Άβελ Σέστακ: Ο πυγμάχος – θρύλος που αγάπησε την Κρήτη
Ο Άβελ Σεστάκ, ήταν για εμάς που ζήσαμε εκείνη την εποχή, ένας πυγμάχος – θρύλος. Είχε γεννηθεί το 1918 στην Αργεντινή, όπως από το 1958 ζούσε στο Ηράκλειο, με την σύζυγο και τα δύο του παιδιά. Αγάπησε την Κρήτη και εδώ άφησε την τελευταία του πνοή, στις 15 Ιανουαρίου 1995 στο σπίτι του στην Αγία Αικατερίνη.
Σε πολλούς αγώνες που έδινε ο Άβελ, το Ηράκλειο είχε γιορτή! Θύμιζε τα χρόνια εκείνα (1960-61-62 κλπ) τους αγώνες Εργοτέλη – ΟΦΗ, όπου στους δρόμους που οδηγούσαν στο Μαρτινέγκο ή στο τωρινό γήπεδο του ΟΦΗ το Γεντί κουλέ, γινόταν το αδιαχώρητο.
«Τι άκουσες ρε συ; Θα παίξει ο Καρασάβας, θα παίξει ο Βάβουλας, θα παίξουν ο Μουρατίδης και ο Πολυχρονάκης;», λέγαμε πριν τους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Έτσι και όταν πάλευε ο Άβελ, Ο ένας ρωτούσε τον άλλο: «Ο μασκοφόρος είναι καλός; Λες να τον κερδίσει; Ο Γκοριένγκο τι λέει; Ήρθε και ο Καρπόζηλος;».
Η ώρα πλησίαζε και το γήπεδο ήταν κατάμεστο, όπως και ο προμαχώνας όπου είναι θαμμένος ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης, καθώς εκεί πήγαιναν όσοι αδυνατούσαν να κόψουν εισιτήριο ή δεν έβρισκαν θέση μέσα στο γήπεδο. Ο αγώνας αρχίζει με διαιτητή τον Κώστα Ρουμελιώτη, έμπορο στο επάγγελμα, μαζί με τον κ. Μαρσέλλο, επίσης έμπορο του Ηρακλείου. Επικρατεί σιγή, το μόνο που ακούγεται είναι τα γρονθοκοπήματα, οι λαβές, αλλά στη συνέχεια οι ζητωκραυγές ΑΒΕΛ-ΑΒΕΛ-ΑΒΕΛ σκεπάζουν τα πάντα. Οι διαιτητές μετρούν πάνω από τον πεσμένο αντίπαλο και όταν έφτανα στον αριθμό 10, εκεί γινόταν κάτι φανταστικό, οι φωνές του κόσμου ακουγόταν μέχρι την πλατεία Ελευθερίας!
Μόλις ο αγώνας τελείωνε κανείς δεν έφευγε από τη θέση του, καθώς περιμέναμε να φέρουν τον ΑΒΕΛ να κάνει το γύρω του θριάμβου: Θα σας αναφέρω ένα περιστατικό, που τώρα που το γράφω τρέμει το χέρι μου: Είπαμε στον Άβελ, πως θα τον πάμε με ένα γαϊδουράκι στην πλατεία Ελευθερίας γιατί ήταν κουρασμένος. Όπως ο ΑΒΕΛ μας απάντησε: «Εγώ θα πάω το γαϊδουράκι σηκωτό», όπως και το έκανε! Η γιορτή κρατούσε μέχρι αργά, γεμάτη αγάπη, ενθουσιασμό και σεβασμό.
Αυτά τα λίγα είχα να γράψω για τον μεγάλο αυτό αθλητή.
Τα συναισθήματα που ζούσαμε τότε, με το ποδόσφαιρο και την πυγμαχία, δεν περιγράφονται… Εμείς που ζήσαμε αυτές τις εποχές, πρέπει να τις μεταδίδουμε όπως μπορούμε στους νεότερους, γιατί δυστυχώς αυτές οι εποχές πέρασαν ανεπιστρεπτί…
Ηλίας Κασωτάκης
ΥΓ: Θα ήταν παράλειψή μου να μην ευχαριστήσω τον κ. Δήμήτρη Ξυριτάκη, που παλαιότερα είχε παρουσιάσει το πλήρες ιστορικό του Άβελ Σέστακ…
Ευχαριστώ.
