Καρμικοί έρωτες: Υπάρχουν ή είναι όλα αποτέλεσμα στατιστικής και πιθανοτήτων;

Πεπρωμένο, κάρμα, γνώριμες από το παρελθόν ψυχές ή τυχαιότητα και προσωπική βούληση; 
Υπάρχουν όντως καρμικοί έρωτες ή είναι όλα αποτέλεσμα στατιστικής και πιθανοτήτων; 
Η Πράξια Αρέστη και ο Γιώργος Γραμματόπουλος, βουτάνε στο ανεξήγητο. 
Ή μήπως δεν είναι και τόσο;

Καταρχήν, δε θα έγραφα για τον καρμικό έρωτα, αν πρώτα δεν τον είχα βιώσει η ίδια.
Τώρα θα μου πείτε, πώς είσαι σίγουρη ότι αυτό που έζησες ήταν όντως karma love κι όχι ένα επινόημα του μίζερου μυαλού σου για να ζήσεις κάτι εκπληκτικό;
Κι όμως είμαι! Γιατί το ένιωσα, σοκαρίστηκα, το έψαξα και στο τέλος ταυτίστηκα με όλες αυτές τις βουδιστικές και ινδουιστικές φιλοσοφίες που μιλούν για το κάρμα και τα πάρε – δώσε της ζωής.

Σεπτέμβριος, 2009, Λεμεσός.
Ένα ακόμη βαρετό βράδυ σαν όλα τ’ άλλα, βγήκαμε για ν’ ακούσουμε λίγη καλή μουσική. Κρατούσα το ποτό και το τσιγάρο μ’ ένα μη μου άπτου στυλ, χωρίς καν να κοιτάζω δεξιά κι αριστερά. Είχα ξενερώσει τόσο πολύ με τον ανδρικό πληθυσμό που θα μπορούσατε άνετα να με πείτε και σνομπ.

Κι εκεί βυθισμένη στη βαρεμάρα, ακούω μία μπάσα γλυκιά φωνή που μ’ εξίταρε. Δε γύρισα καν να δω αρχικά. Περνάει από κοντά μου και συνειδητοποιώ πως η μυρωδιά του είναι εθιστική και η φυσιογνωμία του γνωστή. Δεν μπορούσα να θυμηθώ από πού. Πάντως μέχρι να τον ξαναδώ είχα πιάσει τον εαυτό μου να τον σκέφτεται πολλάκις.

Λίγο καιρό μετά, και καθόλου τυχαία, τον πετυχαίνω ξανά σε μια μουσική σκηνή. Τον κοίταζα τρομαγμένη, με κοίταζε ορεξάτος, μέχρι που πιάσαμε κουβέντα. Κοιταχτήκαμε, γελάσαμε, ήπιαμε, πηδηχτήκαμε και, σήμερα, μετά από 5 χρόνια ακόμη βασανίζουμε ο ένας τον άλλο.

Δεν είχαμε πει σχεδόν τίποτα εκείνο το βράδυ. Δεν χρειάστηκε. Ήταν όλα γνώριμα. Τα σώματά μας έδεσαν με μιας. Ο οργασμός ήταν εύκολη υπόθεση κι αυτά τα φιλιά μ’ έκαναν να ξεχνώ την ύπαρξη του κόσμου. Η μυρωδιά του το ίδιο εθιστική, η απουσία του το ίδιο οδυνηρή.

Έτσι, λοιπόν, αναγνωρίζουμε το καρμικό μας ταίρι.
Έχουμε μία ανεξήγητη ένωση και χημεία μαζί του. Ο ένας διαβάζει τη σκέψη του άλλου, χωρίς να μπορούμε να κρυφτούμε πίσω από ασφαλή ψέματα. Είμαστε ξαφνικά γυμνοί μπροστά στην αλήθεια μας, χωρίς εγωισμό. Ο ένας είναι ο καθρέφτης του άλλου, παρ’ όλο που δεν επιβάλλεται να είμαστε ακριβώς οι ίδιοι. Και μαζί καταργούμε την υπαρξιακή μας μοναξιά.

