Στην επιστήμη της πολιτικής επικοινωνίας, η επικοινωνία των θρησκειών, και η διαχρονική ικανότητά τους ανά τους αιώνες να επηρεάζουν καθοριστικά την εξέλιξη των κοινωνιών, επενδύοντας στην αδιαμεσολάβητη σχέση με το θυμικό των ανθρώπων, αποτελεί ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα κεφάλαια της βιβλιογραφίας, που μπορεί να διαβάσει κανείς, αν θέλει να είναι προετοιμασμένος… για όσα έρχονται.
Σε αυτή τη διαρκή μάχη ανανέωσης της πίστης των λαών, η Καθολική Εκκλησία λειτουργούσε πάντοτε περισσότερο “επαγγελματικά”. Με τους κατά καιρούς Ποντίφικες να είναι οι πλέον κατάλληλοι για την εποχή και τη συγκυρία στην οποία καλούνταν να περπατήσουν μεταξύ των ανθρώπων, έστω και από την απόσταση ασφαλείας που προσφέρει η Αγία Έδρα.
Στην εποχή της βαθιάς κρίσης θεσμών και ηθικών προτεραιοτήτων που βιώνει σήμερα η ανθρωπότητα, και στο περιθώριο πολυετών σκανδάλων που αμαύρωσαν το κύρος της και εξασθένησαν τη δυνατότητά της να συνομιλεί απενοχοποιημένα με τους πιστούς, η Καθολική Εκκλησία έχει “ακουμπήσει” στον Πάπα Φραγκίσκο, τον “επαναστάτη” και “Πάπα των φτωχών”, για τη ριζική αλλαγή της εικόνας της.
Ο κάποτε Καρδινάλιος Μπεργκόλιο από την Αργεντινή, έχει καταφέρει να αλλάξει το μέλλον, χωρίς να προσπαθήσει ιδιαίτερα. Ίσως γι’ αυτό και δεν συνιστά εξαιρετική έκπληξη η απόφαση των συντακτών του Time να του δώσουν τον τίτλο “πρόσωπο της χρονιάς” για το 2013.
Ίσως ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον να έχει μια αποστροφή της συντακτικής ομάδας του διάσημου περιοδικού, που εξηγεί πολλά περισσότερα από την επιλογή τους: Ο Πάπας που ξύπνησε τη φωνή της συνείδησης…
