Υπό τον φόβο βασανιστηρίων ο μισός πληθυσμός της γης

Ξυλοδαρμοί, ηλεκτροσόκ, βιασμοί και σεξουαλικές επιθέσεις, εγκαύματα, ασφυξία, αλλά και ψυχολογικές πιέσεις, όπως απομόνωση, εξευτελισμοί, εικονικές εκτελέσεις, απειλές, εικονικοί ακρωτηριασμοί και παρακολούθηση βασανισμού άλλων ατόμων, είναι μερικοί από τους τρόπους βασανιστηρίων που χρησιμοποιούνται κατά αντιπάλων, κρατουμένων και αντιφρονούντων σε όλον τον κόσμο. 

Τα θύματα είναι συνήθως καθημερινοί άνθρωποι: ενήλικοι, υπερήλικοι, αγόρια και κορίτσια στην εφηβεία ή ακόμη και μικρότερα παιδιά, μητέρες και πατέρες - οι βασανιστές δεν κάνουν διακρίσεις.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά των Βασανιστηρίων, η οποία καθιερώθηκε το 1998 στις 26 Ιουνίου, ημέρα κατά την οποία το 1987 τέθηκε σε εφαρμογή η Διεθνής Σύμβαση κατά των Βασανιστηρίων και το 1948 υπεγράφη ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ, και τιμάται κάθε χρόνο, η διεθνής κοινότητα επαναλαμβάνει την επιτακτική ανάγκη τα κράτη να σταματήσουν και στην πράξη την απάνθρωπη αυτή πρακτική. 

Ωστόσο, εκτιμάται ότι πράξεις βασανισμού και κακομεταχείρισης διενεργούνται από αστυνομία, στρατό, παραστρατιωτικές δυνάμεις, οργανώσεις ανταρτών που υποστηρίζονται από κυβερνήσεις, κυβερνητικούς αξιωματούχους και εκτελεστικά αποσπάσματα σε πολλές δεκάδες χώρες παγκοσμίως.

Σχετική έκθεση του 2014 της Διεθνούς Αμνηστίας, η οποία παρακολούθησε τις εξελίξεις σε 141 κράτη, διαπίστωσε ότι περιστατικά βασανισμού και κακομεταχείρισης διαπιστώθηκαν στα 4/5 αυτών. Και ενώ σε ορισμένες χώρες πρόκειται για μεμονωμένο φαινόμενο, σε άλλες τα βασανιστήρια κατά πολιτών αποτελούν καθημερινότητα. 

Αφότου η Διεθνής Αμνηστία ξεκίνησε την εκστρατεία της «Stop Torture» («Σταματήστε τα βασανιστήρια») τον Μάιο του 2014, η οργάνωση έχει δημοσιεύσει εκθέσεις για το Μεξικό, το Μαρόκο, τη Νιγηρία, τις Φιλιππίνες και το Ουζμπεκιστάν. Σε αυτές, μεταξύ άλλων, διαπιστώθηκε ότι:

Στο Μεξικό το 2013 καταγράφηκαν 1.505 περιστατικά βασανισμού και κακομεταχείρισης, αύξηση 600% σε σχέση με το 2003.
Το 50% των πολιτών της Νιγηρίας δήλωσαν ότι δεν θα αισθάνονταν ασφαλείς από τα βασανιστήρια σε περίπτωση κράτησής τους από τις Αρχές.
Από τους 55 επιζώντες βασανιστηρίων στις Φιλιππίνες που μίλησαν στη Διεθνή Αμνηστία οι 21 ήταν παιδιά.
Δεκατρείς είναι οι εκκρεμείς αιτήσεις από ειδικούς του ΟΗΕ για να επισκεφθούν το Ουζμπεκιστάν για μια εκτίμηση της κατάστασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το 2002.
Στο Μαρόκο οκτώ άτομα που παραπονέθηκαν ή κατήγγειλαν βασανισμούς δέχθηκαν διώξεις από τον Μάιο του 2014.Παρότι τα 157 κράτη που έχουν επικυρώσει τη Διεθνή Σύμβαση κατά των Βασανιστηρίων έχουν απαγορεύσει νομικά την πρακτική αυτή, πολλές κυβερνήσεις όχι μόνο τη διευκολύνουν αλλά τη συνεχίζουν ενεργά. Πρόκειται για μια πολιτική αποτυχία που προκαλείται από την άρνηση των κυβερνήσεων να αποδεχθούν το πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση. Όσοι διατάσσουν ή πραγματοποιούν βασανιστήρια σπάνια τιμωρούνται. Οι βασανισμοί διενεργούνται σε ένα καθεστώς ατιμωρησίας - τα περιστατικά δεν διερευνώνται και κανείς δεν διώκεται για τις πράξεις του.

Δημοσκόπηση της Διεθνούς Αμνηστίας αποκαλύπτει ότι σχεδόν ο μισός πληθυσμός της Γης δεν αισθάνεται ασφαλής από τα βασανιστήρια. Αντί τα κράτη να δείξουν μηδενική ανοχή στα βασανιστήρια, συστηματικά ψεύδονται για τα περιστατικά που λαμβάνουν χώρα στο εσωτερικό τους. 

Μεταξύ των πιο συχνών θυμάτων βασανισμού είναι, σύμφωνα με στοιχεία της οργάνωσης Διεθνές Συμβούλιο Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων (IRCT) με έδρα την Κοπεγχάγη στη Δανία (μιας οργάνωσης-ομπρέλας με περισσότερα από 140 ανεξάρτητα κέντρα σε περίπου 70 χώρες), επαγγελματίες της υγείας, εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες, υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, κρατούμενοι και ηγέτες φοιτητών και συνδικάτων.