Όταν τσακωνόμαστε, τσακωνόμαστε το ίδιο έντονα όπως όταν κάνουμε έρωτα. Όμως είμαστε πάντα εκεί, ξάγρυπνοι φύλακες ο ένας του άλλου.

Και προτού με πείτε ονειροπόλα, δεν καταλήγουν όλα τα καρμικά ζευγάρια να γερνάνε μαζί. Αντίθετα, πολλές φορές χωρίζουν και κοιμούνται σε διαφορετικά κρεβάτια γιατί κάτι τόσο δυνατό και έντονο, είναι πολύ δύσκολο να αντέξει την τριβή του κάθε μέρα.
Αυτός είναι λοιπόν ο καρμικός έρωτας.
Όταν οι ψυχές δύο ανθρώπων, που υπήρξαν «μαζί» σε προηγούμενες ζωές, συναντιούνται ξανά, κάτω από συνθήκες καθόλου τυχαίες. Λες και όλος ο κόσμος φτιάχτηκε για να συναντηθούν.

Είναι «αδελφές ψυχές» που δυνάμωσαν μαζί από τις συνεχείς συναντήσεις τους στο χώρο και στο χρόνο και ίσως συναντηθούν ξανά κάποτε για να κλείσουν ανοιχτούς λογαριασμούς.
Όπως είπε κι ο σαμουράι Keanu Reeves στο 47 Ronin στον one and only έρωτα της ζωής του, λίγο πριν χώσει το μαχαίρι βαθιά στο στήθος του «θα ψάχνω για σένα σε χίλιους κόσμους και για δέκα χιλιάδες ζωής μέχρι να σε βρω».

Και αναμενόμενο είναι οι δήθεν πραγματιστές και στην ουσία ψυχροί εκτελεστές του ρομαντισμού, να πιστεύουν ότι το κάρμα και η όλη φιλοσοφία γύρω απ’ αυτό, φτιάχτηκε -αν είναι δυνατόν- για να καθηλώνει απελπισμένες νοικοκυρούλες μπροστά στην tv.
Να ξέρετε αυτοί οι ''μάτσο'' άνδρες πάντα την παθαίνουν πρώτοι.

Και τώρα σας ρωτώ:

• Μήπως δεν έχετε νιώσει ποτέ βαθιά οικειότητα με κάποιον που μόλις γνωρίσατε;
• Δεν τρομάξατε ποτέ, βλέποντας τον εαυτό σας στα μάτια κάποιου που αγαπήσατε, δε νιώσατε ένα πνευματικό δέσιμο κρατώντας το χέρι του, δε μιλήσατε πότε στον ύπνο σας μαζί του; Δεν είπατε: «αυτός είναι έρωτας με την πρώτη ματιά» ή «θέλω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου μαζί του;»

