Πάντα είχα στο μυαλό μου το χειμώνα σαν μια μοναχική εποχή.
Έπειτα, την μετονόμαζα σαν την «εποχή των ταξιδιάρικων πουλιών», των καλλιτεχνών και των διανοούμενων…
Εκεί, κάπου στο κέντρο της πόλης, μέσα στο κρύο και στους καπνούς από τις καμινάδες των τζακιών, να περπατάνε μόνοι και να χάνονται στο δικό τους μοναδικό κόσμο… σ ένα κόσμο δημιουργικό, βυθισμένοι σε ποιητικές σκέψεις ή σε μουσικά μονοπάτια, που φωτίζουν αδιάκοπα το μοναχικό ταξίδι της ζωής τους…
Πόσο ζηλεύω αυτό το ταξίδι χωρίς προορισμό!!!
Πόσο θα ήθελα να αποτελώ και εγώ φιγούρα αυτού του ταξιδιού…
Θα μπορούσα όμως; δεν είμαι σίγουρη!!!
Ο δρόμος της ζωής μου ήταν πάντα σε ευθεία γραμμή και πολλές φορές ακόμα και αν παρέκκλινε σε κάποιο σημείο, έκανα απότομο ελιγμό και έμπαινα πάλι στην ίσια γραμμή του δρόμου.
Σ ένα δρόμο με πινακίδες, όπου πάνω αναγράφονταν τα «πρέπει» και οι ευθύνες…
Πινακίδες με όρια ταχύτητας στα «θέλω» μου, αλλά όχι στα όνειρά μου… γιατί ευτυχώς τα όνειρα δεν ακολουθούν κανόνες.
Υπάρχουν μέσα μας και περιμένουν καρτερικά να τα πραγματοποιήσουμε… για να πάρουν τη θέση τους κι άλλα… κι άλλα όνειρα!!!
Κι όμως…. όσο παράξενο και αν ακούγεται, αγάπησα αυτό τον δρόμο της ζωής μου… συνήθισα, έμαθα να περπατάω έτσι… οτιδήποτε διαφορετικό, μπορεί να με αποσυντονίσει, να με βγάλει έξω από τα νερά μου…. ακόμα και αν το ζηλεύω!!!
Μετά, έρχονται να προστεθούν στο πορτραίτο του χειμώνα, οι αναμνήσεις…
Και κάπου εκεί, κοιτάζοντας τη φωτιά στο τζάκι, αρχίζουν να ξεπηδάνε από τις φλόγες, αυτές οι σκοτεινές και αναλλοίωτες στο χρόνο, αναμνήσεις σου…
Και εκεί που νομίζεις ότι έχεις ξεπεράσει το παρελθόν και έχεις προχωρήσει παρακάτω… οι αναμνήσεις αυτές έρχονται απρόσκλητες και σου «καρφώνονται» στο μυαλό χωρίς να σε ρωτήσουν.
Άλλες φορές μπορεί να σε μπερδεύουν και να σε στεναχωρούν και άλλες φορές, να σε κάνουν να αναπολείς όμορφες και χαρούμενες στιγμές που πέρασες.
Μπορεί το καλοκαίρι να φημίζεται για την ανεμελιά και την «τρέλα» του, ο χειμώνας όμως, κρύβεται πίσω από εκείνο το πέπλο του μυστηρίου, που θες οπωσδήποτε να το ανακαλύψεις και να το ζήσεις με πάθος…
Και ναι… κάπου εκεί βρίσκεται και ο έρωτας του χειμώνα… ο έρωτας εκείνος που αντέχει στο κρύο και στη βροχή… ο έρωτας εκείνος που θα ζεστάνει τις κρύες νύχτες σου και θα δώσει φως στα σκοτεινά –γεμάτα μυστήριο- χειμωνιάτικα βράδια σου!!!
Καταλήγω τελικά, ότι ο χειμώνας είναι εποχή ερωτική, αλλά ταυτόχρονα και μοναχική…
Ο χειμώνας δεν είναι όμορφος… γοητευτικός είναι!!!
Στέλλα Μανουρά
