Σχετικά με το ζήτημα των αμμοληψιών και της αποκατάστασης στις παραλίες του Δ. Βιάννου και του Δήμου Μινώα Πεδιάδος, μετά την ενημέρωση που ζήτησα από τον Ο.Λ.Η. Α.Ε., καταλήγω στο συμπέρασμα ότι, ακόμα και έργα τα οποία είναι απαραίτητα για την τοπική ανάπτυξη, πολλές φορές βραχυκυκλώνουν στα γρανάζια της γραφειοκρατίας και της πολυνομίας.
Όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι κοινό αίτημα των κατοίκων των προαναφερόμενων Δήμων, το υλικό που προκύπτει από την αναγκαία αποάμμωση στα αλιευτικά καταφύγια Καστρίου, Άρβης και στο αγκυροβόλιο τουριστικών σκαφών στον Τσούτσουρα, να επαναχρησιμοποιηθεί για την αποκατάσταση των παραλιών αυτών των περιοχών.
Σύμφωνα με έγγραφο της Κτηματικής Εταιρείας Ηρακλείου όμως, αυτό το υλικό σύμφωνα με Νόμο του 1938 αποτελεί κινητή περιουσία του Δημοσίου και ως εκ τούτου θα δημοπρατηθεί από την Κτηματική Υπηρεσία Ηρακλείου, αφού πρώτα ογκομετρηθεί με ευθύνη του Ο.Λ.Η. και των συναρμοδίων Δήμων.
Θα μπορούσε όμως κανείς ελέγχοντας το θεσμικό πλαίσιο με περισσότερη προσοχή να διαπιστώσει ότι υπάρχει και άλλη οδός εκτός αυτής. Πιο συγκεκριμένα σύμφωνα με τον ισχύοντα Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων (Ν.3463/2006 ΦΕΚ Α/114/30-6-2006) και πιο συγκεκριμένα στο άρθρο 200 ρητά αναφέρεται, ότι με την έκδοση ΚΥΑ επιτρέπεται η δωρεάν παραχώρηση σε Δήμους και Κοινότητες από το Δημόσιο περιουσιακών στοιχείων οποιασδήποτε φύσεως μετά την αποστολή σχετικού αιτήματος από τους ενδιαφερόμενους Δήμους.
Εξ όσων είμαι σε θέση να γνωρίζω, οι Δήμαρχοι της περιοχής έχουν ζητήσει με δημόσιες παρεμβάσεις τους η άμμος που προέρχεται από τις εργασίες εκβάθυνσης να παραμείνει στον τόπο και να συντελέσει στην αποκατάσταση του παραλιακού μετώπου. Το ίδιο ζητούν πολίτες και συλλογικότητες από τους δύο Δήμους. Εντύπωση λοιπόν προκαλεί το γεγονός ότι το Ελληνικό Δημόσιο διά της αρμόδιας Κτηματικής Υπηρεσίας Ηρακλείου σε σχετικό έγγραφο του Δ. Βιάννου προτιμά να παραμείνει οχυρωμένο σε ένα Νόμο της μεταξικής περιόδου και να μην λαμβάνει υπόψιν τόσο το αίτημα των τοπικών κοινωνιών και των Δήμων όσο και το ισχύον θεσμικό πλαίσιο, όταν σε άλλα μέρη της Ελλάδας υπάρχει προηγούμενο δωρεάν παραχώρησης σε Δήμο, υλικού που προέρχεται από εκβάθυνση – αμμοληψία (Λευκάδα, έργο «Διαπλάτυνση διαύλου Λευκάδας»).
Μετά τα προηγούμενα νομίζω, ότι περιττεύει κάθε συζήτηση για το αν είναι νομικά εφικτή η διάθεση δωρεάν από την Κτηματική Υπηρεσία Ηρακλείου του υλικού στους Δήμους της περιοχής για την αποκατάσταση των παραλιών και παραμένει αναπάντητο μόνο ένα ερώτημα. Το μνημόνιο και η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας έχει εφαρμογή ακόμα και στην άμμο από τη θάλασσα;
Σ’ αυτό το ερώτημα οφείλουν να απαντήσουν, όλοι όσοι αρνούνται τα αυτονόητα.
Από την πλευρά μου μαζί με τους συμπολίτες μου θα συνεχίσω να αγωνίζομαι για μια καλύτερη Κρήτη, για ένα μέλλον που θα ταιριάζει σε εμάς και τα παιδιά μας μακριά κι έξω από την εκποίηση του δημόσιου πλούτου και την υποβάθμιση του περιβάλλοντος.
