«Προχωρούν στην υδρόλυση των χημικών στα ανοικτά της Μεσογείου την Κυριακή 27 Απριλίου», «Οι συντονιστές της επιχείρησης δεν έχουν απάντηση για το τι ζημιά θα προκληθεί στη Μεσόγειο αν κάτι δεν πάει καλά. Δεν έχουν -όπως οι ίδιοι παραδέχονται- εκτιμήσεις ρίσκου για άνθρωπο και θάλασσα», διαβάζω σε εφημερίδες, sites και στη τηλεόραση.
Και σκέφτομαι, προχωρούν! Ποιοι προχωρούν; Πώς προχωρούν; Γιατί κάποιοι αποφασίζουν για εσένα, χωρίς εσένα;
«Στην Ελλάδα ζεις! Γιατί σου φαίνεται περίεργο; Συνήθισε το!» μου απαντούν. Πόσες φορές δεν σας έχουν δώσει την ίδια απάντηση; Το θέμα είναι πως τον τελευταίο καιρό η συγκεκριμένη, έχει αρχίσει να μ ενοχλεί. Όταν ακούω κάποιον να εκφράζεται έτσι, αισθάνομαι την ανάγκη να φωνάξω: « Φτάνει! Όχι άλλο κάρβουνο!». Συγχωρέστε τον αυθορμητισμό μου!
Απλώς αναρωτιέμαι, γιατί πρέπει απλά να αποδέχεσαι πως έτσι είναι τα πράγματα, δεν αλλάζουν και το μόνο που μας απομένει είναι να συνηθίσουμε; Και τώρα θα σκέφτεστε πώς ο συγκεκριμένος συνειρμός μπορεί να συνδεθεί με το θέμα των χημικών στη Συρία; Θα σας εξηγήσω!
Όταν ξεκίνησαν οι πρώτες κινητοποιήσεις του νησιού σχετικά με τα χημικά και έπειτα από το μεγάλο συλλαλητήριο που πραγματοποιήθηκε στο Αρκάδι, συνειδητοποίησα πως εμείς, οι Κρητικοί, δε συνηθίσαμε και απ ότι φαίνεται δεν έχουμε σκοπό να συνηθίσουμε σ αυτό τον τρόπο σκέψης. Είδα παιδιά, γονείς, παππούδες, μαθητές, φοιτητές, να αγωνιούν, να βγαίνουν στους δρόμους, να συσπειρώνονται γύρω από ένα κοινό σκοπό και να προσπαθούν με τον δικό του τρόπο ο καθένας, να στηρίξουν αυτή τη προσπάθεια - αυτόν τον αγώνα καλύτερα - για να προστατέψουν τον τόπο που μεγάλωσαν, φοίτησαν, τον τόπο που ζουν και αγαπούν.
Η Κρήτη έδωσε απ την αρχή δυναμικό παρόν. Ήταν και είναι εδώ για να υπενθυμίσει σε αυτούς που εσκεμμένα ξεχνάνε, πως με ομαδικότητα και αλληλεγγύη τίποτα δεν είναι αδύνατο.
Η Μεσόγειος είναι η θάλασσα μας. Το σπίτι μας. Είναι το περιβάλλον που μεγαλώσαμε και θέλουμε να μεγαλώσουν και τα παιδιά μας στο μέλλον. Γιατί να μας στερούν αυτό το δικαίωμα;
Πολλοί αναρωτιούνται και τι θα καταφέρει κανείς με διαμαρτυρίες, συγκεντρώσεις, συλλαλητήρια, αφού στο τέλος το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο! Ο Καζαντζάκης είχε πει: «Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω», και είχε δίκιο. Ο καθένας μας χωριστά έχει χρέος ή καλύτερα τη δυνατότητα να αφήσει αυτόν τον τόπο λίγο καλύτερο απ ότι τον βρήκε.
Και ίσως αυτή η συγκυρία, αν και άσχημη, να είναι η καλύτερη ευκαιρία! Μπορεί η κατάσταση που υψώνεται μπροστά μας να φαίνεται άλυτη, δύσκολη ακόμα και ακατόρθωτη, το σημαντικό όμως είναι ότι ακόμα και αν δεν καταφέρουμε να σταματήσουμε τα σχέδια των «μεγάλων», θα έχουμε κάνει το χρέος μας. Ή τουλάχιστον θα έχουμε προσπαθήσει.
Δεν θα αναφερθώ στη σιωπηλή στάση που κράτησαν τα ΜΜΕ ή καλύτερα τα συστημικά ΜΜΕ μιας και σκοπός των δικών μου σκέψεων είναι να τονίσω τη σημασία του -μαζί-. Η έννοια του -μαζί- είναι κάτι που πρέπει να δουλέψουμε αν θέλουμε να προχωρήσουμε και να εξελιχτούμε.
Κλείνοντας σιγά σιγά, αυτό που θα προτρέψω τον καθένα από μας να κάνει είναι, αυτή τη Κυριακή, μαζί με φίλους και συγγενείς, να δώσουμε ακόμα μια φορά δυναμικό παρόν, αυτή τη φορά στα Σφακιά, δίνοντας έτσι την απάντηση σε όλους αυτούς, που στο βωμό των συμφερόντων, αδιαφορούν για τη ζωή, το περιβάλλον και τους συνανθρώπους τους.
Ο καθένας από μας αγαπάει αυτόν τον τόπο και τον έχει συνδέσει με όμορφες αναμνήσεις, στο χέρι μας είναι να δημιουργήσουμε ακόμα καλύτερες για το μέλλον!
Μη διστάσετε!
«Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: "Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;" Πολέμα!»
Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική
Εμμανουέλα Φασομυτάκη