Πρόλογος με άκυρο αστείο, νοηματική γέφυρα με μπινελίκι, πάμε στο θέμα.
Υπάρχει εκεί έξω κόσμος που νομίζει πως μια, βασικά, άγνωστη λέξη, φέρνει κοντά τους τον έρωτα της ζωής τους.
Κάρμα.
Αυτή η ξενόφερτη ιδέα, έχει μπει, μετά από το σχετικό σίριαλ του ΑΝΤ1, κυρίως, στη ζωή της μέσης γκρέκας νοικοκυράς, που όλα τα’ χει, κι βούλα η κόκκινη στο κούτελο της λείπει.
Έριξα μια ματιά και δίπλα, διάβασα την ιστορία της φίλης Πράξιας, ωραία ήταν, πιπεράτη, πάμε τώρα να μιλήσουμε και για την πραγματικότητα, πριν μπλοκάρουν οι αρτηρίες μου από τα νεύρα.
Προσπαθώ να είμαι ζεν και πράος.
Περνάω στα γρήγορα τα βασικά, τα’ χουμε ξαναπεί χίλιες δυο φορές:
Ο μεγάλος έρωτας είναι ζήτημα στατιστικής. Αναζητάς κάποια χαρακτηριστικά, αναζητά κάποια χαρακτηριστικά, κι από εκεί και πέρα μιλάνε οι πιθανότητες.
Αλλά δεν σταματάς εκεί, έτσι;
Εσύ νομίζεις πως μια υπερκόσμια δύναμη σε θέλει με τον Μπάμπη σου, ακόμα κι εφόσον το πρακτικό κομμάτι περί μαθηματικών ισχύει.
Το κάρμα, στο μυαλό σου, εξουσιάζει τα μαθηματικά, και τα στρίβει προς όφελός του- μα τι σατανάς, αυτό το κάρμα!
Καλή μου αμοιβάδα, κάνε, σε παρακαλώ, μια χάρη στον εαυτό σου, και πέρνα μια βόλτα από μια βιβλιοθήκη. Είναι ένα μεγάλο μέρος, γεμάτο με σελίδες ανθρώπων, των οποίων ούτε τον καφέ δεν αξίζεις να σερβίρεις.
Αν πιάσεις ένα βιβλίο ινδουιστικής φιλοσοφίας, θα δεις πως το κάρμα είναι η φυσική ισορροπία μεταξύ των καλών πραγμάτων που κάνεις, και των καλών πραγμάτων που σου συμβαίνουν.
Τώρα, το τι σχέση έχει αυτό, με το αν αρέσουν και στον Μήτσο τα σκυλάκια, μόνο εσύ μπορείς να καταλάβεις.
Αλλά, ακόμα κι αν προσβάλλεις κατά λάθος μια ολόκληρη θρησκεία, εννοώντας «μοίρα», «ριζικό» ή «σωβρακοφανέλα», ποιος σου είπε πως κομμάτι του προδιαγεγραμμένου για σένα, είναι να βρεθείς με έναν άνθρωπο; 
Γιατί, αν, ο μη γένοιτο, ισχύει αυτό, πάει να πει πως η ζωή σου είναι ήδη στον απόπατο.
Για να στο θέσω απλά:
Αν η μοίρα σου είναι να συναντηθείς με τη Λίτσα, κι ο,τι έχεις κάνει μέχρι στιγμής στη ζωή σου περιστρέφεται γύρω από αυτό, μάλλον δεν είναι και πολύ παραγωγική η ζωούλα που ζεις.
Αν με ρωτάς, είναι απελπιστικό να προορίζεσαι να συναντηθείς με ένα άτομο, κι όχι να θεραπεύσεις τον καρκίνο, ή να φέρεις ειρήνη στην Παλαιστίνη.
Εκτός κι αν υπάρχει άτομο που είναι προορισμένο να τα πετύχει αμφότερα, κι εσύ είσαι απλώς μια ασήμαντη κουκκίδα στην παγκόσμια ιστορία.
Σ’ αυτήν την περίπτωση, έχεις αποδεχθεί πως είσαι εντελώς άχρηστη, και δεν έχουμε καμιά υποχρέωση να σου δίνουμε σημασία.
Το πρόβλημα είναι, πως αν αρχίσουμε να το πιστεύουμε όλοι αυτό, δε θα μείνει άνθρωπος να κάνει και τα υπόλοιπα. 
Αν αρχίσουμε να πιστεύουμε πως η ζωή μας είναι προκαθορισμένη, δε θα μείνει κανένας να προσπαθεί για κάτι μεγαλύτερο, είτε λέγεται «ιδανικός σύντροφος», είτε λέγεται «θεραπεία του Αλτσχάιμερ».
Αυτά, φυσικά, αν εξαιρέσουμε το γεγονός, πως αυτό που πιστεύεις, ούτε κάρμα είναι, ούτε κάποια λογική έχει.
Προτείνω ν’ αφήσουμε τα ινδουιστικά για τον ινδουισμό, τα βουδιστικά για τον βουδισμό, και την ζωή μας για εμάς, ακόμα κι αν, που και που, δεν μπορούμε να την εξηγήσουμε ή να την διαχειριστούμε μόνοι μας.
Οπότε, την επόμενη φορά που θα ξανακούσω την λέξη «κάρμα», θέλω στην ίδια πρόταση ν’ ακούσω τις λέξεις «ντάρμα», «άσραμ» ή «πούντζα».

Και μη βγάλετε κακόγουστο αστείο από αυτό το τελευταίο.

pillowfights.gr