Επιστροφή στο πατρικό σπίτι ... λόγω κρίσεως

Και ξαφνικά βρίσκεσαι μπροστά στη πόρτα του πατρικού σου, και ενώ οι γονείς σε υποδέχονται με χαμόγελα, εσύ σκέφτεσαι «Προλαβαίνω να τρέξω ή τελείωσαν όλα»;

Ναι, είναι πραγματικότητα! Ενώ κατευθύνεσαι στα 30, ξαφνικά επιστρέφεις στο παλιό σου δωμάτιο, στο παλιό σου σπίτι, στη παλιά σου γειτονιά. Μην πανικοβάλλεσαι όμως. Δεν είσαι μόνος, ούτε ο μόνος.

Για τους περισσότερους φοιτητές, αν όχι για όλους, έρχεται εκείνη η στιγμή που είτε με  πτυχίο, είτε χωρίς (για οικονομικούς κυρίως λόγους!) αναγκάζονται να γυρίσουν στο πολυαγαπημένο μεν, καθόλου επιθυμητό  δε, πατρικό τους σπίτι. Λέγοντας καθόλου επιθυμητό, εννοούμε πως μετά από τόσα χρόνια ελευθερίας, ανεξαρτησίας και αυτονομίας παθαίνεις το λεγόμενο «déjà vu» και έτσι ξαναζείς την εφηβεία σου, με την κλασσική Ελληνίδα μάνα να χαίρεται που έχει το παιδί της πάλι κοντά της, αλλά ταυτόχρονα να το εξαναγκάζει να ακολουθεί τους κανονισμούς του σπιτιού όπως παλιότερα. Και πριν απογοητευτείτε και πανικοβληθείτε θα προσπαθήσουμε να δούμε τα θετικά αυτής της αλλαγής.  

Αρχικά, οικονομία. Μερικά απ αυτά που δεν θα σας απασχολούν πλέον, είναι οι λογαριασμοί του ρεύματος, των κοινοχρήστων, της θέρμανσης, οι λογαριασμοί του φοιτητικού σας σπιτιού γενικότερα, που επιβάρυναν τόσο καιρό την οικογένεια. Με την προσφορά σας όμως, στις εξωτερικές δουλειές του σπιτιού, θα συμβάλλετε στην λειτουργικότητα του. Με αυτό τον τρόπο και έστω και με το συμβολικό χαρτζιλίκι των γονέων σας, ως επιβράβευση, μπορείτε  να βάλετε  στην άκρη χρήματα για διάφορους στόχους που έχετε θέσει.

Αν βέβαια δεν είστε φαν τέτοιων δουλειών, φανταστείτε πόσο ελεύθερο χρόνο θα έχετε, προκειμένου να ασχοληθείτε με πράγματα όπως χορό, ξένες γλώσσες, εθελοντισμό ( επίσης αν είστε φαν!) και όποια άλλη ασχολία έχετε κατά νου!

Το σημαντικότερο όμως είναι, πως σε όλη αυτή τη διαδικασία, δεν θα είστε μόνοι. Γιατί; Γιατί δεν επιστρέφετε μόνο εσείς, αλλά και όλοι οι αγαπημένοι σας φίλοι, ο κολλητός/η κολλητή σας, που λόγω διαφορετικών επιλογών, περάσατε τη φοιτητική ζωή σας χωριστά. Δείτε το λοιπόν, σαν ευκαιρία να περάσετε ακόμα καλύτερα! Έχετε την δυνατότητα να ζήσετε την πόλη σας απ την αρχή, να τη δείτε από μία διαφορετική οπτική, και να ανακαλύψετε μέρη που ως έφηβοι δεν είχατε την τύχη να δείτε.

Η μεταβατικότητα, είναι ένα στάδιο που μπορεί να σε πετύχει σε διάφορες φάσεις τις ζωής σου, να σε πιάσει άλλοτε προετοιμασμένο και άλλοτε όχι. Συνήθως σε βρίσκει  σε κατάσταση πλήρους αδράνειας, περιμένοντας έναν απομηχανής θεό, να σε  βοηθήσει ως προς ποια απόφαση ή κατεύθυνση πρέπει να πάρεις . Όντας λοιπόν «εγκλωβισμένος» στην κατάσταση αυτή, γεμίζεις τον εαυτό σου, αμφιβολίες και ερωτηματικά, ως προς τις δυνατότητες, τα ταλέντα σου και τους στόχους σου. Η  μεταβατικότητα όμως, δεν είναι τόσο επώδυνη όσο φαίνεται! Αντιθέτως, μπορείς να αποκομίσεις και τα θετικά απ αυτή τη κατάσταση. Να ανακαλύψεις πτυχές του εαυτού σου που ποτέ δεν είχες φανταστεί, να βρεις τι πραγματικά σε ενδιαφέρει να κάνεις, να μορφωθείς, να διαβάσεις, να ταξιδέψεις, να γνωρίσεις νέους κόσμους και ανθρώπους.

Στην φάση της μετάβασης,  μπορεί να δεις στόχους που είχες θέσει να μην πραγματοποιούνται, όνειρα να μένουν στάσιμα, σχέδια να καταρρίπτονται.  Ταυτόχρονα όμως, στην πορεία που έχεις επιλέξει να ακολουθήσεις, μπορεί κάποιες φορές να παρεκκλίνεις απ τον στόχο σου, πάντα όμως θα καταφέρνεις να τον επαναπροσεγγίσεις.

Η  μεταβατικότητα, αν τη δεις από μία δημιουργική σκοπιά, μπορεί να σε οδηγήσει όχι μόνο στον πρωταρχικό σου στόχο, αλλά και σε άλλους, οι οποίοι θα σε βοηθήσουν στη πορεία, αλλά και στην κατάκτηση εκείνου, που έχεις θέσει ως τον πιο σπουδαίο, τον βασικό!

Όλα θα πάρουν το δρόμο τους και όλα θα γίνουν όπως τα είχε φανταστεί ο καθένας. Χρειάζεται χρόνος όμως, ο οποίος είναι απαραίτητος για την ομαλή μετάβαση απ την ανεμελιά της φοιτητικής ζωής στον ρεαλισμό της πραγματικής ζωής. Έξω απ τα έδρανα, το σπίτι και τα στέκια της αγαπημένης πόλης που αφήνεις πίσω σου. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν κρατάς τις αναμνήσεις του τότε, για να δημιουργήσεις καινούργιες στο τώρα.

Εξάλλου, ο δολοφόνος γυρίζει πάντα στον τόπο του εγκλήματος… έστω και για λίγο!

                                                                                                                                            της Εμμανουέλας Φασομυτάκη