Τους λόγους που έγραψε το βιβλίο του αναφέρει σε συνέντευξή του στην Εφημερίδα των Συντακτών ο Δημήτρης Κουφοντίνας.
Το ξεκίνησε τον Ιούνιο του 2011 και με αρκετές διακοπές το ολοκλήρωσε πριν από λίγο καιρό. «Τόσα χρόνια», λέει, «το είχα μέσα μου, πίεζε να βγει. Όσο πάλευα με τα κλασικά εργαλεία των ιστορικών να τιθασεύσω το έντυπο υλικό που άπλωνε σιγά σιγά και γέμιζε όλο το κελί, τόσο πιο πολύ πίεζε να βγει. Στα χειρόγραφα στα οποία ταξινομούσα αντικειμενικά, ιστορικά γεγονότα, σταθμούς και ρεύματα, στο περιθώριό τους σημείωνα μια φράση, μια εικόνα από τα παλιά που ανάβλυζε. Ο παλιός παράνομος Αντώνης έλεγε το λογάκι του, έκλεινε συνωμοτικά το μάτι, διεκδικούσε τον χώρο του».
Όπως λέει «για μένα φυλακή δεν είναι το κελί, το υπόγειο, το τσιμέντο, τα σίδερα. Φυλακή είναι η απάρνηση, η προδοσία, ο διαχωρισμός. Αυτό είναι που πονά. Η φυλακή είναι ένα αναμενόμενο, ένα φυσικό ενδεχόμενο για το παράνομο. Ένα ατύχημα πάλης των τάξεων. Φυλακή για μένα ήταν το μη αναμενόμενο: η προδοσία συντρόφων και ιδεών».»
Για τα πρώτα χειρόγραφα λέει πως «η πρώτη γραφή ήταν γύρω στις 160 χειρόγραφες σελίδες. Συνοπτική, πυκνή, συμπυκνωμένη. Την έστειλα σε τρεις συντρόφους. Ρωτούσα τη γνώμη τους. Έπρεπε να συνεχίσω; Να επεκταθώ στο ίδιο πνεύμα; Δεν ξέρω αν θα ήθελαν να αναφέρω τα ονόματά τους. Δεν νομίζω να έχουν πρόβλημα, όμως δεν τους έχω ρωτήσει».
Δεν είπε ολόκληρη την αλήθεια στο βιβλίο του αλλά ό,τι λέει είναι αλήθεια ισχυρίζεται. «Όλη την αλήθεια τη λέει ένας απόμαχος ένας συνταξιούχος. Στα εγγονάκια του ή στον επίμονο ιστορικό που θα τον αναζητήσει στα βαθιά γεράματα. Αλλά και πάλι δεν θα πει τα πάντα, πολλά θα τα πάρει μαζί του, έτσι πρέπει. Για μένα αποκλειστικό κριτήριο είναι πώς θα συμβάλω όσο μπορώ, ως διαρκώς δρών πολιτικό ον, στη συζήτηση, στις διεργασίες για την αυτογνωσία και την προοπτική του κινήματος. Ιδιαίτερα σήμερα που γύρω η χώρα διαλύεται, ο λαός καταστρέφεται και είναι επείγουσα ανάγκη ένας σηκωμός».
