Εάν οι γυναίκες κατείχαν μία πιο σημαντική θέση στις ειρηνευτικές διαδικασίες ανά τον κόσμο, η ειρήνη θα ερχόταν πιο γρήγορα και θα είχε μεγαλύτερη διάρκεια. Δεν πρόκειται για φεμινιστικό κλισέ, αλλά για το συμπέρασμα έρευνας, την οποία διεξήγε η Λόρελ Στόουν από το World Policy Institute με έδρα τη Νέα Υόρκη.
Ο ρόλος των γυναικών ως θύματα βιασμού, τράφικινγκ, και άλλων ειδών κακοποίησης είναι λίγο – πολύ γνωστός, υποστηρίζει η Στόουν σε πρόσφατο άρθρο της στην «Guardian». Αυτό που δεν είναι γνωστό, προσθέτει, είναι πώς θα μπορούσαν οι γυναίκες να βάλουν το δικό τους λιθαράκι για να γίνει ο κόσμος πιο ειρηνικός. Σε μια προσπάθεια να φωτίσει αυτή τη γυναικεία πλευρά, η Στόουν άρχισε να ξεσκονίζει τα αρχεία του ερευνητικού τμήματος για την ειρήνη και τις συγκρούσεις του Πανεπιστημίου της Ουψάλας, στη Σουηδία. Συνολικά, μελέτησε 20.000 συγκρούσεις, οι οποίες έλαβαν χώρα από το 1975 έως και το 2011. Και κατέληξε ότι η συμμετοχή των γυναικών στις ειρηνευτικές διαδικασίες θα μπορούσε να μειώσει τη χρήση βίας έως και κατά 24% σε διάστημα ενός χρόνου.
Αν και εντυπωσιακό, το ποσοστό αυτό δεν είναι απόλυτο και επομένως πρέπει να αντιμετωπιστεί με κάποια προσοχή, επισημαίνει η Στόουν. Η συμμετοχή μίας γυναίκας η οποία επί της ουσίας βρίσκεται εκτός της πολεμικής σύρραξης, μία αξιωματούχο για παράδειγμα των Ηνωμένων Εθνών ή της Αφρικανικής Ενωσης, δεν συμβάλλει απαραίτητα στην κατοχύρωσή μίας στέρεας συμφωνίας ειρήνης. Απεναντίας, ο ρόλος των ντόπιων γυναικών που συμμετέχουν στις συγκρούσεις φαίνεται πως είναι πολύ πιο σημαντικός σε αυτού του είδους τις συμφωνίες.
Οι υπέρμαχοι της μεγαλύτερης γυναικείας συμμετοχής στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις προτάσσουν την ικανότητα των γυναικών να παρουσιάζουν πιο ολοκληρωμένα σχέδια, εστιάζοντας κυρίως στις κοινωνικές ανάγκες και όχι μόνο στα σημεία που ικανοποιούν τις δύο πλευρές. Μία σειρά από επιτυχημένα παραδείγματα, με πιο χαρακτηριστικό τον γυναικείο ακτιβισμό στη Λιβερία, ενισχύει την επιχειρηματολογία τους.
Το 2011, η νορβηγική επιτροπή τίμησε με το Νομπέλ Ειρήνης την πρόεδρο της Λιβερίας Ελεν Τζόνσον Σέρλιφ και στις ακτιβίστριες Λέιμα Γκμπόουι, επίσης από τη Λιβερία, και Ταουακούλ Κάρμαν από την Υεμένη, «για τον ειρηνικό αγώνα τους με στόχο την ασφάλεια των γυναικών και για το δικαίωμα των γυναικών στην πλήρη συμμετοχή τους στο έργο για την οικοδόμηση της ειρήνης».
