Τίτος Πετράκης : 40 μέρες απώλειας
40 μέρες συμπληρώθηκαν σήμερα χωρίς τον Τίτο Πετράκη. Ελάχιστος φόρος τιμής στη μνήμη του, η αναδημοσίευση μίας κουβέντας που κάναμε πριν από 4 χρόνια, όταν ο Τίτος Πετράκης και ο Άθως Δανέλλης κόπιαζαν μαζί να μεταλαμπαδεύσουν τον Καραγκιόζη ως διαχρονική ελληνική τέχνη στα νέα παιδιά.
Την συνάντησή μας την όφειλα στο γεγονός ότι ο Δήμος Νίκου Καζαντζάκη φιλοξενούσε τότε στο παλιό Δημοτικό του Αστριτσίου, τα δυσδιάστατα κοπιδιαστικά χαρακτικά του Τίτου, με τις φιγούρες του Καραγκιόζη, που με τόση φροντίδα και αγάπη έφτιαξε.
Ο Καραγκιόζης και η υπόθεση του τον είχαν απορροφήσει εντελώς. Το σπίτι της Λεωφόρου Ακαδημίας είχε μετατραπεί σε στέκι του «Καραγκιοζάκου» (όπως τον έλεγε χαϊδευτικά) κι όχι του Τίτου. Οι φιγούρες αναπαύονταν παντού: πλάι στο μπρίκι του καφέ, πάνω στο τραπέζι, φωλιασμένες στις πολυθρόνες και φυσικά σε όλα τα καβαλέτα και τα stands του χώρου, που ο Τίτος δούλευε.
Τον ρώτησα για να αρχίσουμε την κουβέντα μας πώς ξεκίνησε εκείνο το πάθος με τον Καραγκιόζη. Κι η απάντηση είχε την ποιότητα και την αγαθή τύχη, που μόνο η μοίρα φέρνει στις ζωές των ξεχωριστών δημιουργών. Τα λόγια του με έπεισαν πως έπρεπε να κάνω κάτι διαφορετικό, από μία απλή παρουσίαση μίας έκθεσης.
«Να μην παρουσιάσεις την δική μου δουλειά μόνο, να παρουσιάσεις τον Καραγκιόζη» με παρότρυνε και … δεν μπορούσα παρά να υπακούσω.
Το κείμενο δημοσιεύεται αυτούσιο, όπως τότε, που επέμενε να δώσουμε μεγαλύτερη βαρύτητα στον Χατζηδάκη, τον Τσαρούχη, τον Σικελιανό, τον Σπαθάρη και στη σχέση τους με τον Καραγκιόζη. Μόνο που τώρα είναι ελάχιστος φόρος τιμής στη μνήμη του Τίτου Πετράκη και στον όμορφο τρόπο που αποσυρόταν στο παρασκήνιο, για να δώσει ρόλο πρωταγωνιστή στο έργο του.
Καλό ταξίδι Τίτο …
Το κείμενο με τίτλο "Εμένα φίλε, με λένε Καραγκιόζη" βρίσκεται πατώντας εδώ
Το παρόν άρθρο δημοσιεύεται στο ekriti και υπόκειται στους νόμους περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή του καθ’ οιονδήποτε τρόπο χωρίς την απαραίτητη παραπομπή (link) στην ιστοσελίδα που το δημοσίευσε.
