Η Βικελαία και η συνέχεια … της Νίκης Τρουλλινού, συγγραφέως

 Το πιάνο του Μάνου, έτσι άκουγα από γνωστούς όταν ξενομερίτισσα και δη Χανιώτισσα ήρθα κατά δω μεριά. Το πιάνο το Steinway που όταν ήταν σε καλή κατάσταση έκανε όσο δυο διαμερίσματα. Πού ήρθε από το Αμβούργο κατευθείαν και μόνο ο εκτελωνισμός του ήταν τότε, το λεγόμενο χαρτόσημο, ένα σωρό λεφτά. Ο συνομιλητής μου , κ. Κ.Κ.  από τους καλύτερους τεχνικούς πιάνων στη χώρα, πιανίστας ο ίδιος και μαθητής της κ. Δεληγιαννάκη, θυμάται και λυπάται μαζί. Παρατημένο στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου  αφού το έβγαλαν, λόγω των έργων, από τη Βικελαία. Το θυμάστε; 

Στην αίθουσα ‘’Θεοτοκόπουλος’’ πάνω δεξιά, δίπλα στην βιβλιοθήκες του Βικέλα, δεξιά και αριστερά τα καθίσματα, πίσω μας, εν παρατάξει, τα βιβλία του Σεφέρη. Εκείνες οι πανέμορφες, ειδική παραγγελία, βιβλιοθήκες : τα βιβλία πρέπει να αναπνέουν, έλεγε η Φρίντα, παλιά υπάλληλος και καταγραφέας της ‘’προίκας’’ που η Μαρώ Σεφέρη χάρισε στην πόλη. Τώρα το πιάνο του Μάνου σκεβρώνει, το κόστος υψηλό, μάλλον οι δημοτικοί μας άρχοντες θα το αφήσουν στη μοίρα του.

Και οι πέρδικες του Θωμά Φανουράκη; Εκείνο το ψηφιδωτό μ’ έκανε πάντα να χαμογελώ. Πάνω και αριστερά της κεντρικής εισόδου, του γυρίζαμε πλάτη όταν ανεβαίναμε τη σκάλα, το θυμάστε; Θωμάς Φανουράκης. Τον ξέρουν οι νεώτεροι; Η φιγούρα του, το πρόσωπο του έμοιαζε όλος να ξεπηδά από βυζαντινή μικρογραφία,  τον συναντούσα στην παλιά πόλη, ποτέ δεν μιλήσαμε, ξένη ακόμη ήμουνα, είχα όμως ακούσει ιστορίες όμορφες γι’ αυτόν από τις αδελφές Παϊζη και την Ευρυδίκη Σπυριδάκη – Τρουλλινού. Με τα χρόνια έμαθα πως οι φημισμένοι τεχνοκριτικοί τον τοποθετούν δίπλα στον Μπουζιάνη, αυτόν τον πεισματάρη Καστρινό, - έστρεψε τα νώτα του στην διεθνή καριέρα που θα μπορούσε η παραμονή στη Γερμανία να του χαρίσει, προτίμησε το Μεγάλο Κάστρο και τα στενορύμια του. Οι ακουαρέλες του γαληνεύουν το βλέμμα και την ψυχή. Έ! Το ψηφιδωτό του, αποκαθηλώθηκε από την Βικελαία, πάλι λόγω των εργασιών, μεταφέρθηκε στο Ρέθυμνο και συντηρήθηκε από τον ξεχωριστό μάστορα – συντηρητή Ν. Τρουλλινό, και μετά; Το κτήριο θα κάνει εγκαίνια με  ταρατατζούμ και κομμένες κορδέλες, ο Φανουράκης πού θα είναι;

Η Ιστορία έχει συνέχεια. Πάντα μ΄ απασχολούσε:  γιατί οι Ηρακλειώτες έχουν ασθενική μνήμη; Γιατί δεν βοηθά η πανσπερμία της πόλης; Γιατί οι παλιοί αστοί Ηρακλειώτες έφυγαν μακριά σε σημαντικό βαθμό; Γιατί όσοι έμειναν δεν αγαπούν τον τόπο τους; Και πως ισχυρίζεται κανείς ότι τον αγαπά αν δεν υποκλίνεται στη Μνήμη; Γιατί είναι η μνήμη που τα κάνει όλα να υπάρχουν. Όλα τα άλλα, καλά και ωραία, αλλά και επίδειξη, νεοπλουτισμός και φανφάρες. Δεν χορτάσαμε, άραγε;

 Νίκη Τρουλλινού, Συγγραφέας.              

Το παρόν άρθρο δημοσιεύεται στο ekriti και υπόκειται στους νόμους περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται ρητά η αναπαραγωγή του καθ’ οιονδήποτε τρόπο χωρίς την απαραίτητη παραπομπή (link) στην ιστοσελίδα που το δημοσίευσε.