Δε σε χόρτασα Μάνα, ήθελα κι άλλο... Δε μου έφτασε, μου λείπεις πολύ!

Πάνε 5 χρόνια που έχεις φύγει!
5 χρόνια μετά κι ακόμα ο θυμός και η θλίψη δεν έχουν σβήσει...
Και μου λείπει η αγκαλιά σου!
Εκείνη η αγκαλιά που σε δέχεται όπως κι αν είσαι, και με όσα λάθη έχεις κάνει. Εκείνη που συγχωρεί. Πάντα και τα πάντα.
Δε ξέρω πώς γίνεται και δε μπορώ να το εξηγήσω...
Είσαι παντού...αλλά και πουθενά...
​Είσαι μακριά αλλά και τόσο κοντά μου.
Η αγάπη μου για σένα ολοένα και μεγαλώνει,τόσο, που δεν την αντέχω...

Νοιώθω τύψεις για όσα δεν πρόλαβα να κάνω...για όση στενοχώρια της έδωσα.
Της ζητάω κάθε μέρα να με συγχωρέσει...Ξέρω πως το έχει κάνει ήδη.
Είναι ευλογία να λυπάσαι, όταν δεν υπάρχει. 
Για κείνο το «αχ μανούλα μου!» που σου βγαίνει αυθόρμητα σε μικρές, καθημερινές στιγμές.

Η μητέρα είναι σύμβολο ζωής και δε παύει ποτέ να υπάρχει ακόμα και μετά θάνατον.
Είναι κρυμμένη σε μία γωνιά του μυαλού μας και βγαίνει από εκεί όποτε  νιώθουμε αστάθεια στις απόψεις μας και αναζητούμε την πιο σίγουρη και άνευ όρων & προϋποθέσεων συμβουλή, ανατρέχουμε στη φωνή της μάνας.

Όταν αυτή χαθεί από κοντά μας κλονίζετε όλη μας η ύπαρξη...

Δεν θα σε αγαπήσει ποτέ κανένας όσο εκείνη!
Δεν θα σε πάρει τηλέφωνο 1000 φορές μες την ημέρα για να δεί αν έφαγες, αν ντύθηκες καλά, αν θα αργήσεις, με ποιόν είσαι, μήπως ήπιες πολύ.
Δεν θα σου μαγειρέψει το αγαπημένο σου φαγητό που μόνο από εκείνη έχει την καλύτερη γεύση.
Δεν θα περάσει ξανά από κόσκινο όποιον άντρα σε πλησιάσει για να βεβαιωθεί, οτι δε θα σε πληγώσει.

Έπιασα τον εαυτό μου να την αναζητάει σε κάθε χαρά και λύπη της ζωής μου. 

Το μόνο που ξέρω είναι ότι σε θέλω πίσω. Έτσι όπως ήμασταν παλιά. Κι ας μαλώναμε, δε με πειράζει. Κι ας μου φώναζες, ούτε αυτό με πειράζει. 
Και τι δε θα έδινα για έναν ακόμα καυγά.
Και τι δε θα έδινα να ήσουν απλά εδώ και να πεις εκείνο το «σ'αγαπώ μωρό μου» κι ας μην είμαι πια μωρό.

Όταν αρρώστησες εσύ ήσουν η γενναία κι εγώ η άρρωστη.
Εσύ το αποδέχτηκες κι εγώ τα έβαλα με Θεούς και δαίμονες.
Μάνα σημαίνει να αφήνεις την τελευταία σου πνοή και να λες «μη πονάς παιδί μου».

Ο θάνατός σου μου δίδαξε τη ζωή, και καλύτερο μάθημα δεν μπορούσες να μου δώσεις.
Αυτό μαζί με το «σ'αγαπώ», που πρέπει να λέμε κάθε που το νιώθουμε και να το δείχνουμε με κάθε τρόπο.

Τυχεροί όσοι αξιώθηκαν την αγάπη σου!

Δε σε χόρτασα, ήθελα κι άλλο...
Δε μου έφτασε, μου λείπεις πολύ!