ο καταναλωτής και το περιβάλλον.

Κάποιο περιβαλλοντικό κόστος υπάρχει σε οτιδήποτε. Η ανεμογεννήτρια δεν αποτελεί εξαίρεση. Αλλά ακόμη κι ο δρόμος που ανοίγεται στο βουνό για τη γεννήτρια έχει κι άλλη διάσταση: βοηθά τη δασοπυρόσβεση. Δεν ανοίγανε δρόμους για να πάνε να φυτέψουν τα επιδοτούμενα λιόδεντρα στα δάση; Ξέρω αρκετές παράνομες συνδέσεις στην εθνική οδό που εξυπηρετούν την τοπική αυθαιρεσία. Τώρα ενοχλήθηκαν από τους δρόμους στο βουνό;

Και είναι ακόμη πιο ειρωνικό να ακούς τους ίδιους ανθρώπους που έχουν με τα τουφέκια ξεπαστρέψει την Κρητική πανίδα να παραπονιούνται τώρα για πουλιά στις έλικες. Έχουν γεμίσει τον τόπο με νευροτοξικό μόλυβδο εδώ και δεκαετίες, αλλά τώρα θυμήθηκαν το περιβάλλον. Κάποιο κόστος υπάρχει στις έλικες, αλλά είναι μετρήσιμο και διαχειρίσιμο.

Ακόμα και για τον τουρισμό έχω ακούσει παραμύθια, να μου λένε πως οι ανεμογεννήτριες, τις οποίες έχουμε ακριβώς απέναντί μας στην Ελούντα (τον ακριβότερο προορισμό της Κρήτης), πως διώχνουν λέει τους τουρίστες. Τα ακούμε από αυτούς που πετάνε τα σκουπίδια τους στο δρόμο και τα μαζεύουμε μετά εμείς, οι περιβαλλοντικά ευαισθητοποιημένοι επαγγελματίες του Τουρισμού.

Τα πράγματα θα έπρεπε να είναι απλά και ξεκάθαρα: οι ανεμογεννήτριες μπαίνουν εκεί που φυσάει, δηλαδή εκεί που υποδεικνύουν οι σχετικές μελέτες και οι χάρτες αιολικού δυναμικού. Αν τύχει να είναι σε κάποιο βουνό ή καταμεσής της θάλασσας, αυτό το ορίζει η ίδια η Φύση. Δεν είναι σαν τον ήλιο που λάμπει παντού, σε κάθε ταράτσα (κι όμως δεν έχει ακόμη ηλιακά, όπως έχουμε εμείς στα ξενοδοχεία).

Στις τουριστικές επιχειρήσεις ξέρουμε καλά πως η φθηνότερη ενέργεια είναι αυτή που δεν ξοδεύτηκε ποτέ, κι έτσι εξοικονομούμε ενέργεια με μονώσεις και ανάκτηση θερμότητας από την ψύξη, με γεωθερμικές αντλίες και με ηλεκτρονικά συστήματα διαχείρισης κτηρίων (BMS). Στα δημόσια κτήρια απλώς καίνε τόνους πετρελαίου. Τη σπατάλη αυτή δεν την ακουμπούν οι ψευδο-οικολόγοι.

Ας αφήσουμε λοιπόν παράμερα τα παραμύθια, ας αγκαλιάσουμε την καθαρή ενέργεια, κι ας γλιτώσουμε επιτέλους από τον θανάσιμο εναγκαλισμό με τη βρώμα και την εξάρτηση του πετρελαίου. Ας μην πιανόμαστε άλλο κορόδια κι ας μην κυνηγάμε ανεμόμυλους, σπρωγμένοι από τα πάθη μας και τις παροτρύνσεις των πετρελαιάδων.

Η Κρήτη μπορεί και πρέπει να γίνει ενεργειακά ανεξάρτητη.