Ύμνοι στη ΜΑΝΑ από την Κρήτη, τον Πόντο και το Αιγαίο

"Υφαίνει τη ζωή" στα σπλάχνα της, δίνει αγάπη απλόχερα, χωρίς να περιμένει ανταπόδοση ,μαλώνει, συγχωρεί, πονά, υποφέρει, θυσιάζεται, καθοδηγεί, χαμογελά.
ΜΑΝΑ: H τροφός, η φίλη, η αδερφή, ο πατέρας (πολλές φορές), ο κυματοθραύστης!!!

Αλήθεια, πως γίνεται να χωρούν τόσα πολλά και τόσο μεγάλα, μέσα σε μια τόσο μικρή λέξη;
Όπως ακριβώς και στον δεκαπεντασύλλαβο, που μέσα από μόλις δύο  δίστυχα μιας μαντινάδας ξεπροβάλει η ΖΩΗ!!

Πρώτα τη μάνα μου αγαπώ κι ύστερα όλα τ' άλλα
γιατί ήπια από το μπέτη της, ως το 'θελα το γάλα!!
 
Η μάνα της Κρήτης, του Πόντου, των Ελληνικών νησιών, η Μικρασιάτισσα μάνα, υμνήθηκε από τα απλά όμορφα λόγια του λαού!!
 

"Όσες αγάπες έκανα,μου γνώρισαν το κλάμα...έχει μεγάλη διαφορά η αγκαλιά σου μάνα"

Σαν τη στοργή που έβρινα στης μάνας μου τα χέρια...δεν πρόκειται να βρω ποτέ, όσα κι αν κάμω ταίρια
 

Μάνα λούζε με, μάνα μου χτένιζέ με...μάνα στο σχολειό, μάνα μου μη με πέμπεις..
 

Δίπλα στο γιαλό το σπίτι 
και με τον αποσπερίτη, με νανούριζες
Ήτανε κοράλλια άσπρα 
του παραμυθιού τα κάστρα, που με γύριζες..
​

Μάνα, πολλά μαλώνεις με
και θα μισέψω θέλει, 
να πάω μα στη ξενιτιά
να πάω μα στα ξένα.
 

Όταν γερνάει η μάνα και άλλο δεν μπορεί
Τότε θέλει βοήθεια, τότε θέλει ζωή
Τότε θέλει ζωή
 

Η μάνα εν Θεός η μάνα Παναγία
Άμον τη μάνας την εγάπ κι ευρίεται άλλον μία..
 

Υγιέ μου, ήντα γυρεύεις σ' αυτά τα μέρη,
αχ, που 'ναι καψερά χωρίς αέρι; 

- Ήρθα να δω τη μάνα και το φως μου, 
που 'φυγε κι έχω μείνει, αχ, μοναχός μου. 

​Κείμενο - επιμέλεια: Eύα Μαστρογιαννάκη