6 Μαρτίου: Παγκόσμια Ημέρα Σχολικού Εκφοβισμού

Ο σχολικός εκφοβισμός είναι όλες εκείνες οι βίαιες και επιθετικές συμπεριφορές   από μαθητές σε συμμαθητές τους και οι οποίες γίνονται επίτηδες και επαναλαμβανόμενα με σκοπό να βλάψουν είτε σωματικά είτε ψυχολογικά. Συνήθως οι μαθητές θύτες, αντιλαμβάνονται τις αδυναμίες του θύματός τους και τις εκμεταλλεύονται.

Πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι μόλις το 10% των μαθητών στην Ελλάδα έχει πέσει θύμα ενδοσχολικής βίας από τους συνομήλικούς του ή από παιδιά διαφορετικών ηλικιών. Το ποσοστό των θυτών ανέρχεται στο 5% του μαθητικού πληθυσμού και η αναλογία των εμπλεκομένων σε περιστατικά βίας, αγοριών- κοριτσιών, είναι 3 προς 1, με τα αγόρια να υπερτερούν σε περιστατικά σωματικής βίας και τα κορίτσια σε περιστατικά λεκτικής.

Οι συμπεριφορές εκφοβισμού παίρνουν τρείς μορφές, την άμεση σωματική βία, την λεκτική βία και τον διαπροσωπικό-κοινωνικό αποκλεισμό

Σπρωξιές, ξυλοδαρμοί, βρισιές, προσβολές, απειλές, χειρονομίες, καταστροφή προσωπικών αντικειμένων, εκβιασμοί και αποκλεισμός, διάδοση κακόβουλων φημών σε βάρους κάποιου, σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση, ηλεκτρονική παρενόχληση μαθητών μέσω μηνυμάτων στο κινητό, μέσω e-mails ή μέσω των social media ειναι οι βασικές μορφές του σχολικού εκφοβισμού.

Πώς μπορούμε να καταλάβουμε αν αυτό συμβαίνει στο παιδί μας; Υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά του χαρακτήρα του που μπορούν να το κάνουν πιο εύκολο στόχο. Και αυτά είναι:

-Η χαμηλή αυτοεκτίμηση
-Η μοναχικότητα και η τάση για απομόνωση
-Η απουσία διεκδικητικότητας
-Η ευαισθησία και η εσωστρέφεια
-Η απουσία κοινωνικών δεξιοτήτων
-Η απουσία ανταγωνιστικότητας και αυτοκυριαρχίας.

Από την άλλη, η συμπεριφορά του και πιο συγκεκριμένα οι αλλαγές της μπορούν να μας "χτυπήσουν" το καμπανάκι. Ανησυχούμε όταν το παιδί μας δεν είναι πρόθυμο να πάει σχολείο, επιστρέφει σπίτι θλιμμένο, ζητάει από τους γονείς να το πάνε στο σχολείο ενώ πριν ήταν πιο ανεξάρτητο, απομονώνεται και έχει σημεία άγχους, παίρνει ξαφνικά κακούς βαθμούς, επιστρέφει και του λείπουν πράγματα ή είναι κατεστραμμένα, έχει στο σώμα του χτυπήματα.

Και τι κάνουμε εμείς;

Θα πρέπει να δείξουμε ψυχραιμία και πρώτα από όλα να μιλήσουμε με το παιδί μας δίνοντάς του να καταλάβει αφενός πως δεν φταίει, και αφετέρου πως μπορούμε μαζί να το αντιμετωπίσουμε.

Ένα χρήσιμο εργαλείο για εμάς τους γονείς αλλά και για τα παιδιά είναι η γραμμή χωρίς χρέωση «ΜΕ Υποστηρίζω» 800 11, 800 15 της Μονάδας Εφηβικής Υγείας (Μ.Ε.Υ.) της Β΄ Παιδιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο Νοσοκομείο Παίδων «Π. & A. Κυριακού». Εκεί ειδικοί, μπορούν να μας βοηθήσουν να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση αλλά και να προσφέρουν ψυχολογική υποστήριξη στα παιδιά μας. 

Οφείλουμε να ενημερώσουμε το σχολείο χωρίς φόβο ότι θα στοχοποιηθούμε και κυρίως να ΣΥΖΗΤΑΜΕ με τα παιδιά μας. Από τα πρώτα κιόλας χρόνια, συζητώντας "πώς πέρασες σήμερα στο σχολείο" και συνεχίζοντας ως το Πανεπιστήμιο. Να τονώνουμε την αυτοεκτίμηση του παιδιού μας, να το ενθαρρύνουμε να κάνει φίλους και παρέες, και να του μάθουμε να μην διστάζει να ζητήσει βοήθεια.