Μάιος 1941: Ο ύμνος του Χίτλερ στον Έλληνα στρατιώτη
«Οφείλω στην ιστορική αλήθεια να πραγματοποιήσω διάκριση μεταξύ του ελληνικού λαού και εκείνης της ολιγάριθμης καταστροφικής ηγεσίας, η οποία, εμπνευσμένη από έναν αγγλόδουλο βασιλιά,είχε κατά νου λιγότερο τα πραγματικά καθήκοντα της πολιτικής ηγεσίας στο ελληνικό κράτος απ΄ ό,τι την εξυπηρέτηση των σκοπών της βρετανικής πολεμικής πολιτικής. Στενοχωρήθηκα ιδιαίτερα γι΄ αυτό».
«Χάριν της ιστορικής δικαιοσύνης είμαι υποχρεωμένος να διαπιστώσω ότι από τους αντιπάλους οι οποίοι μας αντιμετώπισαν ήταν ιδιαίτερα ο έλληνας στρατιώτης που πολέμησε με παράτολμο θάρρος και ύψιστη περιφρόνηση προς τον θάνατο.
Συνθηκολόγησε τότε μόνον όταν κάθε περαιτέρω αντίσταση ήταν αδύνατη και επομένως μάταιη.[...] Για τον ηττημένο και ατυχή ελληνικό λαό αισθανόμαστε ειλικρινή συμπάθεια.Υπήρξε θύμα του βασιλιά του και μιας μικρής παρασυρμένης ηγετικής κλίκας.
Ωστόσο αγωνίστηκε με τόσο μεγάλη γενναιότητα ώστε ακόμη και οι εχθροί του δεν μπορούν να αρνηθούν την εκτίμησή τους προς αυτόν.[...] Οι έλληνες αιχμάλωτοι αφέθηκαν ή θα αφεθούν σύντομα ελεύθεροι λόγω της γενικής ανδρείας στάσης των στρατιωτών αυτών».
(Απόσπασμα από τον ιστορικό λόγο του Αδόλφου Χίτλερ τον Μάιο του 1941 στο Ράιχσταγκ)
Όμως και ο Γιόζεφ Γκέμπελς έγραψε στο ημερολόγιό του τον Απρίλιο του 1941, εντυπωσιασμένος και αυτός από την μαχητικότητα των Ελλήνων:
«Προχωρούμε αργά στην Ελλάδα…Οι Έλληνες είναι γενναίοι μαχηταί…Τα καταληφθέντα χαρακώματα είναι γεμάτα πτώματα…Και αυτός ο Φύρερ θαυμάζει ιδιαιτέρως το θάρρος των Ελλήνων. Ίσως υπάρχει ακόμη ένα ίχνος της παλαιάς ελληνικής καταγωγής σ’ αυτούς».
