Ο Μύθος των Ματάλων, της Εύας Καπελάκη

Μύθος ή πραγματικότητα; Ποιος ξέρει; Στο βάθος των χρόνων οι μνήμες και τα βιώματα έχουν γλυκά υφάνει τον ιστό τους και γλυκά μπερδέψει μεταξύ τους δίχως να ξέρει πια κανείς με βεβαιότητα της αλήθειας το υφάδι. Ίσως αυτή είναι και η μαγεία των ματάλων ίσως γι αυτό διατηρείται ως τα σήμερα ο μύθος τους…Κάτι σαν τους περίτεχνους μύθους της ελληνικής μυθολογίας που μας κάνουν να ονειρευόμαστε μας ταξιδεύουν στον κόσμο της αρχαιότητας και με τον πιο γλυκό τρόπο ξεδιπλώνουμε το κουβάρι της μάθησης και των ηθικών διδαγμάτων τούτων των φιλοσοφημένων μύθων.

Κάτι τέτοια είναι και τα Μάταλα μύθος βγαλμένος από ταινίες μυθοπλασίας και περίσσια φαντασίας πασπαλισμένος με την άχνη αληθινών γεγονότων να κάτι σαν τούτο:

Οι έφηβοι της εποχής - αμούστακα κοπέλια - με λίγο από κοκόρια σε κοτέτσι με μπόλικες κότες έτοιμες για όλα, με λιγοστό θάρρος αλλά με το καλώς εννοούμενο εγωισμό για το αντριλίκι τους, θεωρούσαν τα Μάταλα το τόπο του επίγειου παραδείσου εκεί που σταματούσαν τα «πρέπει» και τα «μη» , οι θεόσταλτες τιμωρίες για τυχόν παραβατικές συμπεριφορές, εκεί που ο κακοποιημένος γιος της Αφροδίτης και αφορισμένος από την τοπική κοινωνία και από τους δημόσιους και εκκλησιαστικούς λειτουργούς της έβρισκε δικαίωση, εκεί οι δροσεροί μίσχοι δοκίμαζαν την απέραντη χαρά της ηδονής της ίδιας της ζωής που δειλά - δειλά ξεφύλλιζαν τις πρώτες σελίδες της!

Εκεί ο ώριμος πλέον άνδρας και γνωστός επαγγελματίας κ. Κ. Γ. θυμάται με νοσταλγία και η όψη του φωτίζεται με τη μαγεία των Ματάλων, γνώρισε την ελευθερία ή ακόμη καλύτερα την απελευθέρωση απ΄όλους τους ηθικούς φραγμούς της εποχής εκεί πέταξε η ψυχή του εκεί πρωτοονειρεύτηκε εκεί έμαθε ν ακούει μια άλλη μουσική την ξένη όπως έλεγαν οι ντόπιοι των σειρήνων όπως έλεγε ο ίδιος. Τα καλοκαιρινά βράδια με τις κιθάρες στην παραλία των Ματάλων λίγο ποτό ένα τσιγαράκι το απαγορευμένο κατά τα ήθη επομένως πιο ελκυστικό, και  η ψυχή παλεύει με τους δαίμονες της και φτάνει στην κορύφωση της ανάτασής της!!!! Και μετά σου λένε ότι δεν είναι μύθος τα Μάταλα!!!! Είναι κάτι σαν ευχή ή κατάρα των μινωιτών ένα πισωγύρισμα στη μάνα φύση και εναρμόνισμα με τους μοναδικούς ήχους της, ένα ταξίδι όπως άλλωστε και η ίδια η ζωή μας…